بحث «انتخابات آزاد» آنچنان داغ شده است که حتا رهبر جمهوری‏اسلامی گُریزی از آن نمی‏تواند داشته باشد. این بحث هنوز در ابتدای راه می‏باشد و احتیاج به روشنگری‏های فراوان دارد. برای روشنگری هر بحثی باید اول به سرچشمه‏هایی که آن بحث را توانسته همه‏گیر کند، رسید. از هم‏آنجا شروع به ریشه‏یابی کرد تا به اکنونمان برسیم. بعد از آن است که می‏توانیم از توان اندیشه برای آینده‏نگری‏های مفید استفاده کنیم.

«انتخابات» سه گروه غیر وابسته به هم را در بر می‏گیرد.

یک: انتخاب‏شوندگان، افراد و نمایندگان احزابی هستند که می‏خواهند منتخب شوند.

دو: انتخاب‏کنندگان، تمامی اعضای یک جامعه که به سن قانونی برای شرکت در انتخابات رسیده باشند.

سه: برگذارکننده انتخابات: بصورت عرفی می‏توان بخشی از دولت و نمایندگان ناظر را مسئول برگذاری انتخابات دانست.

انتخابات در جمهوری‏اسلامی

در جمهوری‏اسلامی انتخاب‏کنندگان آزاد هستند، منتخبین «شورای نگهبان» را انتخاب کنند. این شورا بعد از برگذاری انتخابات باز می‏تواند اشخاصی را که مردم منتخب کرده‏اند به کناری بگذارند و منتخبین خود را جایگزین آنان کند. برگذار‏کننده انتخابات در جمهوری‏اسلامی دولت می‏باشد که زیر فرمان رهبرش عمل می‏کند. بطور کلی دو عامل اصلی عدم وجود «انتخابات آزاد» در جمهوری‏اسلامی، موجودیت غیرلازم «شورای نگهبان» و «برگذار‏کننده» انتخابات می‏باشند.

اصلاح‏طلبان جمهوری‏اسلامی این شیوه برگذاری انتخابات را قبول دارند و هیچ‏گاه قدرت این را نداشته‏اند که بر علیه شورای نگهبان قد علم کنند. اگر هم کسی با موجودیت شورای نگهبان مخالف کند او را ساختار‏شکن نامیده و حذفش می‏کنند. دغدقه اصلی آنان جابجایی مُهرهاست و نه اصلاح ساختار غیر دموکراتیک جمهوری‏اسلامی، به همین دلیل واژه «اصلاح‏طلبی» برازنده آنان نیست. اما در جامعه بین‏المللی این واژه فریبنده، خریدار زیاد و کاسب‏کاران سیاسی فراوان پیدا کرده است.

انتخابات در شورای ملی

در انتخابات شورای ملی که در آینده نزدیک برگذار خواهد شد، شکی ندارم که شیوه برگذاری آن انتخابات دموکرات‏ترین شیوه خواهد بود. ولی زمانیکه «شورای ملی» حرکت خود را فراحزبی اعلام می‏کند و می‏خواهد که برای تمامی مردم ساکن ایران تصمیم‏گیری کند، دلیلی ندارد که فقط افرادی در انتخابات این شورا حق شرکت کردن داشته باشند که منشور ناکامل آنان را با امضای دیجیتالی (مجازی) خود قبول کرده‏اند. در این همایش فراحزبی (کُنگره شورای ملی) هر ایرانی باید حق «رای» برای تشکیل شورای ملی را داشته باشد. اگر برگذار کنندگان کُنگره «شورای ملی» می‏خواهند یک سازمان یا حزب سیاسی بوجود آورند، دیگر گفتن اینکه فراحزبی می‏خواهند عمل می‏کنند بر چه مبنای می‏باشد؟

حالا زمانیکه که انتخاب‏کننده‏گان خود از برگزیدگان (منتخب شده‏گان) باشند و انتخاب‏شوندگان فقط افرادی می‏توانند باشند که متن منشور ناهماهنگ شورای ملی را امضا کرده باشند، نمی‏توان از انتخاب آزاد و فراحزبی بودن آن صحبتی کرد. انتخابات آزاد زمانی معنا دارد که سه عامل اصلی یک «انتخابات آزاد» واقعاٌ آزاد باشند.

سرانجام اینگونه نمایشنامه‏های سیاسی، بی‏اعتنائی عمومی به اصل مطلب (سرنگونی جمهوری‏اسلامی) و بی‏اعتباری بحث «انتخابات آزاد» خواهد بود. اینگونه نمایشنامه‏ها را جمهوری‏اسلامی با کارگرادنی‏های خود بارها روی پرده آورده و مانند همیشه سرانجامی نداشته‏اند. از هم اکنون (قبل از انتخابات شورای ملی) می‏توان دو عضو شورای ملی را نام برد که با استفاده از موقعیت خود در دفتر شاهزاده سعی بر این دارند که نام و هویتی برای خود کسب کنند! بیشترین ناهماهنگی‏ها را همین دو نفر تاکنون در تشکیل شورای ملی بوجود آورده‏اند. آنگونه که برداشت می‏شود هنوز کسانی هستند که از بحث «انتخابات آزاد» بگونه دیگری به نفع شخصی خود می‏خواهند بهره‏برداری کنند.

