به بهانه «از تهران تا قاهره» ما و شاه و این «رهبر»ان

سهیلا آذری
هم میهن گرامی مزدک،

سپس فراوان به خاطر نوشته زیبا و صادقانه شما. از خواندن آن لذت بردم و بیشتر امید وار شدم، با شهروندانی مانند شما" ایران" هرگز نمیمیرد. ولی‌ من با نظر شما در مورد محمد رضا شاه موافق نیستم. من نیز مانند شما آن دوران را بیاد دارم. من به عنوان سپاه دانش در یک روستا در کویر ایران خدمت کردم و در این مورد بسیار مغرور می‌باشم. محمد رضا شاه انتخاب دیگری، راه دیگری، نداشت.محمد رزو شاه مانند ماهی سیاه کوچولو در دریای کوس‌های اسلامی و کمونیست مبارزه کرد، جنگید،زخم‌ها بر داشت و به من، به شما، به ایران ،خدمت کرد.او راه دیگری نداشت. در ایران ما، انسان‌های مسخ شده مانند گلسرخی فراوان میباشند. آقای گلسرخی عدالت را از علی‌ پسر ابو طالبه عرب آموخت، کسی‌ که در یک روز ۹۰۰ نفر را کشت. زن، بچه، پیر مرد، پیر زن، مریض و جوان. آری، اینست عدالت گلسرخی و این ادلع را می‌خواست در ایران پیاده کند.