وقتی صحبت از پژوهش و تحقیق می اید ناخوداگاه به یاد دانشگاه و مراکز اموزشی می افتیم.اما در امر توسعه این فقط دانشگاهها نیستند که در این امور بایستی فعالیت کنند بلکه سازمانها و وزارتخانه ها هم همچون مجلس و حتی قوه قضائیه بایستی در امر پژوهش و تحقیق پویا و فعال باشند.اما در شرایط حال مشاهده می کنیم که حتی دانشگاه ها هم دیگر در این زمینه پویا و فعال نیستند و بعبارتی تحقیق و پژوهش دیگر جایگاهی در میان دانش اموختگان ندارد و مراکز اموزشی هم در هر زمینه ای هزینه میکنند الا تحقیق و پژوهش.حدود دو دهه پیش در زمان ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی شاهد اوج بی توجهی به مطالعات و تحقیقات در زمینه پروژه های عمرانی بودیم و فقط به اجرا می اندیشیدند و هزینه میکردند و نهایتا مواجه شدیم با انبوه پروژه های تکمیل شده که یا در حال تخریب بودند ویا در محل خوبی احداث نشده بودند و یا نیاز به تعمیر و ترمیم اساسی داشتند مثل سدهای احداثی در خوزستان{سد کرخه و کارون}و همچنان هزینه پشت هزینه.و این روند در اکثر پروژه های ایران هنوز ادامه دارد.در مباحث نظری و علوم انسانی همچون اموزش و پرورش متاسفانه مسئله پژوهش و تحقیق در کلیه زمینه ها بطور کل ناامید کننده بوده الا در امور مباحث دینی و قرانی. و نتیجه این سهل انگاری نظام اموزشی همان افزایش و رشد سرسام اور جرم و بزه کاری و فساد و اعتیاد در میان نوجوانان و محصلین این سرزمین بوده است. و حال در نظر بگیرید این حجمه وزارتخانه و سازمان و دستگاههای نظری و اجرائی را که فاقد هزینه های مطالعاتی و پژوهشی هستند و چه رسد به کارشناسان مجرب و باهوش .در چنین وضعیتی فقط میتوان درس گرفت و پند اموخت تا در اینده این سرزمین دچار چنین اشتباهات سهمگین نگردیم.