منشوری که هیچده سال پیش امضا کردم

حق
با درود بر بهمن زاهدی نازنینم برای این نوشتار نقادانه اش. هموطنان بدانند که این نوشتار بسیار شجاعانه بوده است چون در جوی نوشته و منتشر شد که بسیارانی مدهوش این منشور پیشنهادی شورای ملی شده اند. وقتی کسی مدهوش می شود، ذوب و متوهم می شود و برای هر کسی که بخواهد او را از خواب خوشی که دارد می بیند بیدار کند، جبهه می گیرد. مدهوش شده، عقل از سرش می پرد و گله وار همسوی هر کسی و هر چیزی می افتد که از آن بوی خوشی بظاهر به مشامش می رسد. بهمن زاهدی در چنین جوی بود و هست که این نوشتار انتقادی خود را منتشر کرد و پیه آنرا هم بتنش مالید. این شجاعت می خواهد، شجاعتی که ناشی از یک ارزش و یک دارایی است و آن تعهد و پایبندی او به ؛ایران از همه چیز و همه کس بالاتر و والاتر و مهمترست؛ و بس. اگر ایران نباشد، ملت ایرانی هم نخواهد بود که در آن آزادی و دمکراسی و حقوق بشر را پیاده کرد. و اگر ایران یک کشور و یک ملت نباشد، ایرانی هم نخواهد ماند که تمامیت ارضی اش را حفظ کرد و گسترش داد و ملتش را به امنیت و آزادی و رفاه رساند. منشور پیشنهادی شورای ملی، عمدا از کنار این ۲ اصل مهم ۱.تمامیت ارضی ایران قابل مذاکره نیست و ۲.ایران یک کشور و یک ملت است که مهمترین اصول و اولویت ها هستند گذشت.