چند هفته از گزارش پنتاگون در باره فعالیت بیش از سی هزار نفر از ماموران اطلاعاتی جمهوری‏اسلامی در خارج کشور می‏گذرد. با یک حساب سرانگشتی می‏توان گفت که یک و نیم درصد از ایرانیان مقیم خارج از کشور را ماموران جمهوری‏اسلامی تشکیل داده‏اند. اگر همین تناسب را برای داخل از کشور در نظر بگیریم جمهوری‏اسلامی باید بیش از یک میلیون و دویست هزار نفر مامور اطلاعاتی در داخل کشور داشته باشد. مجارج میان‏گین زندگی هر فردی بر حسب آمار اتحادیه اروپا ماهانه برابرست با سه هزار یورو، در نتیجه جمهوری‏اسلامی ماهانه بیش از نود میلیون یورو باید برای تامین ماموران خود در خارج از کشور هزینه کند. هزینه‏های پروژه‏های جمهوری‏اسلامی در خارج از کشور هنوز در این رقم کُنجانیده نشده است. هزینه‏ای که جمهوری‏اسلامی سالانه در خارج از کشور در نظر گرفته، برابرست با چهار میلیارد یورو. از این مبلغ یک میلیارد یورو حقوق ماموران جمهوری‏اسلامی در سال است، مابقی سه میلیارد یورو را برای چه منظوری در اروپا و امریکا سالانه هزینه می‏کنند!

از طرف دیگر تعداد ماموران سازمان‏های اطلاعاتی غرب بخصوص آلمان، فرانسه، انگلستان و امریکا که در مقابل آن سی هزار نفر قرار گرفته‏اند را هنوز کسی نمی‏داند و اطلاعات دقیقی در این باره هنوز منتشر نشده است. آنچه مهم به نظر می‏رسد جنگیست که ما بین ماموران اطلاعاتی درگرفته. در میان این جنگ اطلاعاتی، اپوزیسیون ایران مانند سوزنی در کوهی از کاه جلوه می‏کند. آیا ماموران جمهوری‏اسلامی و کشورهای غربی توانسته‏اند اپوزیسون ایرانی خارج از کشور را به بازی بگیرند؟ آیا علت عدم همبستگی در اپوزیسون خارج از کشور را باید در همین بازی‏های ماموران با همدیگر جستجو کرد؟

خوشبختابه اینترنت، هم ابزاری برای ردوبدل اصلاعات می‏باشد و هم ابزاری برای سنجش، که ماموران اطلاعاتی از آن استفاده زیادی می‏کند. در همین چند هفته گذشته ناگهان سکوتی بر فضای اینترنتی که کاربران ایرانی در آن فعالیت می‏کنند مشاهده می‏شد (تفرقه‏افنکی از نوع سیاسی آن)، که هنوز کما و بیش ادامه دارد. سکوتی که در وحله اول ترس و نگرانی ایرانیان خارج از کشور را به نمایش می‏گذارد و از طرف دیگر حراس ماموران جمهوری‏اسلامی را از هویدا شدن هویتشان نشان می‏دهد. سایت‏هایی که نویسندگان خودشان را دارا می‏باشد و هیچگونه نوشته‏ای از دگراندیشانشان را درج نمی‏کنند و هدفشان فقط ترویج گفتمانی برای منحرف کردن کاربران اینترنتی می‏باشد در فعالیت‏های خود هیچ‏گونه خدشه‏ای وارد نکرده‏اند و به کارهای خود ادامه می‏دهند و حتا به این گزارش پنتاگون اشاره‏ای هم نمی‏کنند! تحولات اخیر در اینترنت را بیشتر در وبلاگ‏ها و سایت‏های شخصی می‏توان دید و نه در رسانه‏های که از نظر مالی تامین شده هستند و اهداف سیاسی اصلاح‏طلبان جمهوری‏اسلامی و یا منافع ملی کشورهای مطبوع خود را به پیش می‏برند.

در این میانه می‏توان بخوبی تشخیص داد که چه سایت‏های در اینترنت برای چه اهدافی ساخته شده‏اند و واکنش آنها به اینگونه اخبار چگونه می‏باشد. بهترین روش ماموران اطلاعاتی در این چنین مواقعی برگشت به همان روش روزانه خود و بی‏اعتنای به اطلاعاتی می‏باشد که دیگران به آن دسترسی پیدا کرده‏اند، یعنی همان تکرار مکرررات، تعریف واژگونه از واژه‏ها و در آخر کار، همان سیاست کی بود کی بود من نبودم! کمبودی که در حال حاضر در کنشگران سیاسی (نه نمایشی) به نظر می‏رسد، بیشتر در طیف نظریه‏پردازان و مفصران سیاسیست که امید است به بزودی آنان هم دوباره بتوانند نظراتشان را به مردم بوسیله اینترنت و بدون ترس و وحشت بازگو کنند.

