من بر این باورم که در غیبت « چپ » ، « راست » دنیا را یکجا می بلعد. با این همه ، کارنامه ی « چپ » ایران ( استثنا ها به کنار) تنها ، در خُسران و مصیبت ، برای مردم بخت برگشته ی ما خلاصه می شود : از نقش حزب توده، در سقوط دکتر مصدق بگیریم ، تا جریان ِ «استالین » ساخته و « پیشه وری» پرداخته ی فرقه ی ( به اصطلاح ) دموکرات آذر بایجان، تا قاضی محمد و دولت باقراف فرموده ی « خودمختار کردستان » ... تا امروز، که « بالکانیزه » کردن ایران ، وظیفه عاجل بخشی از چپ های ( فرو مانده در میراث تفکر استالینی ) شده است

من دلم سخت گرفته ست از این
میهمانخانه ی مهمان کش ِ روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن ناهشیار

نیما یوشیج

به قول قدیمی ها ، دروغ که خناق نیست گلوی آدم را بگیرد. روشنفکر جماعت هم آنقدر بیکار و دلخوش نیست، که از پس خواندن هر مقاله و گوش سپردن به هر سخنرانی پالتاکی و غیرپالتاکی، اوقات تنگ زندگیِ نکبتی اش را ، در جستجوی یافتن منابع تاریخی و غیر تاریخی مرتبط با آن سخنرانی و مقاله تلف کند و سپس ، آن خوانده ها و شنیده ها را به سنجش بگیرد، مبادا گوینده ی آن کلام یا نویسنده آن مقاله ، خدای ناکرده مضمونی ، یا موردی را خلاف واقع گفته باشد! تازه ، بر این رنج دراز، چه فایده ای مترتب است؟ وقتی که بعضی «رفقا » ، به چنین « دروغ های دلاویز» ی دل خوش کرده اند ، بی مروتی و مردم آزاری نیست که ، با افشاگری های بیجا ( به قول شیخ اجل ) عیش ربیع آن ها را به طِیش خریف مبدل کنیم ؟ !
تازه ، به کجای عالم بر می خورد که این « رفقا» ، پس از فروپاشی « مدینه ی فاضله » و « میهن سوسیالیستی » و تغییر قبله ، از« کرملین » به سوی وزارت خارجه ی آمریکا و اسرائیل ، به صرافت خانه تکانی ذهنی بیفتند و در فرهنگ واژگان سیاسی شان تجدید نظر کنند و صرفه و صلاح دنیوی و اُخروی را در این ببینند که ، در یک نوآوری اومانیستی فرد اعلا ! واژه ی « خلق » را ، با واژه ی « ملت » ، اشتباهآ ، عوضی بگیرند و از آن پس ، به جای « خلق عرب» و « خلق ترکمن » و « خلق ترک » ( که اسم اعظم دیروزشان ، برای تحقق رویاهای جهان وطنانه ی شان بود ) روزی صد بار بگویند و بنویسند ، « ملت عرب » و « ملت ترک » و « ملت ترکمن » و ... تا ملکه ی ذهن شان شود و از این بابت هم ، خود را پاسخگوی هیچ دیّار البشری ندانند ، که ندانند !
حالا ، « پان فارس !» های « نَسل کُش!» و« نژاد پرست !» و « شوینیست !» ، هی ایراد بنی اسرائیلی بگیرند که : ایها الناس ! در قطعنامه ها و بیانیه های سازمان ملل متحد ، « زبان » و همزبانی ، شرط ملت بودن نیست . یا، وقت و بی وقت ، فریادشان به آسمان برسد که : بی مروت های قدرتمدار ِ نان به نرخ روز خور ِ فرصت طلب ! در کجا دیده شده است که سوئدی زبان های فنلاند، خود را « ملت سوئد » بنامند؛ یا ، فرانسوی زبان های سوئیس ، خود را« ملت فرانسه » بخوانند ؛ یا ، اسپانیایی زبان های آمریکا ، خود را ملت ِ( مثلآ ) مکزیک بدانند و قس علیهذا .
اما ، من اینجا پا سفت کرده ام و به صد کتاب مقدس سوگند می خورم که ، حق با آقای یوسف عزیزی بنی طرف است که هم محققی است موجه ! و هم دارای وجدان بیدار روشنفکری !
اصلآ ، این که می گویند موضوع « حق تعیین سرنوشت » ، بحثی مربوط به دیروز تاریخ جهان است و ، تنها شامل کشورهای مستعمره ای مثل « هند ِ» تحت ِانقیاد انگلیس و یا ، «الجزایر ِ» زیر یوغ استعماری فرانسه می شود (می شد) حرف پرت و بیخودی است ! به کوری چشم «پان فارس !» ها ، همه ی قطعنامه ها و بیانیه های سازمان ملل متحد ، متفق القول اند که ، دنیا باید به سمتی برود که ، قانون ِ « یک زبان ـ یک کشور »، در همه جای جهان حاکم شود! درست مثل همین هندوستان خودمان که قرار است ، با رهنمود « جهان وطن » های دیروز و « هویت طلب » های امروز ِ ایران ، در آینده ی نزدیک ، «زبانستان های متحده ی هند » نامیده شود !
در واقعِ امر ، با چنین تمهیدی است که ، فقر و فلاکت و نکبت و مصیبت ، برای همیشه از دنیا رخت بر خواهد بست و بیشترین نیکبختی ، نصیب ( مثلآ ) مردم محروم سیستان و بلوچستان ایران خواهد شد !
والله ، بیخود و از سر ِ بازیچه و ( گوش شیطان کر ) از تبعات ِ کیش شخصیت نیست که صاحب ِ کتابِ مستطاب ِ « طلادر مس » ، بانی ِ خیر ِ تآسیس «انجمن قلم آذربایجان جنوبی ( ایران)» ! شده است . اگر نان ، بر سر ِ سفره ی برخی هموطنان آذری ما نیست ، چه باک ! شعرهای آذری جناب ِ دکتر که هست !

