«هدف از برپایی شورای ملی، دست‌یابی به شرایط مناسب برای برگزاری انتخابات آزاد، سالم و عادلانه با پیروی از ماده۲۱بیانیه جهانی حقوق بشر و اعلامیه۱۵۴نشست شورای بین المجالس، همراه با نظارت نهادهای جهانی بی طرف مانند سازمان ملل متحد، به منظور انتخاب نمایندگان مردم در مجلس موسسان، جهت تدوین قانون اساسی نوین ایران و برگزاری همه پرسی برای تعیین نوع نظام و تصویب قانون اساسی نوین، توسط مردم ایران است.»

کمیتهٔ موقت تدارکاتی شورای ملی ایران با اعلام این هدف، اولین کنگرهٔ سراسری برای تشکیل شورای ملی ایران را با شرکت داوطلبانی که ثبت نام کرده‌اند در روزهای هفتم و هشتم اردیبهشت در پاریس برگزار می‌کند.

مابقی مطلب که می‌نویسم، نکتهٔ «کوچکی» از هدف اعلام شده، یعنی «دستیابی به شرایط مناسب» را مد نظر دارد.

از دیدگاه من این کنگره باید به تشکیل یک سازمان واحد سیاسی اپوزیسیون منتهی گردد که همهٔ احزاب و گروه‌ها و انجمن‌ها و تجمعات گوناگون را که نسبت به این حرکت اعلام پشتیبانی کرده‌اند را با انحلال و ادغام آنها در این سازمان، به یک واحد سراسری بدل کند. اما این امر در اهداف و تبلیغات شورای ملی ایران نه آمده و نه با توجه به رویکردی که شورای ملی از بدو امر اتخاذ کرده می‌توانسته که بیاید. از این رو من ضرورت این امر را، به عنوان مبحثی که باید دراین کنگرهٔ به رایزنی گذاشته شده و به نتیجهٔ موفقی برسد، از طریق رسانه‌های همگانی برای اطلاع علاقه‌مندان مطرح می‌کنم. اینها تکرار مطالبی است که من در گذشته مطرح کرده‌ام که به اختصار می‌آید. ضمنأ یادآور می‌شوم که من در این کنگره شرکت نمی‌کنم زیرا نمی‌خواهم این ایده به صورت ایدهٔ یک دکان سیاسی در میان دکان‌های سیاسی دیگر در کنگره مطرح شود که نقض غرض است. هدف من انحلال خود خواسته و ادغام داوطلبانهٔ همهٔ گروه‌ها و فعالین در یک سازمان واحد پلورالیستی است. من البته امضا کنندهٔ فراخوان این شورا هستم (با نام کامل) و اگر امکانات فراهم شد و از امضا کنندگان برای مصوبات کنگره درخواست رأی شد، من هم رأی خواهم داد.

٭٭٭

ایراد عمده‌ای که من به روی‌کرد شورای ملی ایران داشته و دارم، به رسمیت شناختن دکان‌داری سیاسی است. البته این منحصر به شورای ملی ایران نیست و ریشه در ماهیت تمام تلاش‌های سیاسی سی سال گذشته دارد. درک نادرست از پلورالیسم و بی‌توجهی به ساختار ناهنجار اجتماعی ایران که اصولاً قادر نیست تحزب سیاسی به مفهوم مدرن آن را پدید آورد، نتیجه‌ای جز این نداشته است که ما در این سال‌ها با دکان‌های سیاسی‌ای سر و کار داشته باشیم که پلورلیسم را در ابتذال خود غرق کرده‌اند. این دکان‌ها عارضه‌ای از عوارض ناهنجاری ساختاری ایران هستند و نه راه حلی بر آن. البته فعالین در این دکان‌ها -تقریباً همگی- وطن دوست و آزادی خواه هستند ولی در ناهنجاری ساختاری جامعه اسیر گشته‌اند. پیام من یک پیام خصمانه نیست. یک پیام دوستانه برای آزاد سازی انرژی واقعی این فعالین در راه رهایی ایران است.

متأسفانه هدف «انتخابات آزاد» -و نه آزادی انتخاب- در بطن خود به رسمیت شناختن دکان‌داری سیاسی را نیز تیمار می‌کند و چنانچه کنگرهٔ سراسری شورای ملی به انحلال و ادغام تمام گروه‌ها، انجمن‌ها و تجمعات، در یک تشکیلات واحد مردمی منجر نشود، این ابتذال سی ساله و ناکامی سی ساله ادامه خواهد یافت. اما نکتهٔ تاریخی در این حرکت جدید این است که بنیادی مردمی دارد و ابداً الیتیست نیست و این بسیار امیدوار کننده است. تشکل مردمی که از چنین فرایندی شکل بگیرد متخصصان داوطلب را به خدمت خواهد گرفت و نه برعکس.

