راه حل همایونی برای همکاری با «شورای ملی»

بهمن زاهدی
با دورود خدمت وجدانی گرامی،

مهم این نیست که چند امضا در اینترنت پای این فراخوان گذاشته می‏شود. مهم تعداد افرادی واقعی و حقوقی هستند که امضا می‏کنند.

امروز اگر رفسنجانی یا ماموران جمهوری‏اسلامی فراخوانی را صادر کنند، طرف چند ساعت همانند شیوه انتخابات در جمهوری‏اسلامی ملیون‏ها امضا بر پای آن فراخوان در داخل کشور گذاشته خواهد شد. اینترنت دنیای مجازی می‏باشد و شما می‏توانید در آن شگردهای فراوانی را انجام دهید.

سیاهی لشگر درست کردن اهمیتی ندارد. مهم این است که چند نفر بصورت حقیقی می‏توانند عملی را انجام دهند.

در هر حزب و سازمانی چهار دسته وجود دارد.

یک: گروهی که فعالیت مداوم و همیشگی دارند.
دو: افرادی که نیم وقت فعالیت می‏کنند و در تمامی امور دخالت نمی‏کنند.
سه: افرادی که ساکت هستند.
چهار: هوادارانی که بر حسب امکانات و احساسات عمل‏گرا می‏شوند.

بازدهی هر حزب و سازمانی در این می‏باشد که دسته‏ای از اعضا که فعالیت مداوم و همیشگی دارند اکثریت را تشکیل دهند و بتوانند سه دسته دیگر را هدایت کنند (با دیدگاه‏های خود آشنا کنند).

در حال حاضر برای این فراخوان افرادی چه حقیقی و چه مجازی امضا خود را پای آن گذاشته‏اند. در آینده باید دید که آیا اکثریت امضا کنندگان خواهند توانست دسته عمل‏گرا این فراخوان را تشکیل دهند؟

بحث ما در این مکان سازنده می‏باشد و باید به آن ادامه دهیم. پایه اصلی لیبرال دموکراسی بر همین کثرت‏گرایی (که عامل اصلی رشد خرد جمعی می‏باشد) بنا شده است. من فکر می‏کنم، تنها مکانی که موافقان، مخالفان و منتقدین این فراخوان می‏توانند در آزادی کامل با هم به گفتگو بنشنند همین کانون لیبرال دموکراسی ایران می‏باشد، که فعلا امضای خود را بر پای این فراخوان نگذاشته است!
ولی امیدوارم که عمل‏کرد‏های شورای این فراخوان بتواند روزی امضای تمامی اعضای این کانون را به خود اختصاص دهد، تا آن روز روشنگری و شفاف‏سازی کار و وظیفه اصلی این کانون خواهد بود ( توجه: من بیش از یک رای ندارم).

ارادتمند
بهمن زاهدی