راه حل همایونی برای همکاری با «شورای ملی»

ساسان بهمن آبادی
من نمی دانم این همه نق زدن به جان منشور پیشنهادی شورای ملی چه منطقی می تواند داشته باشد، اما احتمالا نیت خیرخواهانه ای در آن نیست. برای امضای منشور پیشنهادی یک فراخوان عمومی داده شده – و نه فراخوان خصوصی – و طبیعتا هر فرد یا گروهی که مایل بود می پیوندد و هر که مایل نبود نمی پیوندد؛ اسلحه بر پیشانی کسی گذاشته نشده! پس دیگر جایی برای آن نمی ماند که کسی نپیوندد و مدام نق هم بزند!

اما اینکه منشور پینشنهادی ضعف یا ایرادی داشته باشد عجیب نیست، هر منشور دیگری هم پیشنهاد یا حتی تدوین قطعی می شد قطعا برخی به بهانه های گوناگونی دستاویزی برای نق زدن پیدا می کردند؛ به ویژه هنگامیکه پیشاپیش تصمیمی برای نق زدن گرفته شده باشد و تنها به دنبال بهانه بود!

اما برای برطرف کردن ضعفها و ایرادات احتمالی ایده مناسبی در پیش گرفته شده تا پس از تشکیل نخستین مجمع عمومی، در یک فرآیند "دموکراتیک" دیدگاههای تکمیلی و اصلاحی مطرح و در صورت موافقت بیشینه تصویب شود. البته در یک فرآیند دموکراتیک؛ به این معنا که ممکن است پیشنهاد فرد یا گروهی مورد پذیرش بیشینه واقع نشود و تصویب نگردد. برای روشن تر شدن جنابعالی و دیگر اندامان حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) به دیدگاههای چهار تن از اندامان به تازگی جدا شده از آن حزب اشاره میکنم که مورد پذیرش بیشینه حزب نبود.

به نظر می آید آنچه که موجبات دردمندی برخی را درباره شورای ملی فراهم آورده، همین عمومی بودن فراخوان و نه خصوصی بودن آن می باشد. در یک فراخوان عمومی، از شاهزاده تا دکتر خسرو اکمل (رایزن حزب مشروطه ایران) و هر شهروند دیگری از از امکان حضور در شورای ملی برخوردار می باشد و دیگر جایی برای نگاههای تنگ نظرانه و خودمحورانه نمی ماند!


پاینده ایران
تهران – ساسان بهمن آبادی – عضو حزب پان ایرانیست