این محدودیت ها هم همانند بیشتر ممنوعیت ها در این کشور، غیررسمی و احتمالا کوتاه مدت خواهند بود. ولی یادآوری کننده این هستند که ایرانی ها چقدر از آزادی هایشان را از دست داده اند.

چون همیشه بزرگ ترین مشکل جمهوری اسلامی ایران، آزادی های افراطی بوده است، مقامات ایرانی دو راه برای سرکوب تعطیلات آخر هفته پیدا کردند. با قضاوت برمبنای اقدامات پلیس که گاهی منبع اعلامیه های غیررسمی در مورد محدودیت های جدید در این کشور است، ایرانی ها نمی توانند بعد از این در کافی شاپ ها حضور یابند و یا خوردن مرغ در تلویزیون را ببینید. محدودیت های جدید، نامعقول و مضحک به نظر می رسد و واقعا هم همین طور است ولی با توجه به منطق داخلی اعمال فشار و ظلم بر ایرانیان، این محدودیت ها تا حدودی معنادار می شود. و نشانه هایی است از این که جامعه ایرانی چه رنج شدیدی در مواجهه و رویارویی کشورش با غرب متحمل می شود.

یک مقام رسمی پلیس اعلام کرد که پلیس (امنیت) اخلاقی در روز شنبه به صورت غافلگیرکننده ای به ۸۷ کافی شاپ در یک منطقه از تهران هجوم برد و آنها را به دلیل «عدم رعایت شئونات اسلامی» پلمپ کرده اند. وی گفت این اقدام بخشی از یک عملیات بزرگ تر خواهد بود. پلیس همچنین برخی از مشتریان زن را به دلیل تخلف های خاص جنسیتی دستگیر کرده است؛ تخلف هایی همانند قلیان کشیدن، مراوده اجتماعی علنی با مردان و این که جسارت داشته اند که به آرامی بنشینند و قهوه شان را بنوشند در حالی که روسری از سرشان افتاده است.

این پلمپ مشابه ممنوعیت قانونی لازم الاجرا برای فعالیت کافی شاپ ها نیست، ولی اگر شما ایرانی باشید و در نظر دارید به یکی از این کافی شاپ ها بروید، شاید تصمیم بگیرید که از این فضا دور بمانید حداقل تا زمانی که این یورش ها تمام شوند. الان حداقل کافی شاپ ها به صورت غیررسمی ممنوع هستند، هرچند احتمالا ممنوعیت همیشگی نیست (این کافی شاپ ها تدریجا بعد از سرکوب خیلی کوچکتری در سال ۲۰۰۷، دوباره رونق گرفته بودند.)

ولی ممکن است دلیل دیگری هم داشته باشد: جوان ها به کافی شاپ ها رفت و آمد زیادی دارند، بخصوص افراد جوان وبگرد که برای استفاده از اینترنت «وای فای» به این اماکن می آیند. دور هم جمع شدن افراد جوان اهل کافئین و وبگرد در فضایی که نمونه بارزی برای گفتگو و شور و شوق است، امکان دارد دولت ایران را عصبی کند، بخصوص بعد از اعتراض های سال ۲۰۰۹ که تهران را به لرزه درآورد (کتاب دیوید آندرس در باره انقلاب های ۱۷۸۹،با بخشی طولانی درباره کافی شاپ ها شروع می شود. نویسنده، درجه ای از شبکه های اجتماعی غیررسمی و اظهارات سیاسی آزادتر را که در جنبش انقلابی آن سال شرکت داشتند به این اماکن نسبت می دهد.) رهبران محافظه کار ایرانی، کافی شاپ ها را به عنوان فریب فرهنگ غرب مورد اعتراض قرار داده اند که به این اشاره دارد این اماکن تهدیدی برای جمهوری اسلامی است.