***

راستش، من شال و کلاه کرده بودم که ( در ربط با خواب تازه ای که برخی رفقای سابق و لاحق ، برای مردم مصیبت زده ی ایران دیده اند ) طنزی بنویسم . طنزی ، از آن دست که ، پیشتر در مقاله ی « چو ایران نباشد ... چه بهتر از این » 2 * قلمی کرده بودم . اما، نمی دانم چرا زبان طنزم در نمی گیرد ؛ قلم ، گاه چموشی می کند و به فرمان نیست. به گمانم ، وقتی پای ِ قصه ی پر غصه ی این ملت فلکزده به میان می آید ، کمتر جایی برای لودگی باقی می ماند.
حکایت ایران ( با زخم های عمیقی که از دیرباز ِ تاریخ و از یورش تازی و ترک و مغول و ... بر سینه دارد ) به قول حکیم طوس ، « یکی داستان است پر آب چشم ». این است که ، خود را به اختیار قلم رها می کنم ؛ شاید داد از بیداد بستاند.
داشتم می گفتم که «رفقا » ی سابق و لاحق ، هر وقت دستشان از همه جا کوتاه می شود ، گریبان این ملت وامانده را می گیرند ، تا به سبک و سیاق « دایی یوسف » ، به زور خوشبخت شان کنند!
مثلآ ، همین آقای یوسف عزیزی بنی طُرُف ، همه ی هّم و غم اش این است که خوزستان ( ببخشید ! عربستان ) را، که فارس های آریایی تبار ِ خبیث ، غصب اش کرده اند و رضا خان قلدر، با گردن کلفتی ، نام جعلی ! خوزستان را بر آن نهاد ، به صاحبان اصلی اش ، یعنی شیوخ حاشیه ی خلیج ِ ( فارس، که با شنیدنش، تن بعضی ها کهیر می زند ) عودت دهد . تا ، یکی از همین شیوخ ِ « آل نهیان » ، یا « آل خلیفه » ، یا « آل سعود» ، ساکنانش را به تمام معنی خوشبخت کند! حقوق شهروندی شان را ، با احترامات فائقه ، دو دستی تقدیم شان نماید! به بانوان اش، آزادی ِ پوشیدن و نوشیدن و راندن و خواندن عطا فرماید ! و قس علیهذا . درست مثل ِ رآس الخیمه یا ام الخوین یا فجیره و ، به خصوص عربستان آل سعود ، که مردم اش ، روزی صد بار ، وقت و بیوقت هلهله سر می دهند که : « آی ی ی ! مُردَم از خوشی » !
البته ، بر همه ی ما باشندگان ِ دنیای مجازی واضح و مُبرَهَن است که آقای عزیزی بنی طُرف ، این تکاپوی اخلاقی و وجدانی و فرهنگی را، صرفآ ، به ملاحظه ی عِرق و حَمیَّت عَرَبی انجام می دهد. نه اینکه (خدای ناکرده) چرتکه ای انداخته باشد و یا ، برخی ابتلائات بشری در این امر ِ خیر دخیل باشند ! حالا شما بازخواست ام کنید که : کجا دیده شده است ، آقای بنی طرف که ( به بهانه ی نقض حقوق شهروندی عرب تباران ایران ) درب ِ مجامع حقوق بشری و رسانه های همگانی را از پاشنه می کَنَد ، یک بار هم در اعتراض به بربریت آشکار، در( مثلآ )عربستان آل سعود ، انگشتی جنبانده باشد؟ ! من هم در پاسخ می گویم : کجا دیده شده است، چاقو دسته اش راببرد ؟! هان !

