برای ناظر کم آشنا به اصول فکری و اولویت های گروههای مخالف در رژیم گذشته، باعث شگفتی است که علیرغم انتقادات آنها به وجود سانسور در رژیم گذشته و شعارهای آزادیخواهی و دموکراسی خواهی فعلی برای ایران آینده، چگونه به سانسور اخبار و مبارزات مردم می پردازند. سانسور خبری سنگینی که در رابطه با حرکات و جنبشهائی که اخیرا" مردم ایران در دفاع از خلیج فارس در شهرهای مختلف صورت دادند و یا مبارزاتی که برای افشای پایمال شدن حقوق ایران در دریای مازندران و یا هر آنچه که بواقع یا به گمان، بوی مبارزه ملی و ایرانیت از آن بمشام برسد. گویی خط قرمز ممنوعه و پر رنگی ترسیم شده است و مبارزات به دو زمینه خودی و غیر خودی تقسیم گشته است.
نگاهی گذرا به گذشته ی نه چندان دور لازم است، نه از جهت اشاره به موارد سانسور و خاموش کردن هرگونه صدای مخالف که در درون گروههای مخالف در گذشته وجود داشته است – که این به صورت قطره چکانی در اینجا و آنجا و بیشتر توسط خود آنها صورت گرفته است - بلکه از جهت روشن شدن بعضی علل و بنیان های فکری است که بر مبنای آن مبارزات ملت ایران بدو دسته خودی و غیر خودی تقسیم میشود.
بیش از 7-8 دهه پیش زهر انترناسیونالیسم لنینی و اندکی بعد اسلامی اش در بسته بندی های به ظاهر انسانی به ایرانیان عرضه شد. پیام اصلی درون این بسته های فکری ( یا فکر بسته شده ) که اساسا" انسان را در درون خود محبوس و اسیر میکرد ایجاد بی تفاوتی و سترونی و حتی قربانی کردن ایران بود که قرار بود در خدمت منافعی اولی تر قرار گیرد. با اینکه از فردای پیروزی آن انقلابات خلقی و کارگری، پیروزمندان جز به منافع اردوگاه – کشورخود – نمی اندیشیدند ولی از پیروان در سایر کشورها انتظار داشتند که با توجه به همان نسخه انترناسیونالیسم، کشور و وطن خود را در خدمت آنها قرار دهند. زمینه قبلا" فراهم شده بود. دولت بورژوا بود و از آنجا ملت دوستی به خدمت به سرمایه دارتحویل شده بود. کشور، خاکی بی ارزش بود که می بایست به مثابه یک ابزار و عرصه نگریسته شود و میشد. البته این شامل کشور مادر نمی شد
دشمنی آشتی ناپذیر تا حد خود زنی با رژیم گذشته به مثابه ی رژیمی ناسیونالیست و ترقی خواه بی جهت صورت نگرفته است. گفتمان براندازی و سپس عملی شدن آن از ریشه های عمیقی برخوردار بوده است. هرچند تجسم مادی انترناسیونالیسم اسلامی و کارگری موجودیت خود را از دست داده ولی زمینه ذهنی آن نه تنها از میان نرفته بلکه نقش خود را بر هر حرکت و برنامه سیاسی زده و میزند.
با برقراری جمهوری اسلامی و تجاوزات به زندگی و هستی مردم و تلاشهای وقفه ناپذیر برای محو هر آنچه نام و نشانی از ایرانیت و وطن دوستی دارد، روح نیمه خفته ای سر بر افراشت که نافی هستی بسته های انترناسیونالیستی دهه های پیشین بود: ناسیونالیسم
هرچه زمان گذشت ارتباط ناسیونالیسم و پهلوی ها علیرغم کاستی هایشان شفاف تر گشت. ایرانیان برای پی پردن به اشتباه فاحش در 1357 از دو سو یاری شدند. هم جمهوری اسلامی به کمک آمد هم مدینه های فاضله و متولیان آن ، که مثل برف آب میشدند و هر چه می داشتند(؟) رو کردند. دیگر نمیشد در خانه های تیمی و در تاریکی ، واقعیت هر آنچه هست و هستند را پوشاند.