من ندیده‌ام که سخنگویی از این گروه تدارکاتی شورای ملی به صراحت با دکانداری سیاسی خط و نشان کشیده باشد. شاید این بخاطر این نیز باشد که صلاحیت این خط و نشان کشیدن را -به درستی- در خود نمی‌بینند و آن را به تصمیم گیری کنگرهٔ سراسری موکول کرده‌اند. ولی اگر جز این باشد و دکانداری در عرصهٔ این حرکت به حیات خود ادامه دهد، این حرکت محکوم به شکست است.

برای کسانی که به این کنگره می‌روند و یا به نمایندگان حاضر در کنگره رأی می‌دهند، پیشنویس برنامه‌ای را که حدود سال ۱۳۶۷ تهیه و تنظیم کرده بودم در اینجا در اختیار ایرانیان علاقه‌مند قرار دهم.

مفاد این برنامهٔ سیاسی در همین قالب «پیشنویس» برای رایزنی در یک کنگره بسیار مفیدتر است تا در یک قالب قطعی. ولی مفاد هشت ماده‌ای آن پس از حدود بیست و پنج سال، تازگی خود را از دست نداده‌اند. تنها نکته‌ای در این پیشنویس که زمان خودش را لو می‌دهد، بند الف از اهداف سازمان مردمی است. ایرانیان علاقه‌مند تا زمان تشکیل کنگرهٔ مؤسس شورای ملی ایران به اندازهٔ کافی فرصت دارند که مفاد و دیدگاه حاکم بر مفاد این پیشنویس را مورد ارزیابی قرار دهند.

من تردیدی ندارم که اگر این شورا به انحلال کامل گروه‌های اپوزیسیون و ادغام آنها در یک تشکیلات واحد مردمی نیانجامد، این حرکت از پیش شکست خورده است. این شما و این شورا و این پیشنویس. مختصر و مفید.

این پیشنویس را چندی پیش برای خودنویس از میان خرت و پرت‌ها پیدا کرده بودم که در اصل در کیهان چاپ لندن منتشر شده بود.


پیشنویس برنامهٔ سیاسی و مبارزاتی

جنبش نوین ملی ایران

۱− جنبش نوین ملی ایران به مبارزات سیاسی-فرهنگی و اجتماعی آن دسته از مردم ایران اطلاق می‌شود که خواهان آزادی، ترقی و عدالت اجتماعی در چارچوب تمامیت ارضی و حاکمیت ملی کشور ایران هستند.

۲− استراتژی مبارزاتی جنبش نوین ملی ایران را گذار دمکراتیک از ساختار ناهنجار اجتماعی به ساختار بهنجار صنعتی تشکیل می‌دهد.

۳− رژیم جمهوری اسلامی ایران که با فریب مردم ایران به قدرت رسیده است، هیچگونه مشروعیتی ندارد و مانع اصلی تحقق خواست‌های جنبش نوین ملی ایران در این مرحله از تاریخ ایران است و لذا سرنگونی بلاشرط این رژیم در دستور کار جنبش نوین ملی ایران قرار دارد.

۴− جنبش نوین ملی ایران به منظور تحقق خواست‌های خود، «سازمان مردمی ایران» را به عنوان بازوی سیاسی و تشکیلاتی خود ایجاد می‌نماید.

۵− اهداف سازمان مردمی ایران به قرار زیر است:

الف) بازگردانیدن نظم و آرامش و امنیت به کشور ایران و صلح عادلانه با توجه به منافع ملی ایران.

ب) استقرار و حفاظت از آزادی‌های فردی و اجتماعی، مطابق با منشور حقوق بشر سازمان ملل متحد.

ج) تهیه و تدارک یک مجلس مؤسسان که به رأی آزادانهٔ مردم انتخاب و نسبت به تأیید، تصحیح، تکمیل، تغییر و یا تعویض قانون اساسی مشروطهٔ سلطنتی اقدام خواهد کرد.

د) تهیه و تدارک ارگان‌های کشوری و لشکری مطابق با قانون اساسی مصوب مجلس مؤسسان.

ه‍) انتقال قدرت و اختیارات به مراجع قانونی.

۶− سازمان مردمی ایران تا انتخاب آزادانهٔ نظام سیاسی-اجتماعی کشور که از طریق مجلس مؤسسان صورت خواهد پذیرفت، رضا پهلوی را پادشاه مشروع و قانونی کشور و به عنوان مظهر یکپارچگی ملی و دفاع از تمامیت ارضی به رسمیت می‌شناسد و حرمت رضا شاه دوم را حرمت ایران می‌داند.

۷− سازمان مردمی ایران موظف به حفاظت از آزادی عقیده و بیان در درون واحدهای تشکیلاتی خود می‌باشد و نیروهای سازمانی، صرفنظر از جنس، رنگ، مذهب یا عقیده، در چارچوب دیدگاه استراتژیک گذار دمکراتیک از ساختار ناهنجار اجتماعی به ساختار بهنجار صنعتی مورد حمایت و حفاظت اهرم‌های تشکیلاتی قرار خواهند داشت.

