حق
کاوه گرامی، منافع ملی ایران را در نوشتار پیشنهاد کردن و پس از پی بردن به این اشتباه بزرگ از طریق گفتار اعلام کردن اینکه این اصول قابل مذاکره نیستند، مرا نسبت به این گروه بی اغتماد می کند، بی اعتماد نسبت به کفایت شان، بی اعتماد نسبت به بزرگواریشان که بگویند اشتباه کرده اند، بی اعتماد نسبت به تصحیح آن در ملاء عام با حذف ؛پیشنهاد؛ در مورد آن اصول حافظ منافع ملی با نام بردن از یکایک آنها. چنین تناقضی در نوشتار، کردار، گفتارشان مرا نسبت به آنها نومید کرد بویژه که فرق بین آنچه را می توان و نمی توان پیشنهاد داد را در آغاز ندیدند. به دیگر منشورها که برای نقد و بررسی در همین سامانه قرار داده شد نگاه کن و یکی دیگر را نشان بده که باورها و اصولش را پیشنهاد کرده باشد! درین لیست فقط به یک منشور برمی خوریم که پیشنهادی است، چرا؟ دوم، اگر منشور سبز در داخل ایران و در خفا تدوین شده دلیلش از واضحات است ولی منشور پیشنهادی که در برون مرز تدوین شد با دسترسی به اینهمه رسانه های ایرانی در برون مرز، چه دلیلی موجهی برای پنهانکاری های ۱۸ ماهه اش دارد؟ چرا از طریق رسانه ها مردم را به مشارکت در تدویت اصل اصل آن شرکت ندادند؟ تا آنجا که من می دانم منشور ۸۱ که زنده یاد داریوش همایون در آن شرکت مستقیم داشت رسانه ها اجازه حضور و گزارش داشتند. امیدوارم کسانیکه اطلاعات بیشتری دارند درباره نحوه تدوین آن منشور اطلاعاتی که دارند را با ما در میان بگذارند! منشور ۹۱ هم که اصلا ادعایی بجز انقلاب فرهنگی ذهنی ندارد که نیازی به پاسخگویی در مورد چگونگی تدوین منشورش را بدهد. منشورهای حزبی هم که متعلق به آن احزاب و هموندانشان است که برایش بیم مردم تبلیغ می کنند و از حقوق طبیعی شان است البته تا زمانیکه با استاندارهای احزاب جهان غرب برابری کند. برای من مفهوم نیست که چرا کسی نمی خواهد به نقد و بررسی و مقاتیسه همه منشورهای موجود منتشره درین سامانه بپردازد! اگر منشور پیشنهادی را بهترین منشورها می دانید با توجه به دیگر منشورها ثابت کنید که بهترست، چرا کسی اینکار را نمی کند؟