وجدانی

تو کز محنت دیگران بی غمی // نشاید که نامت نهند آدمی!

در نهایت ناباوری و کمالِ تأسف در طی دو روز گذشته شاهد حوادثِ وخیم و ناگواری را بودیم که هرکدام از دیگری درد آور و حزن انگیزتر بود. حادثۀ اول انفجارِ بمبهائی بودند که موجوداتی بظاهر انسان و در باطن دیو و ددانی که بقدری رذل، فرومایه و بزدلند که زورشان به مردمِ سادۀ بیگناهِ شرکت کننده در دوِ ماراتن آمريكا رسیده و حتی از کشتن کودک خردسال نیز ابائی نداشتند. ساختنِ بمبی که محفظه اش دیگ زود پز باشد و درونِ آن پر از گلوله و منفجر نمودنش در بین جمعیت، نشان از رذالت دارد اما از شجاعت هرگز! نفرین ابدی بر هر کس و هر گروه و مذهبی که خود را در پشتِ چنین جنایتی مخفی نموده و دیگ آشپزخانه را بجای غذا از گلوله پر کرده و اینگونه بین جمعیت پخش کرد.

حادثۀ دلخراش دیگری که روز بعد از انفجار بمبها در آمریکا در کشور خودمان اتفاق افتاد و باعث کُشته، زخمی و بی خانمان شدن عدۀ کثیری و بویژه روستائیان بی پناه کشورمان گردید، بقول رسانه ها ناشی از بزرگ ترين زمين لرزۀ نيم قرن اخير ايران بود. این زلزله را يك هزار و 200 مركز لرزه نگاري جهان ثبت كردند و گویا بر اثر آن که حدود ۱۰۰ کیلو متر از مناطق مسکونی فاصله داشته، فقط منازلِ روستايي به دليل نوع ساخت گلي تخريب شده اند. نظامِ اسلامی با اینکه بعد از ۳۵ سال حکومتش هنوز مردم خودش در خانه های گلی زندگی میکنند برای حزب الله، حماس، بشار اسد و خیلی های دیگر پارک و تفریحگاه میسازد و عملآ نتنها سوریه و نظائر آنرا بر خوزستان که بر تمام ایران ترجیح داده و میدهد اما بفکر مردمِ فقیر و بی پناهِ روستاهای ایران نبوده و نیست. با امید به اینکه در موارد اضطراری و حوادث ناگوار مانند همین زلزلۀ اخیر مردم اقصی نقاط مملکت به یاری همدیگر بشتابند، برای آسیب دیدگان زلزلۀ سراوانِ ایران شکیبائی و استقامت می طلبم.