تنها زمان است که پایانی ندارد همان‏گونه که آغازی ندارد! نگرش به پایان تنها به علت نارضایتی از وضعیت موجود می‏باشد و خواست دگرگونی، امید به فردای بهتری از امروز را به ما می‏دهد.

در دوران نوجوانی هرگاه حادثه‏ای رُخ می‏داد، مادربزرگم می‏گفت که به دوران آخر زمان رسیده‏ایم. همیشه از او می‏خواستم که از آغاز و شروع زمان برایم بگوید ولی هیچ‏گاه جوابی برایم نداشت. هیچ کسی از شروع زمان نمی‏گوید همه به پایان فکر می‏کنند.

طبق تقویم مایا در روز سی‏ام آذر ماه چرخه آفرینش به پایان خواهد رسید. در آن روز فعالیت لکه‏های خورشیدی در دوره یازده ساله‏اش به بالاترین درجه خود خواهند رسید. مطابق با افسانه‏های مایا در روز سی‏ام آذر ماه خدایان به زمین برخواهند گشت. به چه علتی خدایان از زمین رفته‏اند و برای چه منظوری برخواهند گشت مشخص نیست. ولی حداقل تقویم مایاها آغازی دارد که به 3113 سال پیش از میلاد مسیح برمی‏گردد. چه اتفاقی در روز سی‏ام آذر ماه خواهد افتاد را از اکنون می‏توان پیش‏بینی کرد. در آن روز مانند هر روز دیگری خورشید از مشرق زمین طلوع خواهد کرد و در مغرب غروب دیگری را خواهد داشت.

شیعیان اعتقاد دارند که دوره آخر زمان با ظهور امام زمان فراخواهد رسید. برای رسیدن به دوران آخر زمان هر مسلمانی باید آنچنان در نابودی جهان و بشریت بکوشد تا در جهان فقر و جنگ و فلاکت فراگیر شود، در آن جهنم، امام زمان برای رهایی مسلمانان و نه بشریت، از فلاکتی که بندگان الله بوجود آورده‏اند، ظهور خواهد کرد. به همین دلیل هیچ‏گونه آینده‏نگری بغیر از نابودی بشریت در ذهن مسلمانان وجود ندارد. آغاز نابودی بشریت از همان هجرت محمد آغاز شده و همچنان هر مسلمانی برای از بین بردن جهان می‏کوشد. منطقی که با هیچ‏گونه عقل سلیمی نمی‏تواند پیوند بخورد. غارتگری و تجاوز به حقوق انسان‏ها برکتی‏یست که شیعیان به آن اعتقاد راسخ دارند و سران جمهوری‏اسلامی آن را ترویج می‏کنند.

فرانسیس فوکویاما در سال 1989 تئوری پایان تاریخ را در کتاب «پایان تاریخ و آخرین انسان» بدین‏گونه تشریح می‏کند که: «پس از جنگ جهانی دوم ارزش‌های لیبرال دمکراتیک در سراسر جهان، به ویژه بعد از فروپاشی اتحاد شوروی به صورت یک جریان غالب و مسلط درآمده ‌است که، همهٔ کشورها و جوامع باید، در برابر آن تسلیم شوند، آخرین حد تلاش‌ها و مبارزات ایده‌لوژوی‌های مختلف در نهایت در قالب ایدولوژی (لیبرال دمکراسی) سربرآورده‌ است. بنابر این تصور این که نظام سیاسی بهتر و مناسب‌تری به عنوان آلترناتیو و یا بدیل جایگزین این نظام شود وجود ندارد.»

باز هم از پایان صحبت می‏شود و آغار تاریخ نامشخص می‏ماند. بشریت تنها در یک کشور و یا یک قاره تمرکز ندارد، اشتباه در این است که همه انسان‏ها را نمی‏توان در یک سطح هماهنگ به تعریف کشید. سُنت در تمامی جهان به یک نوع به تعریف کشیده نشده است و هر منطقه‏ای فرهنگ و سُنت مخصوص به خود را داراست. جهان در اروپای استعمارگر و امریکا جنگ‏جو خلاصه نمی‏شود. همانقدر که یک بومی جنگل‏های آمازون حق حیات دارد، که یک اروپایی وارث ثروت استمارگران حق حیات دارد. همگان را در یک سطح قرار دادن نادرست و قابل قبول نیست. شاید همان بومی آمازونی عقلانیت خود را در سطحی بالاتر از یک امریکایی و یا یک اروپایی بداند. تا آغاز را نشناسیم نمی‏توانیم پایان را به تعریف بکشیم.

