ایرانی
با درود خدمت دوستان
جناب آقای بهمن آبادی
ابتدا بسیار خوشحال هستم که جنابعالی هم در کانون گفتگوی لیبرال دموکراسی ایران هستید. چنانچه مقدور است، بیشتر نظرات خود را قلمی فرمایید تا فعالین کانون استفاده کنند. البته بنده هم مانند شما در ایران زندگی می کنم و مشکلات ناشی از فعالیت های سیاسی را آن هم در این شرایط خفقان، کاملا واقفم. در مورد شورای ملی و منشور آن، ما نقد کلیه منشورهای منتشره را در این سامانه شروع کرده ایم و خوشحال خواهیم شد شما هم به ما بپیوندید. از طریق لینک موجود در صفحه اصلی سامانه می توانید به آن قسمت مراجعه فرمایید.
سپس، ابتدا این را بگویم که من نیز با تمام کسانی که معتقد هستند زمان کمی در اختیار است، موافقم. اما روند وضعیت طی شده توسط شورای ملی را طبیعی می دانم. زمانیکه می دانیم دو ایرانی هم فکر را سخت می شود در زیر یک سقف ساعاتی طولانی نگه داشت، جمع اضداد با یک شورای موقت فاقد تجربه سازمانی و پختگی سیاسی لازم، وضعیتش همین می شود که شاهد هستیم. مسئله دوم، اتحاد با کسانی است که به هیچ روی سر سازگاری ندارند، تا کی باید منتظر قوم گرایان، چپ ها و... ماند و مواضع را تعدیل کرد و کلی ترین حرف های ممکن را زد، تا آنها میل فرموده در یک اقدام ملی متحد شوند؟ به نظر من باید بر روی نیروهای ملی و همسو تکیه کرد و کسانی را که به هیچ روی از موضع بعضا نادرست خود کوتاه نمی آیند، را رها کرد. در این صورت است که امیدی برای ایران باقی می ماند. برای بنده مسلم است که یک اتحاد حداکثری در اپوزیسیون شکل نخواهد گرفت، زمان زیادی نیز صرف آن شده است و نتیجه ای نداده، پس چرا یک اتحاد منسجم در بین گروه های ملی همفکر شکل نگیرد؟ این یعنی با تکیه بر واقعیات، ممکنات را دریابیم و از رویاهای شیرین در گذریم.
پاینده ایران