در همین هفته، فرمانده نیروی انتظامی- اسماعیل احمدی مقدم- به صورت علنی گفت که شبکه های تلویزیونی دولتی نباید بعد از این برنامه هایی پخش کنند که مردم را در حال خوردن مرغ نشان می دهد. شاید او با وام گرفتن از استعداد مسلم سخنوری «گلن بک» گفت: «در فیلم ها خوردن مرغ را نشان می دهند در صورتی که فردی شاید نتواند آن را بخرد... فیلم ها هم اکنون ویترین جامعه هستند و شاید بعضی از مردم با دیدن این فاصله طبقاتی بگویند چاقو بر می داریم و حق مان را از افراد پولدار خواهیم گرفت.»

آنقدرها هم که به نظر می رسد، احمقانه نیست. مثل بسیاری از دولت های سوسیالیست، دولت ایران قیمتی را برای مرغ تعیین می کند. ایده هم این است که هرکسی بتواند استطاعت خرید آن را داشته باشد. ولی فقط در طول سال گذشته، قیمت مرغ در بازار فقط تقربیا سه برابر افزایش یافته است و این یعنی افراد فقیر شده که تعدادشان در حال افزایش است، نمی توانند از عهده قیمت بازار بربیایند.

بنابراین شاید بتوانید نگرانی و دغدغه (احمدی) مقدم را ببینید. مردم عصبانی هستند چون اقتصادشان آنقدر بد است که حتی اغلب آنها نمی توانند بعد از این مرغ بخورند و دیدن مرغ در تلویزیون می تواند این مساله را به آنها یادآوری کند. مسلما وقتی که (احمدی)مقدم در مورد این مشکل حرف می زند- آن هم به یکی از معدود شیوه هایی که واقعا امکان حرف زدن را دارد- مساله اصلی برنامه آشپزی تلویزیون نیست بلکه مساله اصلی برنامه هسته ای ایران است و تحریم های غربی فلج کننده ای که این کشور دریافت کرده است.

این دو رویداد- هرچند عجیب غریب- نشانه ای از وضعیت غیرعادی دولت ایران است که تلاش می کند یک جامعه باثبات را حفظ کند بدون این که از برنامه هسته ای خود دست بردارد. دولت از فرهنگ غربی هراس دارد و همچنین هراس دارد تا به ایرانی ها اجازه دهد که ببینند چطور چیزهای بد تبدیل به سرکوبگران رژیم شده اند- هر دوی این موارد هراس و ترس دولت، به اختلافات دامن خواهد زد. چنین سرکوب های مضحکی پیش از این هم صورت گرفته است و در تابستان ۲۰۱۰، مقررات مشابهی علیه موسیقی (به طور کلی) و مدل های موی غربی اتخاذ شد. واقعا نه آن ممنوعیت ها ادامه یافت و نه احتمالا هجوم به کافی شاپ ها آخرین مورد خواهد بود، ولی هدف مشخص است: فرهنگ غربی، در همه اشکالش، دشمن است.

در این میان، کشورهای غربی به شیوه خود، یعنی با تحریم هایی که در حال تخریب و نابودی روزافزون اقتصاد کشور است، ایران را سرکوب و تحت فشار می گذارند و شاید هم بعد از آن اقدامات بیشتری انجام دهند. تحریم بانک مرکزی ایران، بانکداری بین المللی اولیه را هم تقریبا غیرممکن کرده است. محدودیت های تجاری، قیمت دارو را به سرعت افزایش داده است و همه مردم برای مواد غذایی که هنوز امکان خریدش را دارند، هزینه بیشتری می پردارند.

از آنجا که تحریم های غربی، ایرانی ها را به یک مسیر هل می دهد و تلاش های ایران برای حفظ کنترل آنها را به مسیر دیگری هل می دهد، مثل همیشه به نوعی به نظر می رسد که در نهایت، ایرانی های عادی، بازنده های این کشمکش و نبرد باشند. دنیای آنها از چیزی که امکان دارد، کوچک و کوچک تر می شود و از هر دو سر خرد و خراب می شود.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------