سراب فدرالیسم

ایرانی
با درود خدمت دوستان
بخش ۱: جمشاد خان، چنانچه توجه فرمایید، بحث فدرال شدن ایران، یک بحث برخاسته از طیف چپ است و سابقه ای بس طولانی دارد. از احزاب کردی که جتی پیش از انقلاب نیر خواستار اتونومی (خود مختاری) بودند تا جمهوری فدرال خلق ایران که در اول شورش ۵۷ توسط گروه های مختلف تجزیه طلب قومی مطرح می شد. در این شرایط، تنها مفهوم ؛خلق؛ که دیگر واژه های از مد افتاده است، به روز شده و جایش را با ؛ملت؛ و ؛ملیت؛ تعویض کرده است. یعنی کسانی که دم از فدرالیزم می زنند، سابقه مشخصی در فعالیت های سیاسی دارند، بنابراین حدث زدن اینکه در پس این فدرالیزم چه می خواهند، زیاد سخت نیست. مسئله بعدی، موضوع توسعه است. فراموش نکنید که پذیرش و یا پیش کشیدن بحث فدرالیزم، به معنای پذیرش مدلی از توسعه اقتصادی است که در هیچ جای جهان تجربه نشده. همان آلمان که شما در آن زندگی می کنید را مثال بیاورم، فراموش نکنیند طی سال های جدایی دو آلمان، جدایی در بین ملت آن نیز افتاده است. کافی است سری به بخش های شرقی و غربی برلین بزنید تا تفاوت نگاه شهروندان، کیفیت و سبک زندگی آنها را با هم مشاهده کنید. بنابراین پر بیراه نیست اگر بگوییم، پس از تجزیه امپراطوری آلمان و تقسیم آن به بخش هایی که از اطریش تا لهاستان کشیده شده، بخش هایی از آن با هم کشور فدرال جدیدی را تشکیل داد. در ارتباط با مدل توسعه (اقتصادی)، چنانچه دقت شود، کشورهای فدرال ابتدا به توسعه رسیده اند و سپس فدرال شده اند. یعنی دوره ها تمرکز، انباشت سرمایه و ... را گذرانده اند. آیا تا به حال دیده و یا شنیده اید کشوری توسعه نیافته متعلق به جهان جنوب، با نظام فدرال که شکل معینی از نظام اقتصادی را نیز دیکته می کند، به توسعه رسیده باشد؟ تجربه احمدی نژاد در انحلال سازمان برنامه و تفخیض اختیارات وسیع به استانداران تا جایی که خبرگزاری های بین المللی در همان اوان آن را گامی در جهت فدرالی شدن ایران ارزیابی کردند، فجایعی از بعد فساد اقتصادی آفریده است که دامن زدن به پدیده مهاجرت تنها بخشی از آن است.