در جستجوی زبان مشترک

جمشاد پرچمشاهی


بانوی گرامی، "پنجاه و هفتی ها" نه زبان مشترک داشتند و نه مرام و عملکرد مشترک. آن شعار بی مایه و کذایی "شاه باید برود!" تنها هدف مشترک آنها یعنی قیام علیه نظام شاهی و سرنگونی محمد رضا شاه و حکومت پهلوی را نشانه میرفت بدون آنکه "اندیشمندان" و "روشنفکران" آنزمان به پیامدها وعواقب شوم آن که منجر به کشتار و اعدام صدها هزار جوانان و نوجوانان "انقلابی" تا به امروز شدند، بیاندیشند. بازماندگان سه نسل پیش بویژه نسل جوان امروز در ایران که بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند، دیگرآن هدف مشترک را هم ندارند. نظام جمهوری اسلامی توانسته آنچنان تفرقه و نفاق در جامعه ایجاد کند و مهمیز را سفت دردست خود نگاه دارد که فضای اجتماعی و سیاسی "نود و یکی ها" بکلی با "پنجاه و هفتی ها" متفاوت باشد. نظام مذهبی ضمن اینکه انواع و اقسام تشکلات انتظامی-امنیتی، ستاد های ویژه ضد شورش، سازمان بسیج و حزب الله و گروه های سرکوب برای مقابله با هرگونه شورش و خیزش های مردمی را برپا ساخته، با ممنوعیت های اجتماعی و سلب هرگونه آزادی برای جوانان، توزیع مواد مخدر بین آنها و اشاعه فقر و فحشا در سراسر جامعه آنچنان عرصه اعتراضات خیابانی و یک رستاخیز عمومی با شعار "خامنه ای یا جمهوری اسلامی باید برود!" را برای مردم عملا تنگ کرده که اصلا به چنین اقداماتی حتی فکر هم نکنند.
درشرایط کنونی و با توجه به افزایش روزافزون فشارهای اقتصادی و اجتماعی بر مردم و تقویت مداوم نیروهای سرکوب و خشن، بسیار بعید به نظر می رسد که ایرانیان درونمرز بدون حمایت قاطع جامعه جهانی و اتحاد و همبستگی ایرانیان و اپوزیسیون برونمرز قادر به یک خیزش میلیونی دیگر همانند سال پنجاه و هفت خورشیدی باشند. ادامه ...