جمشاد پرچمشاهی


تماس با دوستان و آشنایان و همفکران در خارج از کشور با توجه به
محدودیت های فزاینده اینترنتی موجب آزردگی و رنج خاطرتان شده و درنهایت حسرت می خورید که چرا لااقل چنین امکاناتی که دیگران در خارج از ایران در اختیار دارند، برای شماها در داخل کشور
فراهم نیست؟! اینها در جمع فاکتورهایی هستند که در نهایتا به افسردگی و سرخوردگی منجر می شوند. برای برون رفت از این مهلکه، همانطور که برخی دوستان هم در اینجا به آن اشاره کردند، نگاه به پیش و آینده است و نه مشغول و مغشوش ساختن افکار خود به تاریخ گذشته و به آنچه که دیگر قابل بازگشت نیست. باید به آینده امیدوار بود ولو اینکه صد سال هم به طول بیانجامد. امید به آینده ی نیکفرجام فنا ناپذیر است و به قول غربی ها آخر از هر چیز می میرد.
ما ایرانیان برونمرز می دانیم که شماها در داخل چه میکشید و درد و رنج هایتان را بخوبی درک می کنیم اما بدون رودربایستی کاری از دستمان ساخته نیست جز حمایت و همبستگی ناگسستنی با
هموطنان درونمرز در راه پیکاروغلبه براهریمنان تاریخ ایران. یک چیز را هم با شما عزیزان مشترکیم: امید به آزدای و آینده درخشان.
تندرست و شادکام باشید !