درباره شاه

ایرانی
با درود خدمت دوستان
۲۶ دی ماه، بادآور فرصت بی نظیر تاریخی است که برای همیشه از دست رفت. فرصتی که پس از پنجاه و چند سال مبارزه شاهان پهلوی با ارتجاع سرخ و سیاه، نکبت، بی سوادی و بیماری، جهل و خرافه و عقب ماندگی، حاصل آمده بود و همه این ها در چشم برهم زدنی برای همیشه نابود شد. هیچ کس از خود نپرسید پرسش هایی را که در متن فوق آمده و من آن روزهای تلخ، با صدای بلند می گفتم. تا در آن جو نمی بودی، درک جنونی همه گیر، چه سخت می نماید. پایکوبی که در همچو روزی خیابان ها را در بر گرفته بود، جشنی برای رفتن شاه نبود، پایکوبی برای رفتن به راه کشتار و فقر و سقوط بود. شاید نسل امروز که از ورای حب و بغض های پیشین، به داوری زمان ؛آن خدابیامرز؛ نشسته است، قدر او و خدماتش را بهتر می داند. شاهنشاه پیش از مرگ، جمله ای را به یادگار گذاشتند که امروز عینیت یافته است، در درون ایران هرکجا که می روی. گفت، آنچه با خود به گور خواهم برد تنها تاریخ است. نسل امروز، نسل دنیای دیجیتالی، مسلح به آخرین داده ها و اطلاعات، بازخوان این تاریخ پر افتخار است و نسل گذشته، داغدار وقایع خودساخته. ؛جنایت و مکافاتی؛ که حداقل دو نسل ایرانی را برباد داد.
پاینده ایران