وجدانی

آرزوهای انسانی! (۱)

بدونِ تردید تا بحال متوجه این امرِ بسیار مهم شده ایم که چگونه بعضی از هموطنان عزیز و ایران دوستمان و حتی سازمانها و احزابِ سیاسی همانند حزب مشروطه ایران برای پیروزی و موفقیتِ اقداماتِ انجام شده بمنظور تشکیل شورای ملی ایران، ابراز امیدواری نموده و مینمایند. اصولاً امیدوار بودن و به دیگران امید دادن واقعاً چیز با ارزشی است بشرط اینکه آدم در ابراز چنین امید و آرزویی دچار غبطه و غرض نشده باشد و در جهت جامۀ عمل پوشاندن و برآورده شدن آن امید کوشش نموده و عامل مثبت شمرده شود. آنچه که در خصوص امید و آرزو قابل توجه بوده و اشاره به آن بسیار لازم است عبارت از نقشِ آدمها ونحوۀ دخالتِ آنان در نوع و شکل امیدهاست. ناگفته پیداست که اغلبِ آرزوها و امیدهای ما واهی و خیالی بوده و برآورده شدن آنها بیشتر به معجزه شباهت دارد تا واقعیت. با همه اینها وجود دارند امیدهایی که اصلاً واهی نبوده و تحقق آنها قابل تصورند و چه بسیار کسانی که از اینگونه آرزوها بهره ها برده و به هدفهای بس بزرگی رسیده اند. داستانِ بسیار کوتاه زیر اشاره به امیدی دارد که از نظر من بینهایت ارزشمند است و ای کاش همه امیدهایمان ختم به خیر و سازنده گشته و جامه عمل بخود بپوشند. و اما داستانِ ما: