وینستون چرچیل نخست وزیر وقت انگلستان هفتم آوریل 1941 (18 فروردین 1320) دستور انتقال یك لشكر از هندوستان آن کشور (بریتیش ایندیا) را به بصره داد. بهانه اعزام این لشكر كه عده نفرات آن به چهار هزار تن هم نمی‌رسید محافظت از حوزه‌های نفتی بیان شده بود، ولی در واقع، ماموریت این نیرو اشغال نظامی ایران در فرصت مناسب بود.
چرچیل از دو جهت هراس داشت؛ یكی سقوط شمال آفریقا و رخنه نیروهای آلمان به شرق سوئز و دیگری عبور نیروهای آلمانی از قفقاز و سرازیر شدن به مناطق نفتی خاورمیانه و تصرف همه منطقه با كمك ارتش ایران. چرچیل می‌دانست كه تصرف خاورمیانه توسط آلمان، بدون كمك ایران امكان‌پذیر نخواهد بود، و به این دلیل ایران را هدف قرار داده بود. چرچیل که در شرایط وقت، جنگ تمام عیار با ایران کاری آسان نمی‌دانست همزمان با اعزام نیرو به بصره به تطمیع و خرید برخی مقامات نظامی و سیاسی ایران و اطرافیان رضاشاه دست زده بود تا در اقدام نظامی انگلستان، ارتش ایران كه برای تجهیز آن 20 سال سرمایه‌گذاری شده بود وارد عمل نشود.
چرچیل در همان زمان در پارلمان انگلستان گفته بود كه بدون موافقت و همراهی ایران، هیچ قدرتی نمی‌تواند بر خاور‌میانه و حتی آسیای جنوبی مسلط باشد.
«تاریخ» نشان داد كه چهار ماه و دو هفته بعد (شهریور 1320)، لشكر اعزامی چرچیل از هندوستان، پس از مرخص شدن خائننامه سربازان پادگانهای ایران، بدون برخورد با مانع چشمگیر وارد ایران شد و در اشغال «ایران بی دفاع!» مشاركت جست.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------