چنین می نماید که حکومت سوریه با شروع ماه رمضان دیگر هرگونه پروا را در سرکوب جنبش مخالفان کشور کنار گذاشته است. دیروز هم تانک ها دژ مخالفان یعنی شهر حما را که از سه هفته پیش در محاصره است زیرآتش گرفتند. در شهرهای دیگر سربازان به تظاهرکنندگان حمله کردند.
این سبعیت تلاش نومیدانه ای است تا با شدت هرچه تمام تر قیامی را سرکوب کنند که از چهار ماه پیش به مناطق بیشتری در کشور سرایت کرده است. محافل مخالفان در دمشق صحبت از ۱۲۶ هزار بازداشت و سه هزار گم شده می کنند.

قیام در سوریه هر روز خونین تر می شود و هرچه بیشتر پرسشی خود می نمایاند: چرا جامعۀ بین المللی همانند لیبی دخالت نمی کند؟ پاسخ در موقعیت منطقه ای بسیار ویژۀ سوریه نهفته است. لیبی از نظر بین المللی تنها به دو جهت جالب است: منابع عظیم نفت دارد و پایگاه مهمی برای مهاجرت از آفریقا به اروپاست.

سوریه برعکس از نظر راهبردی منطقه ای مین گذاری شده را می ماند. یک نکته همسایگی این کشور با اسرائیل و ارتفاعات جولان است که از سال ۱۹۶۷ در اشغال نیروهای اسرائیلی است. در مرز دو کشور با وجود لفاظی های جنگ طلبانه بین سوریه و اسرائیل، از ۴۰ سال پیش گلوله ای شلیک نشده است. درعمل حکومت سوریه ضامن آرامش و ثبات در مرز با اسرائیل است.

وقتی دولت سوریه در شروع قیام بارها اجازه صدها نفر از نقطۀ علامت گذاری شدۀ مرزی به ارتفاعات جولان بروند و سربازان اسرائیلی به روی آنها آتش گشودند، علت این کار کمتر اقدامی برای منحرف کردن اذهان از قیام داخلی که بیشتر هشداری به اسرائیل و در درجۀ اول به آمریکا و اروپایی ها بود. رامی مخلوف، دایی زادۀ اسد و دومین مرد قدرتمند سوریه، به تازگی تهدید کرد: «سوریه که ثبات نداشته باشد اسرائیل هم نخواهد داشت.»

دومین برگ برندۀ سوریه پیمان سیاسیش با ایران است. هیچ معلوم نیست ایران در صورت دخالت بین المللی در سوریه چه واکنشی نشان خواهد داد. برخلاف معمرالقذافی که کسی به کمک او نشتافت اسد با وجود ایران متحد مهمی دارد. حکومت ایران انقلابیون مصر و تونس را قهرمان خوانده است؛ اما قیام کنندگان سوری با تمایلات مشابه در تهران «تروریست» معرفی می شوند. نفوذ سوریه در کشور همسایه لبنان هم عامل دیگری است. اگر اسد بخواهد می تواند با کمک سازمان تحت حمایتش حزب الله چنان آتش سیاسی در لبنان برافروزد که اطفای آن به سختی ممکن باشد.

در حال حاضر حزب الله علی الاصول خود را زیر فشار می بیند، علت این است که دادگاه بین المللیِ مسئولِ رسیدگی به قتل نخست وزیر سابق لبنان رفیق حریری چند روز پیش چهار نفر از اعضای سازمان را رسماٌ متهم کرد. کار ساده ای برای دمشق است که لبنان بی ثبات را که حزب الله در دولت آن شرکت دارد به مرز جنگ جدید داخلی بکشاند.

و بعد هم مسئلۀ مرز طولانی سوریه با عراق است. بعد از ورود نیروهای نظامی آمریکا به عراق حکومت سوریه همواره گذاشته بود جنگجویان سنی به عراق نفوذ و از جنگ چریکی علیه نظامیان آمریکا حمایت کنند. حکومت اسد می خواست با این کار مانع شود تلاش آمریکا برای تغییر حکومت در عراق سرمشق شود و احتمالاٌ این شتر درِ خانۀ سوریه هم بخوابد. اسد در این کار توفیق داشت – اما درست حالا رئیس جمهور آمریکا باراک اوباما می خواهد تا پایان سال نیروهایش را از عراق خارج کند. شعله ور شدن قیام در عراق برای اوباما بسیار نابجاست.

اینکه سرنخ این نکته های مهم در سوریه است بیانگر تعلل جامعۀ بین المللی در دخالت در سوریه است. خود سوری ها خواهان دخالت بین المللی نیستند. فعال سرشناس حقوق بشر در سوریه عمارالقرابی می گوید: «ما دخالت نظامی خارجی نمی خواهیم زیرا در عراق دیده ایم که به جنگ داخلی منجر می شود.» اما وی از جامعۀ بین المللی و اتحادیۀ عرب می خواهد که اعلام کنند حکومتِ «جنایتکار» سوریه مشروعیت ندارد و آن را منزوی کنند.

در بین تظاهرکنندگان نیز در روزهای اخیر لحن به صورت ملموسی تغییر کرده است. در این آخری ها شعار داده شد: «سکوت شما ما را می کشد.» در درجۀ اول منظور سکوت کشورهای عرب همسایه است. تاکنون ناخشنودی مردم بویژه در اینترنت انعکاس دارد. در اینترنت خواسته می شود دبیرکل مصری جدید اتحادیۀ عرب نبیل العربی سرانجام سکوت خود را در مورد سوریه بشکند و علیه اسد موضع بگیرد.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

حق

با درود
توجه هم میهنانی که این مقاله بسیار کوتاه را هنوز نخوانده اند را به این بخش از مقاله جلب می کنم:

؛خود سوری ها خواهان دخالت بین المللی نیستند. فعال سرشناس حقوق بشر در سوریه عمارالقرابی می گوید: «ما دخالت نظامی خارجی نمی خواهیم زیرا در عراق دیده ایم که به جنگ داخلی منجر می شود.» اما وی از جامعۀ بین المللی و اتحادیۀ عرب می خواهد که اعلام کنند حکومتِ «جنایتکار» سوریه مشروعیت ندارد و آن را منزوی کنند.؛

این بخش از مقاله مرا بیاد شعار دلیرانه و هوشمندانه مردم ایران در اوج تظاهرات جنبش سبز انداخت که فریاد می زدند که، ؛اوباما یا با ما یا با اونا؛. منظور حمله نظامی نبود بلکه حمایت معنوی از جنبش سبز و اعلام کردن رژیم فاشیست مذهبی در ایران بعنوان یک حکومت جنایتکار و نامشروع بوسیله جهان به نمایندگی اوباما بود. منظور منزوی کردن رژیم و محکوم کردنش در سازمان ملل بود.

پاینده ایران و ملت ایران

August 12, 2011 02:01:50 AM
---------------------------