سیری در گفتمانِ ناسیونالیسمِ «آریایی» در ایران

ايرانی
با درود خدمت دوستان
بخش 1: شاید بتوان مقاله فوق را در دسته مطالعات تطبیقی ارزیابی کرد. اما با این نگرش، این مقاله دارای اشکالات اساسی و ماهوی است. در تعریف یک مطالعه تطبیقی، آن را بررسی علمی و تطبیق پدیده های مشابه می گویند که ساختار معینی از به کارگیری حکم (یا احکام)، فروض و سیر معینی به سوی اثبات یا رد حکم (هدف مطالعات) را دارا می باشد. شکل دوم مطالعات تطبیقی جدیدتر است. در این شکل دوم، حکمی وجود ندارد و مطالعه کننده به دنبال شناخت حقیقت با به کارگیری مطالعات تطبیقی است. در نوع اول که بیشتر به پروپوزال نویسی شباهت دارد، محقق، ابتدا تئوری مشخصی را با فروضی معین در ذهن دارد، سپس از طریق مطالعات تطبیقی، به دنبال اثبات و یا رد تئوری خویش است، چون این مدل در تدوین مقاله فوق به کار گرفته شده، من هم بر روی همان متمرکز می شوم. ظاهرا تئوری تلویحا اعلام شده مطلب، جعل ناسیونالیزم ایرانی توسط رضاشاه کبیر است. نگارنده در پی آن است تا با شرح و تعریف تاریخ و فلسفه ناسیونالیزم اروپایی، در یک کار تطبیقی، اندیشه ناسیونالیزم را با شرایط تاریخی ایران منطبق نموده از آن میان، جعل هویت ایرانی را توسط رضاشاه اثبات نماید. در ارتباط با تشریح مفهوم ناسیونالیزم از دیدگاه چپ، وقایع تاریخی اروپا در ارتباط با موضوع و سایر واضحات بحثی وجود ندارد. اشکال اساسی از نپرداختن صحیح به مسئله اتطباق است. چه در بعد تاریخی و چه در بعد فلسفه ناسیونالیزم ایرانی. مثلا در متن مسئله تبدیل نام پارس به ایران در زمان رضاشاه طوری بحث شده است که پنداری این نام هم جعلی است!، در حالیکه این نام ریشه در شاهنامه و پیش از آن ریشه در متون اوستایی دارد. ایرانیان در متون اوستا، ایران را ایران می نامند و خارج از مرزهای ایران را انیران. واژه ایران، اشاره به ریشه آریایی اقوام ایران (پارس، پارت و ماد) دارد. البته در این مورد، در ارتباط با واژه ایران ویج نیز می توان بحث نمود