مسائل و مشکلات سیاسی و اقتصادی جمهوری‏اسلامی به شیوه‏ای بی‏سابقه و باسرعتی اعجاب‏انگیز درحال افزایشند. بزرگترین بخش این مشکلات ناشی از فساد و سوء‏مدیریت رژیم است. در حیطه اقتصاد، نابسامانی‏های ناشی از تورم بی‏سابقه دوران ریاست جمهوری احمدی‏نژاد به مراتب از مجموع همه تحریم‏های خارجی که تاکنون به ایران تحمیل شده بیشتر بوده است.

مثلاً به مصرف رساندن بی حساب و کتاب درآمد سرشارنفت، ناتوانی دولت در تنظیم و توازن بودجه کشور توأم با عدم استقلال بانک مرکزی، به افزایش بی‏سابقه نقدینگی و تورم لجام گسیخته انجامید. به زعم خود بخاطر مقابله با افزایش قیمت‏ها، دست بدامان سیاست درهای باز و واردات بی حد و حصر از خارج شدند. از محصولات غذائی گرفته تا سنگ‏قبر و انواع و اقسام اتومبیل‏ها و دیگر اشیائ لوکس و تجملی را با به آتش کشیدن دلارهای نفتی وارد کردند. در نتیجه این سوءسیاست، نه تنها مشکل تورم حل نشد بلکه مسائل تازه‏ای بر مشکلات کشور افزودند. تولیدکنندگان ایرانی که نمی‏توانستند با اجناس وارداتی رقابت کنند یکی پس از دیگری اعلام ورشکستگی کردند، کارخانه‏ها و کارگاه‏ها را بستند و میلیون‏ها کارگر و پیشه‏ور به خیل بیکاران پیوستند. در این میان حذف نسنجیده یارانه‏ها نرخ تورم را سه چندان کرد. تورم ممتد و روز افزون موجب تضعیف موقعیت اقتصادی طبقه متوسط و ازدیاد فقر در کشور شد.

نقش اتحادیه اروپا درگسترش تحریم‏ها

همزمان با اوج‏گیری مشکلات اقتصادی خود ساخته رژیم، دامنه تحریم‏های بین‏المللی و شدت آن‏ها در حال افزایش است. اخیراً اتحادیه اروپا نیز بیش از پیش در مورد مسائل ایران حساس شده است و سیاست‏هایی که برای پیشگیری ایران از دستیابی به سلاح هسته‏ای مدت‏ها پیش، از طرف آمریکا شروع شده بود اکنون از سوی اتحادیه اروپا نیز اعمال می‏شود. در گذشته معمولاً بعضی از کشورهای اروپایی سعی می‏کردند در مورد رابطه با ایران آن نقشی را ایفا کنند که در زمان جنگ سرد بین آمریکا و شوروی بازی می‏کردند. به اندک زمانی نیاز بود تا آن‏ها متوجه شوند که با جمهوری‏اسلامی نمی‏شود وارد معامله شد و این جریان بسیار با آنچه در شوروی وجود داشت متفاوت است. از این رو در طی سه چهار سال اخیر یک تغییر بنیادین در برخورد اروپاییان با ایران به وجود آمده است. به ویژه بعد از انتخابات پارلمانی در انگلستان و به روی کار آمدن حزب محافظه‏کار، با وجود یک دولت محافظه‏کار در فرانسه در دوران ریاست جمهوری سارکوزی، آلمان هم به جمع این دو
کشور پیوست و مواضع اروپا در برابر جمهوری‏اسلامی تغییر کرد.


نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم!

