سخنی با رضا پهلوی به مناسبت زادروزش

وجدانی

هیهات از این سقوط هیهات! (۱)

یکی دو مطلب در مقاله ای از آقای آسو صالح تحت عنوان "ضعف اپوزیسیون و استراتژی اصلاح طلبي" 1، نظرم را از این بابت به خود جلب نمود که با چه توجیهی و تا چه اندازه بخشی از اپوزیسیون ما، بخصوص از نوع جمهوریخواهش، حاضر است به بدترین و زشت ترین شکلی خود را پست و ذلیل نموده و احتمالآ برای کسب وجهه و شاید هم شرکت در قدرت، خویشتن را در زمرۀ جنایتکاران و قاتلان ملت ایران در آورد. نخست دو سه جمله ای از مقالۀ یاد شده را قرائت نموده و در ادامۀ آن مطلب کوتاهی را نیز اضافه خواهم کرد:

»»...مساله دیگر که در این میان و در بررسی اعتصابات کارگری قبل از انقلاب مهم جلوه می کند، شرایط اپوزیسیون، به ویژه نیروهای چپ و تشکیلات این نیروها میان کارگران بود. هیچگاه نمی توان منکر وجود تشکیلات گسترده و هماهنگ این نیروها میان کارگران به ویژه در واحدهای صنعتی بزرگ و صنعت نفت شد. وجود این تشکیلات موجب هماهنگی و گستردگی اعتصابات می شد. اپوزیسیون ایران اما امروزه عمدتا از وجود این تشکیلات بی بهره است...
از چنین اپوزیسیونی با این مشخصات، نباید انتظار داشت که بتواند همچون سالهای قبل از انقلاب اعتصابات را سازماندهی نماید... در همین همایش (منظور همایش پنجم اتحاد جمهوری خواهان، روزهای ۱۲ تا ۱۴ اکتبر ۲۰۱۲ در شهر کلن آلمان) یکی از اعضای اتحاد جمهوری خواهان ایران (۲) گفته است که در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده اگر یک "اصولگرای معتدل" نامزد شود، در انتخابات شرکت خواهند کرد: "چون کشور در خطر است، اگر یکی از نیروهای معتدل اصولگرا نامزد شود باید در انتخابات شرکت کرد."...««