عاشورای 1388، عاشورای دیگری بود. یک عاشورا در کوچه پس کوچه ها و خیابانهای تهران در حال وقوع بود. یکی دیگر در تکیه ها و حسینه ها و مساجد برپا گردیده بود. یکی در دود و آتش و در خشم و خشونت و کشتار و خونریزی غرق شده بود، دیگری در مقاتله ی امام حسین روضه و نوحه میخواندند و برای مصائب آن امام بر سر و سینه خود میکوبیدند، اشک میریختند و بر اساس رسم و آئین دیرینه عاشورا امام حسین را میکشتند که او را زنده نگاه داشته و زندگی او را تداوم بخشند.

دو لشگر متخاصم در حال مصاف با یک دیگر بودند. یک لشگر از درون جامعه جوشیده و بخودی خود شکل نفی و مقاومت و نافرمانی گرفته بود. نه فرماندهی داشت و نه فرمانبری. هر یک از جنگجویان خود هم فرمانده بود و هم فرمانبر. لشگری بود از زنان و مردان، از پیر و جوان و میانه سال. گاهی به پیش میرفتند و گاهی به پس. نه چوب و چماقی بدست داشتند و نه قداره و تفنگی. با دست خالی می جنگیدند. با شعارهای مختلفی به میدان آمده بودند. شعار آنها زمانی الله اکبر بود و "میر حسین یا حسین،" و زمانی دیگر"خامنه ای قاتل است ولایت ش باطل است." "مرگ بر دیکتاتور" البته همه جا شنیده میشد. گاهی نیز دشمن را به تله میاندختند. اما نه آنها را هلاک میساختند و نه به اسارت و بندگی در میآوردند. حال آنکه خود مجروح و خونین شده و کشته میدادند. همه ی آنان معترض و در برابر ظلم به مقاومت برخاسته بودند، بی باک و شجاع بودند اگر این روایت را بپذیریم که امام حسین در روز عاشورا به آنچه الله از پیش برایش رقم زده بود، به شهادت تن داده است، سرداران عاشورای 88، برخلاف امام حسین که برای تسلیم به رضای خدا به میدان جنگ رفته بود، برای عشق به زندگی و کسب انسانیت خود به میدان خون و آتش، گلوله و گاز اشک آور، گام نهاده بودند.

لشگر ولایت، جلوه راستین امامت، سازمان یافته با تجهیزات و مهمات، خود و زره به تن، با چوب و چماق، با قمه و چاقو، با کلت و تفنگ، به میدان آمده بودند. اینان نیروهای انتظامی، پاسداران و نیز بسیجیان حکومت دین بودند و برای خونریزی و کشتار، برای ایجاد ترس و وحشت، برای خاموشی و نابودی لشگر رهایی بخش ملت آمده بودند. این لشگر، لشگر فرمانبران مزد دور بود و متشکل از مردان. لشگر ولایت، سراسر خشم بود و خشونت. بیرحمانه میزدند، میکو بیدند و کشته و اسیر میگرفتند.

خشم و خشونت و بیرحمی که سپاهیان و پاسداران دین در خیابانها تهران در عاشورای 88 به معرض نمایش گذاردند بدون تردید عاشورای حسینی را که صد ها سال است دل و جان مردم را لبریز از آه و فغان نموده است، بی رنگ و بی اعتبار ساخت. رسانه های رژیم دین، حقیقیت را میگویند وقتی که اعلام میکنند که در دهم محرم 1388 "حرمت عاشورا " در هم شکسته شد. سایت برنا و یا سایت تف لیس ان ولایت فقیه، گزارش میدهد که:

«در پي برگزاري جشن عاشورا از سوي حاميان موسوي و خاتمي عزاداران حسيني حرمت شكنان عاشورا را متواري كردند.»

چنانکه گویی که حرمت عاشورا در تسلیم است و اطاعت، همان آئینی که قرنها ست که در نهاد ایرانیان نسل پس از نسل کاشته اند: پذیرش ظلم و ستم با ضجه ها و مویه های درد انگیز و خود آزاری و خود زنی. مضاف بر این، گزارشگر سایت برنا، چاقو کشان و قمه زنان، چوب و چماق داران، نیروهای مسلح به زره و کلاه خود و به تیر و تفنگ را، یک جا "عزاداران حسینی، " میخواند. بدون تردید در عزای حسین بود که حافظان حرمت عاشورا مغز و قلب انسان هایی را هدف میرفتند که برای کسب ابتدایی ترین حق و حقوق انسانی خود به میدان آمده بودند. قساوتی که سربازان دین در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای بزرگ ایران به نمایش گذاردند، شم،ر کشنده ی امام را در مقابل شان، قاتلی رحیم و مهربان میساخت . سوار بر دوشن کامیون معترضین را زیر گرفته و باز میگشتند به عقب و از روی پیکر لهیده شان بار دیگر عبور میکردند. یزید خون حسین را ریخت تا خلافت را حاکم بر جهان اسلام نماید. لشگر ولایت، دست های وضو گرفته ی خود را بخون آزادیخواهان آلوده میساخت که حرمت عاشورا را استحکام و تداوم بخشد.