معمولاً نوعی ارتباط منطقی میان سیاست خارجی و نحوه حکومت در درونمرز از واقعیات است. شاید به این دلیل باشد که جنگ میان دو کشور که در هر دوی آن‏ها دمکراسی مستقر باشد بسیار نادر است. دلیل آن هم واضح است، ملت‏ها معمولاً از جنگ بیزارند و اگر در هر دو کشوری مردم و مطبوعات آزاد باشند و دولت به ملت پاسخگو، فرصتی برای جنگ افروزان باقی نخواهد ماند. عکس این استدلال هم معتبر است یعنی زمانی که حکومتی به ملت خود پاسخگو نباشد در سیاست خارجی و روابط بین‏المللی هم بجای پاسداری از منافع ملی اولویت‏های مسلکی، مذهبی و یا اقتصادی خود را محور سیاستگذاری خواهد ساخت. تاریخ غم‏انگیز قرن بیستم بهترین شاهد این ادعاست. بنابر این اصل تشخیص ارتباط میان نحوه کشورداری در نظام فاشیستی- اسلامی و سیاست خارجی این حکومت چندان دشوار نیست. این همه غرب‏ستیزی و به تاراج دادن سرمایه ملی به خاطر دخالت در امور دیگر کشورهای منطقه و پرداخت هزینه سازمان‏ها و شبکه‏های تروریستی در سراسر جهان تنها در یک نظام دیکتاتوری جبون و متزلزل امکان‏پذیر است.

عوارض تنفر شدید و عمیق ملت ایران نسبت به رژیم روز به روز بیشتر مشهود می‏شود. بازداشت‏های روزافزون، شکنجه و اعدام‏های مستمر همه نشانه‏هائی هستند از ترس و وحشت نظام از ملت ایران. هر روز و هر ساعت که می‏گذرد بر تنفر و انزجار مردم نسبت به رژیم افزوده می‏شود. امروز ترس و نگرانی خامنه‏ای و دیگر دست‏اندرکاران نظام از خطر قیام مردم و انفجار اجتماعی به مراتب بیشتر از دغدغه‏هایشان در مورد اوضاع اسفناک اقتصادی و فشارهای دولت‏های خارجی است.

رژیم منزوی و متزلرل است

تقویت تحریم‏های اروپا همراه با تداوم تحریم‏های آمریکا شرایط بسیار دشواری برای جمهوری‏اسلامی ایجاد کرده است. همزمان، برای مردم نیز شرایط اقتصادی به نقطه انفجار نزدیک است. در گذشته تمام محدودیت‏های امروز برای مردم کم و بیش محسوس بود اما حکومت مصون از تحریم‏ها و آسوده مانده بود. امروز شرایط بسیار متفاوت است و جمهوری‏اسلامی شدیداً تحت فشار است. از این رو در آینده نزدیک تغییرات بنیادی در سیاست خارجی جمهوری‏اسلامی اجتناب‏ناپذیر خواهد بود. بروز روز افزون اختلاف میان جناحهای گوناگون رژیم نشان دهنده آن است که دیگر کنترل کامل در دست خامنه‏ای و اطرافیان او نیست. احمدی‏نژاد به شیوه‏ای روز افزون قدرت خامنه‏ای به چالش می‏طلبد. دیگر سردسته‏های الیگارشی آخوندی همانند رفسنجانی و خاتمی بیشتر و روشن‏تر مواضع خود را مستقل از "رهبری" مشخص می‏کنند. برای خامنه‏ای هر دو صحنه داخلی و بین‏المللی روزبروز آشفته‏تر و نامطمئن‏تر بنظر می‏رسند. او شاید در انتظار معجزه‏ای برای گریز از این تنگنا نشسته است اما شواهد چندانی برای بهبود شرایط موجود دیده نمی‏شود.

فراموش نکنیم که در تجزیه و تحلیل نهائی، نه تحریم‏ها و نه قطعنامه‏های سازمان ملل به تنهائی نخواهند توانست به دگرگون شدن اوضاع و تغییرات اساسی در ایران منجر شوند. انجام این مهم وابسته به همت ملت ایران است. از سوی دیگر، مردم درونمرز از امکانات بسیار محدودی برخوردارند. تاریخ و تجربه نشان داده است که اندک واکنشی در درون مرز به زندان، شکنجه و اعدام خواهد کشید. گرفتاری‏های روزمره زندگی در درون مرز همراه با فشار دستگاه‏های پلیسی رژیم امکانات سیاسی مردم را بسیار محدود کرده است.

