منشوری که هیچده سال پیش امضا کردم

حق
من پرسشی دارم بویژه از نویسندگان منشور پیشنهادی شورای ملی ها و کسانیکه می گویند این منشور که وحی منزل نیست و فقط پیشنهادی است! آیا اصول را می توان بعنوان پیشنهاد قرار داد و یا آنها را قابل مذاکره قلمداد کرد آخر؟ آیا موقعیت خطیر ایران و بویژه که تمامیت ارضی و یگانه بودن ملی ما سخت مورد هجوم نرم و سخت قرار گرفته، ایجاب نمی کند که در هر منشوری بوسیله هر کسی که پیشنهاد می شود ، اصولی مثل تمامیت ارضی ایران و یگانگی ملی ایران بعنوان اصل ۱ و ۲ و غیر قابل مذاکره قید شوند؟ مگر هی نمی گوییم که ۱۰۰ سالست که ما بدنبال آزادی و رفاه هستیم!؟ آیا بدست آوردن این آزادی و رفاه از طریق دیگری برایمان ممکنست مگر اینکه دمکراسی پارلمانی داشته باشیم و یک قانون اساسی نوین مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر و میثاقهای الحاقی به آن!؟ آیا بجز ایندو اصل از راه دیگری می توان به امنیت و آزادی و رفاهی رسید که ۱۰۰ سالست بدنبالشان هستیم و بخاطرشان میلیونها ایرانی در این ۳۴ سال به کشورهای اروپای غربی و امریکای شمالی و استرالیا و ژاپن مهاجرت کرده اند!؟ آیا ایندو اصل را می توان فقط پیشنهاد کرد یا بعنوان اصول غیرقابل مذاکره باید در هر منشوری بعنوان اصل ۳ و ۴ قید کرد؟ آیا برای تضمینشان نباید بعنوان اصل ۵ غیرقابل مذاکره در هر منشوری قید کرد؟