حق
من اگر می دانستم بحث انتقادی نوشتاری حرفه ای را چگونه باید مدیریت و اجرا کرد، خودم دست بکار می شدم ولی به چه زبانی بگویم بلد نیستم چون کارشناس نیستم. کارشناسانی که اینکار را نمی کنند مسئولیت سنگینی بدوش دارند! تاسفبارست، ژورنالیستها که حرفه شان ایجاب می کند چنین کنند و هر مدعی با منشورش را زیر ذره بین و نورافکن جلوی مردم بگذارند، بدلائلی که فقط خود دانند، از زیر بار ان فرار می کنند و ترجیح می دهند فله ای لیستی از مصیبت های روزمره در سایت بالاترین و روزنامه های رژیم را بچسبند! راهکار نشان نمی دهند و سرابی را هم که برخیها راه جلوه می دهند را پاسخگو به مردم نمی کنند! یا ما را نصیحت می کنند که بگذارید هر کسی هر کاری می تواند بکند، یا جواب سر بالا می دهند، یا انتقاد را مطابق تخریب و تخریب را مطابق با انتقاد جلوه می دهند! الان دارم حسین فرجی را در تلویزیون پارس نگاه می کنم. طبق معمول با حرص خوردن هر چه در اینهمه در چند روزه اخیر در رسانه ها بوده را تکرار می کند. همه شده اند تحلیلگر، مفسر و هر وقت عشقشان کشید هم می شوند مبارز سیاسی و تاریخدان! یکبار نشد اینهمه ژورنالیست بجای فله ای تکرار نوشته های همدیگر، مثلا بروند جلوی در شیرین عبادی که خانوم نوبل از سوراخت دربیا و اقلا کاری برای اینهمه پناهنده ایرانی برون مرزی بکن، یا بپرسند آخرین باری که سری به اینها زدی کی بود؟ یا چرا انقدر ارادت به خارجی ها داری و بدنبال میکروفونهاشان می دوی ولی با ما ۵ میلیون ایرانی برون مرزی قهری؟ یا چرا این ۵ میلیون را بجای اینکه سازماندهی کنی، آنها را فدای یک خاتمی ات کرده ای؟ یا بفرمایید چه شباهتی بین انک سان سوچی، مندلا، گاندی، واسلاو هاول و شما هست آخر!؟ این ۳ سال و نیمه که از ایران دررفتید برای ایران و ایرانی چه کرده اید و برنامه تان برای نجات ایران چیست؟

آخر نوبل را به کسی باید داد که دغدغه اش یک قانون اساسی مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر برای ایران نبوده بلکه حفظ رژیم فاشیست مذهبیش و حمایت از مشتی جانی مثل موسوی و کروبی و خاتمی بوده!؟