با گذشت قرن ها و تحولات داخلی و خارجی هنوز اقوام و طایفه های ایرانی پویا و زنده به دنبال حقوق مادی و فرهنگی خود میباشند و عدم توجه دولتهای سه دهه اخیر باعث اعتراض و خشم اقوام علی الخصوص قوم های کوچک نژادی و زبانی و اقوامی که مورد توجه حکومت نمیباشند گشته است که این عدم توجه و نگرانی های حقوقی اقوام نهایتا باعث مشکلات امنیت ملی و تفرقه در بلاد کشور میگردد که برای اینده این سرزمین خوب نیست.احترام به گستره جغرافیائی و حدود منطقه ای و کمک به بازیابی و رشد فرهنگ بومی و زبانی بایستی در سرلوحه امورات حکومتهای اینده قرار بگیرد تا شاهد اتحاد ملی و میهنی و توسعه ایران باشیم.حقوق برابر برای تمام اقوام چه بزرگ و چه کوچک از قدم های اولیه دمکراسی به شیوه ایرانی میباشد.