نتیجه

با این گفتارها می‏خواهم اکنون به سرچشمه این بحث انتخابات آزاد (گفتمان «انتخابات آزاد» هنوز نهادینه نشده است) برسم. جنبش رفراندوم اولین بار پس از سی سال انتخابات فرمایشی در جمهوری‏اسلامی خواسته یا ناخواسته مردم را با بحث «انتخابات آزاد» آشنا کرد. اما گسترش این بحث بعد از انتخابات ریاست جمهوری در جمهوری‏اسلامی دامن‏گیر همگان شد. زمانیکه شورای نگهبان و رهبر جمهوری‏اسلامی رای شرکت‏کننده‏گان در انتخاباتی را که خودشان برگذار کننده آن بودند و منتخبین خودشان را برای انتخاب به مردم معرفی کرده بودند، زیر پا گذاشتند، مردم متوجه شدند که انتخابات در جمهوری‏اسلامی فرمایشیست و مردم حق دخالت در سرنوشت خود را ندارند.

درگیری امروز جامعه در این می‏باشد که هر کسی می‏تواند از انتخابات آزاد بگوید و بنویسد بدون آنکه آن را تعریف کند و به آن اعتقاد داشته باشد، در حال حاضر هیچ‏کدام از روشنفکران سیاست‏باز نمی‏خواهند تعریف مشخص و عامیانه‏ای از «انتخابات آزاد» را به ملت بدهند. هر کسی می‏خواهد بر نردبان «انتخابات آزاد» آویزان شود بدون اینکه بداند هدفش چیست؟ و در دراز مدت چه اثری کردارشان بر این بحث خواهد ‏گذاشت.

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------

یزدان پرست

درود به شما
بسیار جالب و خواندنی
خسته نباشید جناب زاهدی
به امید برگزاری رفراندوم در ایران

February 19, 2013 07:41:39 PM
---------------------------

ایرانی

بهمن خان زاهدی و عزیز، با درود
بسیار کار به جایی انجام دادید، آنچه امروز باید در سطح احزاب و فعالان سیاسی انجام شود، تعریف و ابهام زدایی از مفاهیم است. نگذاریم عده ای با تکرار کلماتی بی تعریف، آنها را در جامعه جا بیندازند و سپس از آن آب گل آلود، ماهی صید نمایند. آنچه در بهمن ۵۷ اتفاق افتاد، تنها خدعه آیت الله نبود، احزاب و گروه های موجود در شورش نیز همان را انجام دادند و البته هرکدام به نوعی، گروهی در پناه تضاد عمده با امپریالیزم، همکاری با خمینی را توجیه کردند و گروهی دیگر به بهانه اسلامی. مسئله دوم، روشن شدن مطالبات مردم است. مردم هم باید مطالبات خود را روشن کنند (که حداقل در ایران من می دانم که این موضوع در جوامع شهری روشن است) تا در فردای رای گیری، به هر سویی که با منافع ملی و مطالبات انها یکی نبوده بلکه ضد آن است، متمایل نشده و به قول آقایان گول! نخوردند.
پاینده ایران

February 19, 2013 12:39:35 PM
---------------------------

حق

درود بر بهمن زاهدی نازنین و سپاس برای این نوشتار آگاهی دهنده. اسفناک است که بعد از ۳۴ سال نکبت جمهوری اسلامی، هنوز مردم با مکانیزم انتخابات آزاد با معیارهای جهان لیبرال دمکرات غرب آشنا نشده اند و نمی دانند با استفاده غلط از ابزار انتخابات آزاد، به هدفشان نمی رسند. مسئول ناامید و سرخورده شدنشان کیست؟ مردم بویژه در ایران دسترسی به گردش آزاد اطلاعات ندارند، بنابراین، بی تقصیرند. اطلاعات مردم وابسته به این گردش آزاد اطلاعات، آموزش صحیح دولتی، بوسیله مطبوعات آزاد، احزاب و جامعه مدنی است. در ایران هیچکدام اینها نیست. وقتی در ایران این محدودیت ها وجود دارد، مسئولیت آگاهی رسانی بمردم به گردن رسانه های برون مرزی ایرانی و احزاب و و و ایرانی می افتد. آیا اینها به این مسئولیت مهم خود در این ۳۴ سال عمل کرده اند؟ البته اول باید دید اینها خودشان مکانیزم و شرائط انتخابات آزاد را می دانند یا نه تا آنرا طبق مسئولیتی که بگردن دارند ترویج کنند. اگر می دانند و نمی کنند، حتما منافعشان حکم می کند که ملت در تعیین سرنوشت خود نقشی ابزاری برایشان داشته باشد. کاری که خمینی و همدستانش کردند. اگر پس از ۳۴ سال هنوز نمی دانند انتخابات آزاد در لیبرال دمکراسی ها چه مکانیزم و شرائطی دارد، وای بحال ملت ایران که هنوز فاقد نخبگان، فرهیخته گان و آزادیخواهان سیاسی شایسته است! مشتی خاله خرسه و دوستی خاله اند! آنانیکه می فهمند ولی عمدا ملت ایران را ناآگاه می خواهند، ادعای دمکراسی و آزادیخواهیشان فریب است و اهدافشان نه در راستای منافع ملی ایران است و نه احترام به ملت دردمند ایران. اینهمه ایرانی سرشناس، اینهمه مطبوعات و رسانه های ایرانی برون مرزی پس از ۳۴ سال یا نخواسته اند یا نمی توانند ما را از مکانیزم و شرائط انتخابات آزاد آگاه کنند و دانسته و نادانسته بوظیفه و مسئولیت خود عمل نمی کنند. با شعار دمکراسی، حقوق بشر و انتخابات آزاد، کسی به اینها نرسیده. در غرب، دادن اطلاعات کافی بمردم یک حق است تا بر حسب آن اطلاعات، مردم بتوانند بهترین تصمیمات را بگیرند. ما چی!

February 17, 2013 10:47:24 PM
---------------------------