عاشورای 1388، حقیقت عاشورا را لخت و عریان و آشکار نمود. که همان گونه که هر عزاداری میتواند به شمر و یزید تبدیل شود، امام نیز میتواند یزید شود اگر بر مسند قدرت جلوس کند. جا دارد که لحظه ای بیاندیشیم که عزاداران عاشورای حسینی، سربازان ولایت، از پاسداران گرفته تا لباس شخصی ها، لومپن ها، لات و لوت ها و جاهل و زور گیران که در دامن شریعت اسلام پرورش یافته اند، چگونه انسانی میتوانند باشند؟ آیا درون مایه شان از چیزی جز خشم و خشونت و کین خواهی ساخته شده است؟ اگر اینان عزادار حسین هستند،آیا در آینده کسانی پیدا خواهند شد که خود را عزاداران حسین بنامند؟ مسلم است که از این پس هیچ ایرانی نخواهی یافت که در عاشورای حسینی " آه و فغان " به آسمان برآرد و یا "عریان گشته با زنجیر " آهنین تن خود زخمین نموده و یا کفن پوشیده، فرق خویش پر خون کند. آنکه چنین میکند، عزادار حرفه ای است، مزدور دین است و امامت. در این معنا است که عاشورا پس از قرنها در دهم محرم 1388 پایان خود را آغاز نمود. شک نباید داشت که عزادران حسینی هم آنان که بنا بر سروده ی ملک الشعرای بهار "با دو صد لعنت ز دست شمر ملعون میکنند و «بر " یزید زنده " میگویند هر دم، صد مجیز،" امام حسین را همچنان در عاشورا کشتار میکنند که او را زنده نگاه دارند.

مسلم است که معترضین روز عاشورا(88)، سینه خود را سپر گلوله های آتشین عزا داران حسینی نساختند که حرمت عاشورا را بشکنند. اما اگر رژیم دین بر آن است اعتراض و مقاومت، حرمت عاشورا را شکسته است، باید سپاس گوییم قهرمانان عاشورای محرم 1388 را که درهم فرو ریختند اسطوره ی ظلم و ستم پذیری را، اسطوره ای که با ابزار خطبه و نوحه، روضه و مرثیه، عزاداری و خود زنی نهادین گردیده است. بیش از صد قرن است که مردم ایران چه زاری ها که نکرده اند و چه درد انگیز و غم آلود بر سر و سینه ی خود که نکوبیده اند، آیا خود را از ظلم و ستم استبداد رهایی بخشیده اند؟

مسلم است، که پاسخ منفی ست. چرا که مراسم عزاداری، میآموزد که اگر در برابر قدرت، ضعیف و ناتوانی و هراس از انتقام قدرتمدار را در دل داری، میتوانی بر سر و سینه خود بکوبی، میتوانی خود را آزار دهی و وجود خود را خونین سازی و به حقارت و خواری خو بگیری. حرمت چنین عاشورایی است که در هم شکسته شده است. و در شکستن این حرمت است که رژیم دین ماهیت اسلامی خود را نشان میدهد و دست بخون ریزی و کین خواهی میزند، میگیرد، میزند، به اسارت و بندگی میکشد، شکنجه میدهد و تجاوز میکند و آنگاه به جرم محاربه با الله، بدار مجازات میآویزد. چرا که تسلیم و اطاعت اصل اساسی شریعت اسلامی است و شرط امامت. خیزش و خروش مردم این اصل را در هم فرو ریخته است. به این واقعیت، رژیم دین است که اعتراف میکند، نه آنها که خود را رهبر میدانند و یا مخالف و تحلیل گر و نظاره گر دگر اندیش. چرا که در منظر رژیم دین، الله اکبر و یا حسینی که بر سر زبان معترضین جاری میشود، فریاد حرمت شکنی ست و در گوش ولایت، رهایی رعیت را از قید و بند احکام شریعت طنین افکن میکند. بی جهت نیست که رژیم دین خشمگین میشود و نقاب از چهره خود برگیرد و شمشیر یزید را بر آن گردنی فرود آورد که حرمت شکنی کند. چرا که تنها با حفظ و تداوم این حرمت است که میتواند چند صباحی بر عمر آلوده ی خود بیفزاید. چه خوب میداند که این حرمت شکنی است که نظام اسلامی را به نابودی تهدید میکند.