داشتم می گفتم که آقای بنی طرف، در هیئت یک روشنفکر تمام وقت ِ عرب ، همه ی اوقات شریفش ، در افشای « شوینیسم ِآریایی ِ ملت فارس »! می گذرد که ، کلهُم اَجمَعین (و به ویژه اهل قلمش ) نسل اندر نسل ، نژاد پرست و عرب ستیز تشریف دارند! از جمله ی این افشاگری های روشنگرانه ، می توان به مصاحبه ای با عنوان ِ« از نژادپرستی حاکمان ، تا نژادپرستی اهل قلم 2* » اشاره کرد ، که گفت و گوی ِ روشنفکرانه ای است ، در باب ِ« عرب ستیزی» اهل قلم ایران! ، با تکیه بر آخرین دستاوردهای نقد نوین و ( درعین حال) با پایبندی به اخلاق مدرن و شرافت روشنفکری !!

همانگونه که از عنوان مصاحبه ی فوق الذکر بر می آید ، پرسشگر و پاسخگوی این مصاحبه ، غیرت کرده اند و بر جامعه ی روشنفکری ایران منت گذاشته اند ، تا پَتِه ی « نژادپرستی حُکّام و اهل قلم ِ » ایران را( یک جا ) بر آب افکنند ؛ اما ، نمی دانم چه حکمت بالغه ای درکاربود که افشای « نژادپرستی حکام جمهوری اسلامی ایران » ، بَغتتآ، لا سیبیلی در رفت !! در حالی که ، ریشه های نژادپرستی و عرب ستیزی ِ « اهل قلم فارسی زبان » را ، باید در تعلق خاطر و پایبندی ِ « حکام جمهوری اسلامی ایران » ، به اندیشه های زرتشت و آداب و سنن ایران باستان جستجو کرد!! آخر، اگر من و شمای خواننده ی این سطور ندانیم ، آقای عزیزی بنی طرف باید خوب بداند که قلمزنان فارسی زبان ایران ، دیری ست که عزیز کرده ی جمهوری اسلامی اند و چشم و گوششان به دهان دولتمردانش دوخته است ، تا به یک کرشمه ، « صد فتنه » در کار امثال بنی طرف ها و عرب تباران ایرانی کنند !!
راستش من ، از آقای بنی طرف ( و به ویژه مصاحبه گر بی طَرَف ) متوقع بودم که ، آستین همت ِ روشنفکرانه و روشنگرانه شان را ، تا آن جا که جا دارد بالا بزنند و به یاد ِ ما فراموشکاران تاریخ بیاورند که بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران ، حتی پیش از رویداد ِ 15 خرداد 42 هم ، دغدغه ای جز این نداشت که تعالیم زرتشت بزرگ را، در همه ی امور کشوری و لشکری و فکری و فلسفی و عقیدتی ، ساری و جاری سازد و، به لطف و قوه ی اهورایی ، نظام شاهنشاهی ساسانی را ( پس از وقفه ای 1400 ساله ) در ایران تداوم بخشد !
حال ، اگر حافظه ی تاریخی جناب بنی طرف ( و پرسشگر بی طَرَف ) به مرخصی اجباری تشریف برده است ، من به یاد ِ مبارک شان می آورم که :
درست به خاطرِ ِهمین تعلقات خاطرِ تاریخی و ملی و میهنی ِ زعمای جمهوری اسلامی ایران بوده است که « پان ایرانیست ِ»! دو آتشه ای مثل مرحوم ِ مغفور ِ پردیس مکان ِ خُلد آشیان ، آیت الله محمد صادق گیوی ملقب به خلخالی ، در روز های آغازین برپایی نظام اهورایی جمهوری اسلامی ، مشت محکمی به دهان فرصت طلبانی زد ، که می خواستند نام خلیج ِ همیشه فارس را ، به خلیج اسلامی تغییر دهند!
اصلآ چرا راه دور برویم. جز این است که نصب تندیس آرش کمانگیر در میدان امام شهرخمینی ساری (3 ) یا ، نصب مجسمه آریو برزن ، در کوی و برزن شهر یاسوج (4) ، یا نقش کردن صحنه های شاهنامه بر دیوار های میدان فردوسی مشهد (5) تمهیداتی بود ، از سوی بالاترین مقامات جمهوری اسلامی ، تا حافظه ی جمعی ِ مدفون شده در زیر خاک و خُل ِ تاریخ ، غبار روبی شود و خودآگاهی ملی ما ایرانی ها ، مجددآ امکان بروز و ظهور یابد ؟!
اقای عزیزی بنی طرف ، محض رضای خدا ، فراموش نکند که با همین انقلاب بود که سنت های ملی ـ میهنی ـ زرتشی ما ( مثل جشن مهرگان ، جشن سده ، چهارشنبه سوری ، مراسم نوروز باستانی و ... ) دوباره رونق گرفت و از برکات همین جمهوری آریایی نشان ِ ایران است که در هر گوشه و کنار این مملکت ، بی وقفه ، آتشکده های نو بر پا می شود و مغبچه های شوخ و شنگ ، دست افشان و پایکوبان ، در کوی و برزن ، عطر شادی و سرورمی پراکنند !
پس نتیجه می گیریم ، اگر « قلمزنا ن فارسی زبان ِ» ایران، با خلق آثار هنری ِ عرب ستیز ، دِقِ دل ِ شکست قادسیه را ، بر سرِ هممیهنان عرب تبارمان خالی می کند ! علت را باید در آن مشوق های مادی و معنوی جستجو کرد که نظام آریایی نشان جمهوری اسلامی برای شان تدارک دیده است!! غیر از این است ؟!
حالا آدم های مُفتِن ، ایراد بنی اسرائیلی نگیرند و داستان « قتل های زنجیره » و جریان «اتوبوس مرگ» (ماجرای عملیات ناموفق به دره افکندن اتوبوس حامل ۲۱ تن از نویسندگان و روشنفکران ایران ) را عَلَم نکنند !