برقراری لیبرال دمکراسی آغاز دوران انسان‏محوریست که با تجربه‏های که بشریت بدست آورده شروع تازه‏ای را می‏طلبد، ولی این آغاز پایان تاریخ نیست بلکه نقطه عطفی در آن است. هر پایانی آغازی دارد و هر آغازی پایانی، مهم شروع دوباره‏ای می‏باشد که توانسته باشد از اشتباهات گذشته، تجربه‏های را فرا گرفته باشد. اگر امروز از پایان دوران جمهوری‏اسلامی صحبت می‏کنیم به این علت است که بتوانیم آغار دوباره‏ای را شروع کنیم. آغازی که بتواند جامعه ایرانی را فراتر از آنچه که بود و هست ببرد.

آنچه را که قبل از پایان جمهوری اسلامی باید بدان بپردازیم این می‏باشد که فردا را چگونه می‏خواهیم به تعریف بکشیم، دیروز را تجربه کرده‏ایم حداقل امروزمان را از دست ندهیم.

تنها زمان است که پایانی ندارد همان‏گونه که آغازی ندارد! نگرش به پایان تنها به علت نارضایتی از وضعیت موجود می‏باشد و خواست دگرگونی، امید به فردای بهتری از امروز را به ما می‏دهد.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

جمشاد پرچمشاهی

بقول آلمانی ها، تنها چیزی که آغاز و پایان دارد، یا به عبارت دیگر "دو انتها" دارد، سوسیس است.
زمان هم در برخی موارد آغاز و پایان دارد: مثلا درمورد تولد انسان ها و جانداران و گیاهان. روز زایمان آغاز و مرگ پایان زندگی است؛ یعنی اینکه زمان و طول عمر به دوران حیات محدود می شود (بطور میانگین بین ٦٠ تا ٧٠ سال)
یا دوران اشتغال به کار جهت امرار معاش که آغاز و پایان آن نیز محدود است (میانگین ٣٠ الی ٤٠ سال) که پس از آن زندگی چند صباحی ادامه پیدا می کند اما دوران کار و اشتغال به پایان می رسد.
همه تقویم های ملل جهان هم "آغاز" زمان دارند ولی پایانشان غالبا مشخص نیستند. تنها تقویمی که ظاهرا آغاز و پایان دارد، گویا همین تقویم مایاهاست. تقویم ها بنا بر سنتها و باورهای قومی و مذهبی یا محاسبات تاریخ، منشاء ی را به عنوان آغاز مشخص کرده بدون آنکه تعریف زمانی برای پایان آنها ارائه شده باشد زیرا همگان براین باورند یا امیدوارند که تقویم شان برای همیشه تا ابدالدهر معتبر و ماندگار خواهند ماند.
البته سران و حاکمان رژیم دینی در ایران پایان تقویم هجری قمری شان را در روز موعود مصادف با ظهور امام زمان می دانند. بنابراین از آنجایی که اندیشه ظهور چیزی جز اندیشه کهنه و خرافی نیست، ظهوری هم صورت نخواهد گرفت و تقویم عربی هم فعلا پایانی ندارد.
اینجا نیز باید همین پرسشی که دراین نوشتار آمده است مبنی براینکه: "به چه علتی خدایان از زمین رفته‏اند و برای چه منظوری برخواهند گشت"، مطرح شود که چرا امام زمان ١٤ قرن پیش از روی زمین غیب شد و برای چه منظوری "ظهور" خواهد کرد؟! اگر منظورگسترش مهر و عدالت و رأفت انسانی و صلح و آرامش در جهان است، نخست میبایستی که این عملیات در خود ج.ا.ا انجام شده و پس از آن به سایر نقاط جهان گسترش داده شود. دوم اینکه اگر قراراست که مطابق با افسانه های مایا روز ٢١ دسامبر سال جاری پایان جهان هستی فرا رسد، امام زمان چگونه و کجای این جهان نیستی قرار است با ظهورش عملیات ذکر شده را تحقق بخشد؟

December 17, 2012 06:37:55 PM
---------------------------