آنچه که هنوز کسی به آن اشاره نکرده است این می‏باشد که چرا این اطلاعات در باره خصور ماموران اطلاعاتی جمهوری‏اسلامی را پنتاگون یا همان ستاد مرکزی ارتش امریکا منتشر کرده و نه سازمان اطلاعات امریکا؟ آیا ما درگیر یک جنگ روانی شده‏ایم و یا اینکه پنتاگون می‏خواهد سنجشی ما بین ایرانیان مقیم خارج از کشور را انجام دهد و ما تبدیل به موش‏های آزمایشگاهی شده‏ایم؟ برای ما ملی‏گرایان ایران اینگونه اخبار بیشتر به سناریوهای هالیودی شبیه می‏باشد تا حقیقت محض. برای آزدای و آبادی ایران، شاید بتوانیم از اینگونه اخبار برای آشنایی هر چه بیشتر با همدیگر و رسیدن به همبستگی ملی استفاده کرد.

شعار ایرانیان داخل کشور را امروز ما ایرانیان خارج از کشور تکرار می‏کنیم. «نترسید، نترسید ما همه با هم هستیم». وحشتی در دلِ مبارزه نباید داشت چون، آنچه عیان است چه حاجت به بیان است.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

بهمن زاهدی

با دورود خدمت بابک گرانی،

اول به خودتان اعتماد داشته باشید، ایران اعتماد همگانی می‏خواهد. این اعتماد را می‏تواند نماد همبستگی بازتاب دهد. خوشبختانه ما نماد خودمان را داریم با تمامی دردسرهای اطرافش.

ارادتمند
بهمن زاهدی

January 13, 2013 11:02:49 PM
---------------------------

بابك

درود بر بهمن زاهدي عزيز
واقعا بعضي وقتها در حيرت ميمونم كه بايد به كي اعتماد كرد. اوضاع عجيبي شده طوريكه اعتماد به چشمان خود هم سخت شده. هفت آبان امسال(روز جهاني كوروش بزرگ) براي مراسم به آرامگاه كوروش بزرگ رفته بوديم. ماموران لباس شخصي همه جا ايستاده بودند و كسي هم آنها را تشخيص نميداد. مثلا ماموران وزارت اطلاعات ميرفتن ميان مردم و به دروغ ميگفتن كه: "ما از راه دور اومديم فقط به خاطر اين مراسم و فقط به خاطر كوروش". و ميگفتن كه: "خب بچه ها مراسم چيه؟ چيكار ميخوايد بكنيد امروز". با اين ترفندها ميخواستن كساني كه قصد اجراي برنامه دارن رو دستگير كنن. قصدم از بيان اينها اين نكته بود كه بگم در آن روز وضعيت به شكلي شده بود كه اگر كسي واقعا هم ميهن پرست بود و يك مامور نبود، نميشد به او اعتماد كرد و يك جو بي اعتمادي در ميان مردم به وجود آورده بودن كه همه سردر گم بشن تا كسي نتونه به دوست خودش هم اعتماد كنه. وزارت اطلاعات در داخل كشور يك وضعيت امنيتي كامل به وجود آورده. هرجا ميخوايم حرفي بزنيم، ميگن حواست باشه كه اينجا اطلاعاتي هست. حواست باشه كه اين آقا مشكوكه.
حالا دقيقا اين سناريو در خارج كشور داره پياده ميشه.

متاسفانه ما بد حكومتي طرف هستيم. و بازم متاسفانه بايد گفت كه مخالفين اين حكومت، توانايي مقابله با اين هيولا رو نداشتن تا الان. سردار مدحي رو ميفرستن تا اپوزيسيون رو به بازي بگيرن تا همه به اينها بخندن. مهدي هاشمي رو ميفرستن تا خارج كشوري ها رو بازي بگيرن. شوربختانه تر از اين اينه كه همه معلم اخلاق ميشن و براي خاندان هاشمي دلسوزي ميكنن. جالبه كه آقاي جهانشاهي در تلويزيون رها مياد و ميگه كه مدحي ماها رو فريب نداده. نه آقا. شما ميخوايد خرابكاري خودتون رو توجيه كنيد.
به راستي به كدام سو ميرويم؟
ما بايد به كي اعتماد داشته باشيم در اين وضعيت؟

January 12, 2013 10:26:47 PM
---------------------------