شوخی به کنار، آقای بنی طرف و طَرَف گفتگوی ایشان ، گرچه (به دلایل قابل فهم ! ) چهار دُنگ حواس شان جمع است ، تا از گل نازک تر به حکام رژیم اسلامی ایران نگویند ! اما ، در پیچیدن به پر و پای نحیف ِ قلمزنانی ، همچون زنده یاد گلشیری، سیمین بهبهانی ،علی اشرف درویشیان، محمود دولت آبادی و ... سنگ تمام گذاشته اند و همه ی قابلیت های « اینتلیجِنت » شان را ، در تخریب آن ها به کار انداخته اند !!
اگر باور ندارید ، به فرمایش متین آقای بنی طرف ، که در زیر خواهد آمد ، عنایت بفرمایید :
« ... در نشستی عمومی که در بهار 87 شمسی برای بزرگداشت علی اشرف درویشیان در نشر ثالث برگزار شد ...[ علی اشرف درویشیان ] که بر روی صندلی چرخدار بود لطیفه‌ای از زندگی خود را تعریف کرد که سراسر اهانت به عرب ها بود. در آن لحظه، محمود دولت آبادی به من خیره شد و بعد از جلسه به من گفت که از سخنان درویشیان شرم‌زده شده است ... » 6 * . پایان نقل قول

خوب ! یکی از محاسن عدیده ی « بگم ؟... بگو !» ، یا « بگو تا بگم » های روشنگرانه ای از این دست ( که مصاحبه گر ، خود یک پا صاحب عِله است و بی وقفه آتش ِ ایرانی ستیزی را تیز و تیز تر می کند ) این است که ، آدم با خواندنش، چشمش روشن و گوشش حسابی باز می شود و ( به مَثَل ) در می یابد که ، علی اشراف درویشیان ( گرچه کُرد است ) اما ، از عجایب روزگار ، خودش هم یک پا « فاشیست » و « پان فارس » و بالاخص « عرب ستیز ِ» دو آتشه تشریف دارد ! و همین نشان می دهد که ژدانف های آریایی ِ کانون نویسندگان ایران! حتی در وجدان ِ وجود ِ نازنینی همچون علی اشرف درویشیان هم لانه کرده اند !!

خواننده ی محترم، از این همه نامردمی حیرت نکند .وقتی ، صاحبان رسانه های همگانی فارسی زبان ، بی اعتنایی به بدیهی ترین پرنسیپ های ژورنالیستی را، با آزادی بیان و اندیشه عوضی می گیرند ، از جماعتی که تکه پاره کردن ایران ، عاجل ترین وظیفه ی سیاسی شان شده است ، جز سوء استفاده کردن از فضای دموکراتیک و تُرکـتازی قلمی چه انتظاری می توان داشت؟
بیهوده نیست که هر دو طرف مصاحبه ی مذکور( با خیال راحت و بی آن که دغدغه ای به خود راه دهند) در لجن مال کردن چهره ی اهل قلم ایران ، به نوبت ، از یکدیگر سبقت می گیرند . و اگر یکی از دو طرف گفت و گو ( به سهو ، یا به مصلحت ) کمی کوتاه می آید، آن دیگری، بی درنگ صحبت را به مسیر معهود ِ تخریب ِ چهره ی اهل قلم ایران بر می گرداند.
به عنوان نمونه ، مصاحبه گر وقتی می بیند که آقای عزیزی بنی طرف ( تا اطلاع ثانوی) محمود دولت آبادی را از « پان فارس » ! بودن معاف کرده است ، معترضانه واکنش نشان می دهد که :

