امنیت حلقه مفقوده تاریخ ایران است و توسعه آرزوی دیرینه آن ، در تعاریف آکادمیک امنیت گفته می‏شود‏:

فراغت نسبی از هرگونه خطر یا تهدید و یا آمادگی رویارویی با آن [1] و نیز مصونیت از تعرض و تصرف اجباری و بدون رضایت، و دور ماندن از مخاطرات و تعدیات به حقوق و آزادی‏های مشروع فردی و جمعی و نیز وجود اطمینان به سلامت تن و جان و مال و ناموس [2] برای تکمیل این تعریف می‏بایست اضافه کرد که امنیت مصونیت فرد و جامعه است از هرگونه تصرف اجباری و غیر قانونی در اندیشه ، جان و مال توسط یک فرد یا یک گروه یا یک دولت و یا مجموعه‎ایی از آنها و هرگاه انسانی در جامعه‏ای زندگی کند که این خطرها او را تهدید نکند می‏توان گفت او و جامعه‏اش از امنیت و توسعه برخوردار هستند.

در نقطه مقابل، ناامنی چنین پیش شرطهای اساسی زندگی سالم و پویا را از انسانها دریغ می‏کند. در باره آثار ناامنی سخنان فراوان گفته شده است این آثار در همه حوزه‏های انسانی از فرهنگ و اقتصاد و سیاست جلوه‏های پرشمار و آزار دهنده‏ایی را به نمایش گذاشته‏اند که به مدد دانش تاریخ می‏توان آنها را به شرح زیر بازیابی و ارایه نمود.

در فرهنگ :

خشونت و زور جایگزین خرد و مدارا می‏شود
خرافات و موهومات جایگزین دانش و فناوری می‏گردد
ترس و انفعال جایگزین شجاعت و ابتكار عمل می‏گردد
منافع فردی بر مصالح جمعی ترجیح داده می‏شود
تقلید و تكرار جایگزین نو‏آوری و خلاقیت می‏گردد
با ایجاد جامعه كوتاه مدت، فرصت‏طلبی، فریب‏كاری، بی‏مسولیتی و تقدیر‏گرایی منفی رواج می‏یابد

در اقتصاد :

مصرف جایگزین تولید می‏شود
اقتصاد معیشتی و محدود می‏گردد
محدودیت و جیره‏بندی جایگزین تنوع و رقابت می‏گردد
دولت تبدیل به كارفرمای بزرگ می‏شود
سرمایه به نقاط امن ( دیگر كشورها ) می‏گریزد یا به صور گوناگون بلوكه می‏شود
فقر به جای ثروت توزیع می‏گردد

در سیاست :

اقتدار سنتی یا فرهمند جایگزین اقتدار قانونی – عقلانی می‏گردد
دولت در بعد داخلی سركوبگر و در صحنه بین‏المللی منفعل می‏شود
گسست دولت و ملت بعنوان یكی از مهم‏ترین علل انحطاط رخ می‏دهد
شیوه‏های خشونت‏بار و فردی جایگزین مدارا و خرد جمعی می‏گردد
همه ناكامی‏ها به عوامل خارجی نسبت داده می‏شود

وقتی در این نتایج دقت نمائیم متوجه می‏شویم که آنها از سویی نتیجه نا‏امنی است و از سوی دیگر خود ناامنی را بازتولید می‏کند و بدین‏سان سدی استوار در برابر توسعه کشورها فراهم می‏کند

اما پرسش مهم‏تر این است که آیا می‏توان یک علت العلل اساسی و کلان برای همه این پارامترها یافت یا خیر؟

به باور من همانگونه که خرد‏گرایی [3] شاه کلید پیدایش تمدن جدید است دوری از خرد جمعی و اتکا به خواست‏ها و هوس‏های فردی و رویه‏های خشونت‏بار گروهی نیز علت العلل پیدایش نا‏امنی و انحطاط هر جامعه‏ایی می‏باشد.

آسیب‏پذیری ایران همواره بخاطر نبود امنیت و توسعه پایدار بوده است و از قضاء هردو اینها در گرو دوری از یکه‏سالاری[4] و اقبال به خرد جمعی است.


____________________
[1] - آشوری ، داریوش ، 1376 ، دانشنامه سیاسی ، تهران ، انتشارات مروارید ، چ 4 : 38
[2] - آقا بخشی ، علی اکبر ، 1383 ، فرهنگ علوم سیاسی ، تهران ، چاپار ، چ 1 : 612
[3] - RATIONALISM
[4] - Autocracy

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------