تعهد بر حقوق بشر

ایر انی
جناب آقای دکتر تقضلی، سرور دانشمند با درود
مقاله وزین و پرباری را قلمی فرمودید. قطعا برای نهادینه شدن موضوع مهمی مانند مبنای قانون گذاری بر اساس منشور حقوق بشر، گامهای اولیه ای لازم است. جمهوری اسلامی هزینه های هنگفتی برای ایران و ایرانی خلق کرد، اما ضرورت بعضی مسائل اساسی و مهم را نیز برای همگان روشن نمود. آنچه از زبان مهدی کروبی گفته می شود، در واقع خواست و بیان جمعی در هر نشست دانشجویی در ایران است. کمتر کسی در بین دانشگاهیان در ابران، بر روی ضرورت آزادی های اساسی، علی الخصوص آزادی تحزب و حق انتخاب کردن و انتخاب شدن تردیدی دارد. اما در ارتباط با عموم مردم، به خصوص در مناطق کمتر توسعه یافته، مسئله طور دیگری است. متاسفانه توسعه ناپایدار و نامتوازن، ایران را در شرایطی قرار داده است که با فاصله های چند صد کیلومتری، ده ها سال از نظر تاریخی (سیاسی یا فرهنگی) به جلو و عقب می روید. در شما تهران، کسانی مانند اهالی نیویورک و پاریس (از نظر فرهنگی) زندگی می کنند و در جنوبی ترین نقطه تهران، دختران ۵ ساله را شوهر می دهند! انگار اصلا رضاشاهی نبوده است و جامعه دچار تغییرات مثبت نشده است. البته این به پدیده مهاجرت بر می گردد و آن کسانی که دختر را در آن سن شوهر می دهند، مهاجرینی هستند که از توسعه نیافته ترین مناطق ایران به تهران مهاجرت کرده اند. شاید رشد و توسعه اقتصادی آسان ترین کاری باشد که در فردای جمهوری اسلامی قابل انجام است، اما توسعه فرهنگی و سیاسی، مثلا پذیرش مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر از طرف تمام مردم و نهادینه شدن آن در رفتار روزانه آن ها، به برنامه ای در طول یک نسل نیازمند است. از مقالات شما بسیار لذت می برم و حقایقی بسیاری برپایه علم و دانش در آن می یابم. پیروز باشید
پاینده ایران