« نگاه دولت آبادی هم به هویت ایرانی چیزی بیشتر از همان فارس‌محوری خلص نیست. براستی او هرگز در رمانهایش به معضلات ملیتها یا به قول خودش به "اقوام" نپرداخته است. استفادۀ صرف از نامهای عربی یا ترکی برای شخصیتهای رمانتیزه شدۀ داستانهایش نیز دلیلی بر این مدعا نمی‌تواند باشد ... ». پایان نقل قول

و این گونه است که قرار و مدار ِ نانوشته ی « بگو، تا بگم » ، مصاحبه را ، مجددآ بر مدار ِ تخریب اهل قلم ایران می اندازد و آقای بنی طرف ، با یک عقب نشینی تاکتیکی ( که در واقع، شکل رندانه ای ازهجوم است ) حرفش را در مورد « پان فارس » نبودن محمود دولت آبادی پس می گیرد ، که سهل است (با گستاخی وبی مروتی حیرت آوری) قاطبه ی اهالی قلم ِ ایران را به لجن می کشد و، بی آن که پروای معترضی را داشته باشد ، یا خود را در قبال دُر افشانی هایش پاسخگو بداند ، می گوید:

« من فقط نقل قولی کردم از دولت آبادی در باره احساسش نسبت به سخنان علی اشرف درویشیان ... وگرنه من بارها گفته‌ام که هفتاد تا هشتاد در صد اهل قلم در ایران گرایش‌های عرب‌ستیزی دارند . » پایان نقل قول

البته ، حکایت ِ « شوینیسم ِ ضد عربی ِ » ! اهل قلم ایران ، به همین جا ختم نمی شود. آقای بنی طرف ، در پرده ی دیگری از این گزیده گویی ها ! می فرماید :

« ... در دورۀ سوم فعالیت کانون و دقیقاً در شهریور 75 که کانون زیر سیطرۀ راستگرایانی چون هوشنگ گلشیری قرار گرفته بود ... من خاطرات خوبی از گرایشهای شووینیستی و ضدعربی گلشیری در دورۀ دوم فعالیت کانون نداشتم، لذا در دورۀ سوم هم تا زمانی که او زنده بود، به جلسات کانون که در خانه‌ها تشکیل می‌شد، نرفتم... شاید یکی از دلائل تشکیل "انجمن قلم آذربایجان جنوبی (ایران)" توسط نویسندگان آزربایجانی در خارج کشور، همین بی‌توجهی به مسائل فرهنگی ملیتهای غیرفارس باشد که وجه مشترک اغلب نویسندگان فارس در داخل و خارج است. اگر آن پیشنهاد من مورد توجه کانونیان قرار می‌گرفت، شاید کار به اینجا نمی‌کشید. بعید نمی‌دانم که اهل قلم عرب و کرد ایرانی نیز کم کم نهادهای صنفی خاص خود را تشکیل بدهند.» پایان نقل قول

به عبارت دیگر :
1 ـ زنده یاد گلشیری، هم « راستگرا » بود ،هم « شوینیست » و هم « ضد عرب»!! به همین سادگی !
حال اگر، ادعایی از این دست ، به یک شوخی دردناک بیشتر شبیه است ، تا نقدی روشنگر، لابد ربطی به آقای بنی طرف و وجدان (انشاء الله بیدار ِ) روشنفکری ایشان ندارد !

2 ـ نام تاریخی ِ« آذربایجان » ( به تصریح آقای بنی طُرُف ، یا پرسشگر بی طَرَف !) « آزربایجان » است! منابع معتبر تاریخی ، بسیار بیجا می کنند که آن را « آذربایجان» می نویسند. فردوسی هم که در شاهنامه نوشت : « همی تاز تا آذرآبادگان / دیار بزرگان و آزادگان » ، « پان فارس» بود و سوء نیت داشت ! (آقای بنی طرف ، باز مدعی شود که تجزیه طلب نیست !)

3 ـ اگر « پیشنهاد ِ» خیرخواهانه ی آقای بنی طرف ، مورد توجه « کانونیان» قرارمی گرفت ، « شاید کار به این جا نمی کشید » که صاحب کتاب « طلادر مس » ، در یک قهر پُست مدرنیستی ، بر طبل جدایی بکوبد و "انجمن قلم آذربایجان جنوبی (ایران)" را تآسیس نماید .

ِحالا ، مغرضان به این خیال باطل نیفتند که صاحب ِ کتاب ِ « طلا در مس » آدم دهن بینی است و آلت دست ِ آقای بنی طرف شده است !! یا گمان نبرند که آقای بنی طرف ، قصد تهدید و گرو کشی دارد.
ایشان ( از آن جا که پشت شان به خیلی جاها گرم است ) آدم رُک و صریحی است ! درست به همین دلیل ، « در مجمع عمومی سال 80 شمسی ، به صراحت پیشنهاد کرد ...تا کانون نویسندگان ایران ، شعبه ی نویسندگان تُرک در تبریز، شعبه ی نویسندگان کُرد در سنندج وشعبه ی نویسندگان عرب را در اهواز ایجاد کند » و آنگاه ، ذوق زده و در ِ گوشی ، به بغل دستی اش گفت ، قدم بعدی ( به کوری چشم پان فارس ها ) ایجاد ِ " شعبه ی دولت ُترک در تبریز " ، " شعبه ی دولت عرب ، در اهواز " ،" شعبه دولت کُرد در سنندج " و ... خواهد بود .