۸− سازمان مردمی ایران موظف است که ضمن حفظ استقلال سیاسی-تشکیلاتی خود، با دیگر گروه‌های سیاسی مخالف رژیم جمهوری اسلامی ایران که حاضر به انحلال سیاسی-تشکیلاتی و ادغام خود در سازمان مردمی نیستند زمینه‌های همکاری و هماهنگی در مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی را مورد توجه و استفاده قرار دهد.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

وجدانی

شورای ملی ایران مکانی برای ائتلاف! (۲)

بر همین اساس و از همه مهمتر اعتقاد به تکثر آراء و احترام به شأن و مقامِ شامخ "آزادی" است که شورای ملی ایران هیچوقت و به هیچوجه از فردی، گروهی و یا حزبی درخواست ننموده و نخواهد نمود که دست از سازمان خود و منشور آن بردارد و یا آن سازمان منحل شود. اتفاقآ زمانی که تمامی گروهها و احزابی که در تشکیل شورای مورد بحث فعال باشند و ضمن حفظ اعتقادات و آرمانهای خود آنرا بوجود آورند و در جلسات، نشستها و همایشهای شورا با رعایت اصولِ دموکراسی حاضر شوند و خواستهای خود را که به مآلآ بطرز وسیعی منعکس کنندۀ همان مرام سازمانیشان هم هست در این مجمع بزرگ مطرح نموده به تصویبِ اکثریتِ اعضای آن برسانند، در آن صورت موفقیت شورای ملی ایران حتمی است و به لطف همین آراء مُهر ابطال شناسنامۀ جمهوری اسلامی زده میشود. سازمانهای متنوع و رنگین کمانِ احزابِ سیاسی که ایران یکپارچه و یگانه ملتِ آنرا سرلوحۀ همۀ خواستها و مرامهای خود قرار داده اند این استعداد و توانائی را نیز باید داشته باشند که با حفظ اصولِ دموکراسی در کنار یکدیگر قرار گیرند و علیرغم تنوع خواستها به ائتلافها، توافقها، تفاهمها و اتحادهائی که ضامنِ نجات ایران هستند برسند. ثابت شده است که اینگونه اتحادها بویژه در شرایط بحرانی (رکود اقتصادی، قحطی و خشک سالی و حتی خطر جنگ و غیره) که مملکت را تهدید میکنند تنها راه نجات و چارۀ کارند. بر همین اساس نباید از آراء گوناگون و تعدد آنها واهمه داشت و از شورای ملی که در بر گیرندۀ افراد، سازمانها و احزابِ مختلف سیاسی میباشد نباید گریزان بود اگر آزاده ایم و در پی آزادی هستیم. از دگراندیشان همان چیزی را انتظار داشته باشیم که آنان از ما انتظار دارند!

March 27, 2013 03:33:55 PM
---------------------------

وجدانی

شورای ملی ایران مکانی برای ائتلاف! (۱)

به نظر چنین میآید که نوشتن و ارائۀ مطالبی همانندِ آنچه جناب آقای بهنام راس مرقوم فرموده اند دارای آن اهمیتی بوده و هست که بدقت موردِ بررسی و مطالعه واقع شود. در این نوشتار نکاتی وجود دارند که نشان از گذشت، چشم پوشی و صرف نظر کردن از برخی آرمان ها و مرام هائی که در شرایط حاضر و فعلی ایران مطرح نبوده و الزام و اجباری در بودنشان نیست و یا گروهها، سازمانها واحزابِ سیاسی میتوانند آنها را حداقل بصورت موقت هم شده به وقتِ دیگری موکول نمایند، داشته و همۀ این گذشت ها را بدین جهت انجام دهند که شورای ملی ایران به اهداف خود برسد. چنین آرزو و امیدی واقعآ بزرگ بوده و انتقاد از آن بسیار مشکل است. آن زمان که همه و یا لااقل اغلب سازمانها و احزابِ سیاسی بقولِ معروف منافع ایران را بر منافع منحصر بفرد خود ترجیح بدهند و آن ائتلاف عظیم و کارساز را جهت نجات، رهائی و به ترقی و پیشرفت رساندن کشور بوجود آورند، آن روز را باید همانند نوروز جشن گرفت و در سراسر ایران به شادمانی پرداخت. ولی این را نباید از نظر دور داشت که بیشترِ نهاد های سیاسی و بویژه آنهائی که، مثلآ حزب مشروطه ایران، سالیان سال بر منشور و مرامی پای فشرده اند و ایرانیانِ بیشماری در آنها متحد و همراه گشته و بدانها اطمینان پیدا کرده اند به این راحتی و آسانی دست از سازمان و مرام خویش بر دارند و اگر تشکیلاتی مثلِ شورای ملی ایران بر انحلال اینگونه احزاب و گروهها اصرار بورزد نتنها موفق بدین کار نخواهد شد بلکه حتی باعث فرار و گریزِ خیلی از این نهادها از شورای نامبرده نیز خواهد شد.

March 27, 2013 03:25:06 PM
---------------------------