اما رژیم دین به منظور آنکه بر خشم و خشونت و انتقام جویی خود لباس تقدس و مشروعیت به پوشاند، معترضین را حتی به شکستن بت عظیم تری، یعنی پدر همه ی بت ها و اسطوره ها متهم میکند. خبرگزاري فارس در يکشنبه 06 دي 1388 گزارش میدهد که:

«در پی فتنه‌ انگيزي‌هاي حاميان موسوي در روز عاشوراي حسيني، قرآن كريم نيز توسط اين افراد به آتش كشيده شد.»

معلوم است که از انتشار چنین خبری خون میچکد و از آن بوی بیرحمی و انتقام به مشام میرسد. مسلم است که خبر گزاری فارس انتظار داشت که مردم در سراسر ایران کفن پوشان قمه بدست، سراسیمه و عصیان زده از خانه و کاشانه بیرون ریزند و رودی از خون "کافران " که "قرآن کریم " را به "آتش کشیده " اند جاری سازند. چه اشتباه بزرگی و چه خیال باطلی؟ چرا که تردید نباید داشت که دروغ امروز در آینده ای نزدیک جامه حقیقت خواهد پوشید. مجال ده که ولایت فقیه یک دهه دیگر به خلافت خود ادامه دهد، آنگاه قرآن را نیز بر سرنیزه ها خواهیم دید. که مردم آن قرآن کریمی که خامنه ای و احمدی نژاد و کارگزاران رژیم بر سر خود می نهند و برای حفظ و نگاهداری ش همچون پیشینیان شان شمشیر زنند و خون ریزند، پاره ، پاره خواهند نمود و به زباله دان تاریخ ریزند. اگر یک دهه دیگر ولایت فقیه بر خلافت خود اصرار ور زد، آن قبله و آن الله ای که وی در برابرش پوزه خود را بزمین می ساید و بر حسب عادت به دریوزگی می پردازد، اعتبار و مشروعیت خود را از دست خواهند داد.

بدین ترتیب میتوان عاشورای 88 را مقدمه ای بر ظهور جنبشی دانست، ضرورتا رهایی بخش. جنبش که بالندگی خود را از بت شکنی و فروپاشی اسطوره ها کسب میکند. پس از یک هزار و چهار صد سال، ایرانی با دشمنی که او را به اسارت کشیده است، دین و مظهر آن تازیان بومی، روبرو گردیده است و در پی آزاد سازی خویش از چنگال آن است. از شریعت و سنت است که ایرانی باید خود را رهایی بخشد. اگر در روز عاشورا همانطور که تف لیس ان ولایت فقیه اعلام میکنند که حرمت عاشورا در هم شکسته شده است و قرآن کریم بر سر نیزه ها رفته است، مگر میتواند حکایت از چیز دیگری جز رهایی کند؟ این ماهیت رهایی بخش خیزش مردم در عاشورای 88، بود که رژیم دین را سخت سراسیمه و عصیان زده ساخته بود. رها یافتی گی را رژیم دین نمیتواند بر تابد. این است که نه مصالحه و مسالمت را میفهمد و نه گذشت و مذاکره را. زبان رژیمی که نگاه دارنده ی حرمت عاشورا است ، تیغ و تازیانه است و بازجویی و شکنجه. این بدان معناست که توسل به زور و خشونت و دوری از گزینه ی عقلانی، خود درسی ست که امام حسین بما میآموزد.

بعضا، ماهیت حرمت شکن و اسطوره برانداز خیزش عاشورای 88 را نفی و انکار میکنند. به آتش کشیدن تصویر خمینی و حرمت شکنی عاشورا را توطئه و یا پیرهن خونین عثمان رژیم دین میخوانند و دست به پوزش و عذر خواهی بر میدارند. بت شکنی و اسطوره براندازی را اتهامی میخوانند که رژیم دین برای توجیه جنایاتی که مرتکب شده است و میشود بکار میبرد. حال آنکه تف لیسان ولایت وقتی گزارش میدهند که در عاشورای حسینی، جویندگان آزادی و یا آنچه آنان "هواداران موسوی " میخواند، قرآن کریم را بر سر نیزه کرده اند، اتهامی ست که رها یافته گان به جان میخرند و به این گناه نابخشودنی، گناه کبیره، اعتراف میکنند.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------