خوب ، دلخوری ندارد ! وقتی پیشنهاد خیرخواهانه ی ! آقای بنی طرف، مورد توجه قرارنمی گیرد ، چاره ای جز حرف های درگوشی و جلو انداختن ِ « بانی نقد نوین ایران » باقی می ماند ؟ معلوم است که نمی ماند !
با این همه ، خدا اموات ِ آقای بنی طرف را غریق رحمت کند که باز هم ( البته ، تا اطلاع ثانوی ) هشدار می دهد که اگر پیشنهادش ، کماکان مورد توجه قرارنگیرد، « بعید نیست که اهل قلم عرب و کرد ایرانی نیز کم کم نهادهای صنفی خاص خود را تشکیل بدهند.» و به مَثَل ، "انجمن قلم امارات متحده ی عربی ِ شمالی ( ایران ) " . یا ، " انجمن قلم کردستان شرقی ( ایران ) " را بر پا کنند!

می بینیم که ، هر پرده از این مصاحبه ، حاوی نکاتی ظریف و آموزنده است. مثلآ ، آدم با کمی روشن اندیشی ( و ، البته اندکی هم خرده شیشه ) متوجه می شود که خانم سیمین بهبهانی ( زبانم لال) کمی تا قسمتی « مشکوک » تشریف دارد ! زیرا، « اصطلاح مورد علاقه ی وزرات اطلاعات » را ، در مورد اقای بنی طرف تکرار می کند و به او « تجزیه طلب » می گوید . که البته ، بر همه ی ما کاربران عزیز ، واضح و مبرهن است که این وصله های لایَتَچَسبَک ! ، هر گز به آقای بنی طرف نمی چسبد!!
مورد بدیع و آموزنده ی دیگر ِ این مصاحبه ، باریک بینی در احوال قلمزنان ایران و جستجوی ریشه های نژاد پرستی و عرب ستیزی در آن ها است ! مثلآ، وقتی خانم سیمین بهبهانی ( از این که رژیم اسلامی چوب حراج به مملکت زده است ) دلش به درد می آید و ، در تب و تاب ِ حالت های شاعرانه و به هم ریختگی حسی و عاطفی ، شعر « هرگز نخواب کوروش » را می سراید، برخی که چشم دیدن ایران را ندارند ، ناگهان تنشان به خارش می افتد و با دلخوری ، به طرف ِ گفت و گوی خود می گویند :

« به شعرها و صحبتهای سیمین بهبهانی رجوع کنید... در یکی از شعرهای اخیرش "هرگز نخواب کورش" که ظاهرا در مخالفت با نظام حاکم سروده شده است، کار به آریا پرستی و کورش‌بازی هم کشیده است. می‌گوید:

"بر نام پارس‌دریا / نامی دگر نهادند / گوئی که آرش ما / تیر و کمان ندارد / دریای مازنی‌ها / بر کام دیگران شد / نادر ز خاک برخیز...". کمی بعدتر در افسوس نبودن ِ "نوشیروان" و "شیر ژیان" و حسرتِ "شهنامه‌ای" دیگر می‌سراید. » پایان نقل قول

البته که داوری آقای بنی طرف ، در مورد خانم سیمین بهبهانی و شعرش ، سنجیده و بخردانه است !! دلیل می خواهید؟ این هم چرایش :

1ـ این شعر ( همان گونه که جناب ایشان تاکید دارد ) گول زَنَک است و بر حَسبِ ظاهر ، در مخالفت با نظام حاکم بر ایران سروده شده است. به عبارت دیگر ، شعر مذکور ، تمامآ در مدح و ستایش ِ زعمای جمهوری اسلامی است !
من به خانم سیمین بهبهانی پیشنهاد می کنم که راه و رسم مخالفت با نظام اسلامی را از آقای بنی طرف و طَرَف گفتگوی ایشان بیاموزد ، که خواب و بیداری شان ( بی هیچ ملاحظه و پروا و مصلحت اندیشی ) در نقد بیرحمانه ی این رژیم می گذرد!!