ناسیونالیسم و حرکت های ناسیونالیستی به تنهایی کافی است که مخالفان خود را برانگیزد مضافا" به اینکه پیوند پهلوی ها با ناسیونالیسم هم به آن اضافه شود. این دو عامل با سرمایه عمری که در مخالفت گذشته است واکنش خود را در نع گفتن به بخشی از مبارزات مردم ایران و سانسور آنها در اکثر سامانه ها و نشریات میابد. این عرصه از مبارزه ، شش دانگ و کادو پیچ شده در اختیار مشروطه خواهان و سلطنت طلبان قرار گرفته است. ما داوری درین باره که چشم پوشی و یا مخالفت غیر علنی درین عرصه خردمندانه است یا نه را به اختیار خودشان میگذاریم ولی اولویت ما در افزایش توانمندی ملت ایران در دفاع از سرزمین و حقوق انسانی و هویت خود ، جایی برای خشنودی ما از عناد این دگراندیشان به بخشی از مبارزات مردم ایران و در نتیجه ایزوله شدن آنها در بین مردم نمیگذارد.
دامنه ی سکوت و بایکوت خبری مبارزات مردم فقط به بعضی گروهها و سازمان های " آزادی " خواه و "مترقی" محدود نمی شود. نویسندگان و روشنفکران هم در بخش اعظم خود لب از لب نمی گشایند. گویی ناخودآگاه یک توافق به ضرر مبارزات مردم در داخل صورت گرفته است. با بالا گرفتن روحیه در حال گسترش دفاع از ارزشها و موجودیت ملی، این روشنفکران وضعیت خود را بحرانی تر خواهند یافت. مردمی که دارند غول بیرون آمده از شیشه را بدرون شیشه هدایت میکنند و مبارزان "آزادی و دموکراسی" که بخشی از اخبار مبارزات آنان را سانسور میکنند
بخش پایانی:
وقت آن است که با سانسور نسبت به اخبار مبارزات مردم مبارزه کرد. از آنجا که دموکراسی بدون کنترل نهاد ها تداوم ندارد، نویسندگان و روشنفکران مدعی مخالفت با سانسور باید در رابطه با سکوت و چشم برهم گذاشتن بر حقایق مورد پرسش قرار گیرند، در اتاق های گفتگو در رابطه با خبر رسانی و خبر پوشانی این یا آن سامانه، این یا آن مدعی حمایت از مبارزات مردم این یا آن گروه و سازمان باید صحبت و افشاگری کرد و حتی چگونگی سانسور و موارد آن را، با نام و مشخصات در مقالاتی در معرض دید همگانی بخصوص برای داخل ایران قرار داد. نمی شود مدعی مبارزه با سانسور شد ولی اجازه داد در کنار دست خود در خارج کشور به راحتی به سانسور بپردازند. گفته اند ما در راه آزادی و برای آزادی با رژیم دیکتاتوری مبارزه میکردیم. وقتی این سخنان از زبان کسانی که شعارشان ایجاد دیکتاتوری بود جاری میشود نمیتوان به تبسم اکتفا کرد. آنها که پرونده آشکار خود را به خیال خود چنین تطهیر میکنند بدون یک مبارزه جدی بعید است تجدید نظری در کار خود کنند.
ناسیونالیسم به حرکت درآمده ی ایرانیان در ژرفا و بلندا در حرکت است. زنگار از روح و روان ایرانی زدوده میشود. سی سال پیش باید میگفتیم ناسیونالیسم مرد، زنده باد ناسیونالیسم. اکنون آن شعار داده نشده ، تحقق یافته است . بکوشیم از کاستی ها و زیاده روی های گذشته اش در آینده جلوگیری کنیم

م. موبدی 7/7/2008

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------