2ـ شایسته و پسندیده و عُقَلایی بود که خانم سیمین بهبهانی، به جای « نوشیروان » ، از نام « حجاج بن یوسف » بهره می بُرد، که هم عادل و رقیق القلب بود و هم مسلمانی ایران دوست ! به جای « کورش » هم ، باید نام « چنگیز خان مغول » را می نشاند که هم سلطان قلب ها بود و هم با ملل شکست خورده ، با مروت رفتار می کرد! به جای « آرش کمانگیر»، درست آن بود که از نام « ازرق شامی » یا « شمربن ذی‌الجوشن » استفاده می کرد، وبالاخره ، به عوض « شیر ژیان » ، ترکیب اضافی « موش کور » را به کار می برد ، تا به « آریایی پرستی و کوروش بازی »! متهم نشود.
با این همه ، برجسته کردن نام « نادر» شاه افشار، کاری مصلحت اندیشانه بود، که هرچند موجب ِ ملالِ خاطر آقای بنی طرف شد ، اما در عوض لبخندی ملیح بر لبِ صاحب ِ کتاب ِ « طلا در مس» نشاند . و ، گرچه ما از این رضایت خاطر استاد ، لحظه ای کوتاه ، نفس راحتی کشیدیم ! اما ، متآسفانه ، طرف گفتگوی آقای بنی طرف ، ناگهان ، با یک نهیب روشنفکرانه ، ما را از نشئه گی و خوشخیالی بیرون آورد و بعد ، « اِنذار » پشت ِ « اِنذار » بود و هشدار پشت هشدار که :
« من می‌توانم بگویم که ما در میان جنبش زنان ایران/ایرانی با نوعی "فمینیسم" فارس‌محور یا حتا با نوعی "فمینیسم" نژادپرستانه هم روبرو هستیم. و این پدیدۀ نوظهوری هم نیست. ستودن مبالغه‌آمیز"زن‌خودی" و رمانتیزه کردن آن در ایدئولوژی ناسیونال سوسیالیسم آلمان هم وجود داشت. "زنان زیبا و تندرست و نیرومند ژرمنی" هم به عنوان مادر و هم به عنوان سرباز یا پشت جبهۀ ارتش نازیها ، تاج سر "ملت آلمان" و "پیشوایش" بودند. آن شعر بهبهانی هم مانیفستی ناسیونالیستی و جنگ‌طلبانه است» .پایان نقل قول

خوب ، با همین غفلت هاست که قلمزنان ما کار دست خودشان می دهند و نتیجتآ ( به فرموده ی متین ِ آقای بنی طرف ) هفتاد ـ هشتاد در صد شان ، به ورطه ی پان فارسیسم و عرب ستیزی در می غلتند!
و، با همین شعر « هرگز نخواب کوروش » است که خانم سیمین بهبهانی ، مبلغ « نوعی فمینیسم ِ فارس محور و نژاد پرستانه » می شود ! البته ، با الگوی ِ « ایدئولوژی ناسیونال سوسیالیسم آلمان » !! ( دوستان ، اگر دو تا شاخ ناقابل ، روی سرشان سبز شد، تعجب نکنند ! )
و پی آمد ِ منطقی ِ« فمینیسم فارس محور و نژادپرستانه » ی ! خانم بهبهانی هم آن می شود که ، شعر ِ « هرگز نخواب کورش » ( به تصریح ِ طَرَف ِ بی طَرَف ِ آقای بنی طُرُف ) « مانیفستی ناسیونالیستی و جنگ‌ طلبانه » از کار درمی آید !! (به این می گویند نقد ادبی ـ تاریخی ِ زور چَپان فردِ اعلا !)

نمونه ی دیگر، همین طفلکی فروغ فرخزاد است ، « که در دهۀ سی شمسی با همسرش پرویز شاپور در اهواز... و در محله‌ای عرب‌ نشین زندگی می کرد ... [طفل معصوم ] با آن که راسیست هم نبود، [اما، متآسفانه ] زندگی رقت‌بار و رنج آلود زنان عرب نظرش را جلب نکرده است...[تا ] یک شعر یا یک واژه در بارۀ این واژبختان ستمدیده » بنویسد !
اینجوری ها بود ، که ویروس نژاد پرستی ( همچین ، بفهمی ـ نفهمی ) به فروغ فرخزاد هم سرایت کرد.

البته ماجرا، تنها به قلمزنان « فارسستانی »! ختم نمی شود . « نجف دریابندری هم ... با اینکه عبادانی [به زبان عرب ستیزانه ، یعنی آبادانی ] است، اما ... در گفتگوهائی که دربارۀ زادگاهش می‌کند، اصلاً اشاره‌ای به وجود عرب‌ها نمی‌کند. » .
یعنی ، نجف ِ دریا بندری هم ، بفهمی ـ نفهمی وضعش خراب است و ویروس عرب ستیزی ، کمی ـ تا قسمتی آلوده اش کرده است !!

از احمد کسروی هیچ نگوییم که دل ِ آقای بنی طرف از دستش خون است. دلیل می خواهید ؟ نگاهی به کتاب " تاریخ پانصد ساله ی خوزستان " بیندازید ، تا به عرضَم برسید!
البته ، همصدایی و وحدت نظری و عملی با " تجزیه طلب " های آذری هم ، در قهر و غَضَب ِ جناب ِ بنی طرف، نسبت به احمد کسروی بی تآثیر نیست. آخر، تأکید کسروی بر" زبان فارسی " ( به عنوان عامل وحدت ما ایرانی ها ) و به خصوص، رساله ی " آذری، یا زبان باستان آذربایجان " ، بدجوری « رفقا » ی هویت طلب آذری را به دردسر انداخته است .
این طوری ها است که ، احمد کسروی ِ ( سید اولاد پیغمبر) هم ، ناخلف از کار در می آید و درست به همین دلیل است که آقای بنی طرف (نگران و مضطرب) هشدارمی دهد که : « فراموش نکنیم که تاریخ‌نگاری چون احمد کسروی ترک آذربایجانی نیز، به ویروس " نژاد‌پرستانۀ عرب‌ستیزی" آلوده بود ».
...
و حکایت همچنان باقی ست.

---------------
ارجاعات :
1-
http://asre-nou.net/php/view.php?objnr=17768
2-
http://asre-nou.net/php/view.php?objnr=17092
3-
http://pejwake-hambastegi.blogspot.de/2011/06/blog-post_4674.html
4-
http://www.khabaronline.ir/news-160490.aspx
5-
http://azadyandish2.persianblog.ir/post/267
- 6 نقل قول ها و سطوربین دوقلاب « » ، از مصاحبه ی « از نژادپرستی حاکمان تا نژادپرستی اهل قلم» بازنویسی شده است.

در قسمت «از دیگران» مقالات درج شده می‏تواند با نظرگاه‏های حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) هم‏خوانی نداشته باشد. مقالات درج شده در این قسمت برای آگاهی‏رسانی و احترام به نظرگاه‏های دیگراندیشان می‏باشند.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

حق

درود بر هموطنان گرامی، سپاس فراوان از مازیار تپوری نازنین بابت این نوشتار بسیار عالیش. بی بی سی و صدای امریکا هرگز جای خالی شما را پر نخواهند کرد. چرندیات بنی طرف در راستای منافع ملی آنانست و نه امثال شما. توجه هموطنان را به بخش پایانی نوشتار اخیر بنی طرف که حاکی از درک ژرف! او از منشور جهانی است، و به راه حل! اش جلب می کنم که بیطرفی! و نبوغ! او را ثابت می کند:-

؛تنها راه گریز از تفکیک جامعه کنونی ایران، برقراری دموکراسی کامل و حقیقی است. یعنی قانون اساسی، حق تعیین سرنوشت ملیت های ایران را به رسمیت بشناسد. اگر قانون اساسی آینده ایران بر مبنای منشور ملل متحد باشد این منشور در ‬فصل ١، اصل ١، بند ٢ از ‪"‬حق تعیین سرنوشت «مردمان» یا خلق ها (peoples) به عنوان مبنای توسعه روابط دوستانه در میان "ملت ها‪"‬ سخن میگوید.
از دیدگاه من، دموکراسی، فدرالیسم و عدم تمرکز آهنین در تهران، چند مزیت دارد: ۱) مانع باز تولید استبداد علیه همه ایرانیان می شود ۲) گرایش های استقلال طلبانه را کاهش خواهد داد و٣) جلوی گرایش های شبه امپریالیستی و دخالت جویانه در امور ملت های همسایه را می گیرد، امری که هم در رژیم شاه و هم در رژیم ج ا ا انجام می شود.
یاد آوری سخنان مهدی بازرگان در اواسط دهه چهل شمسی در دادگاه شاه (ما شاید آخرین گروهی باشیم که معتقد به فعالیت سیاسی هستیم) بازگوی حالت کنونی ما معتقدان به راه حل مساله ملی در چارچوب ایران است. یعنی می توان گفت: ما شاید آخرین گروه ها و اشخاصی باشیم که معتقد به حل مساله ملیت ها در چارچوب ایران ایم.
پیشنهاد من این است که ما ۵ سال در ایران نظام فدرال داشته باشیم و سپس با همه پرسی، نظر ملیت ها را بپرسیم که چه می خواهند: ادامه فدرالیسم یا استقلال. این یعنی حق تعیین سرنوشت که قبلا گفتم در منشور ملل متحد ذکر شده است؛.

بیخود نیست امثال بنی طرف ها در هر دالان قدرتی در جهان چپانده اند! حمایت غرب از دمکراسی، آزادی و حقوق بشر برای ایران یعنی همین حمایتها از بنی طرف ها بویژه بوسیله امریکا، انگلیس و اسرائیل.

March 31, 2013 10:26:20 PM
---------------------------