ضعف ما قدرت رژیم است
این مجموعه گسترده ایرانیان در سراسر جهان آزاد نخواهند توانست تا ابد نقش ناظر و مفسر را ایفا کنند. بخواسته یا ناخواسته، بخش بزرگی از مسئولیت نجات کشور، در شرایط کنونی بر دوش‏های توانا و مغز‏های بُرنای ایرانیان برونمرز است. آنهائی که در مصونیت و فراغت خارج بسر می‏برند نخواهند توانست در برابر تاریخ از انجام وظیفه شانه خالی کنند. امروز توپ در میدان ایرانیان برونمرز است.

مشکل اساسی ایرانیان برونمرز پراکندگی جغرافیائی و سردرگمی سیاسی آن‏ها است. تمام بحث‏های گوناگون در مورد تحریم‏ها و یا تظاهرات ضد جنگ به تنهائی راه بجائی نخواهد برد. مگر زمانی که بخش قابل توجهی از مخالفین نظام بتوانند به دنیا نشان دهند که ایرانی لیاقت آن را دارد که به خود آید و اجازه ندهد بلای سوریه بر کشورش تحمیل شود. قدرت و انسجام مخالفین، ضعف نظام است و درست برعکس تا زمانی که اپوزیسیون به صورت فعلی و پراکنده باقی بماند ضعف اپوزیسیون قدرت رژیم است. عوامل رژیم بیکار ننشسته‏اند. سعی آنها در ایجاد تفرقه در میان مخالفین روزانه مشهود است. یکی از عوامل اصلی که تا امروز در مسیر گردهمایی مخالفان رژیم ایجاد اشکال کرده توطئه‏ها و دخالت‏های جمهوری‏اسلامی است. آنها به انحاء گوناگون در برابر هر تلاشی برای ایجاد تفاهم در صفوف مبارزان اخلال می‏کنند. نقش آنها روشن است.


رمز موفقیت ائتلاف از خودگذشتگی است

آن‏هایی که در مسیر ایجاد نوعی ائتلاف و همبستگی کوشا هستند باید جاه‏طلبی‏ها و خودخواهی‏ها را رها کنند. آنهائی در مسیر ایجاد ائتلاف و اتحاد موفق خواهند شد که نخست بر نفس خود چیره شوند و برای خودشان طلب امتیاز نکنند. دلیل آنکه تمام این تلاش‏ها تا امروز با شکست مواجه بوده روشن است. هرکسی پا به میدان گذاشته از دیگران خواسته است که به او یا فرقه و حزبش بپیوندند. نامش همبستگی است ولی بیایید به من بپیوندید، در گروه ما عضو شوید! هیچکس زیر بار شخص یا گروه دیگری نخواهد رفت. این مسیر یکبار پیموده شده است و به بیراهه منتهی شده است. صمیمیت و صداقت نخستین منزل این سفر طولانی است. کسانی که در مسیر ایجاد تفاهم و ائتلاف گام می‏نهند باید صمیمانه جاه‏طلبی‏های شخصی را کنار نهاده و موفق به جلب اعتماد هر چه بیشتر مردم شوند . هدف باید خدمت و انجام وظیفه‏ملی باشد نه جاه‏طلبی شخصی. در دنیای امروز کمتر کسی حاضر است استفاده ابزاری برای پیشرفت و ترقی دیگری شود. آنقدر بر سر مردم کلاه رفته است و آنقدر امید بسته و ناامید شده‏اند که امروز از ریسمان سیاه و سفید می‏ترسند. این را باید قبول کرد. افرادی که در مسأله خطیر ایجاد ائتلاف پیشقدم می‏شوند نباید خود بخشی از این معادله باشند. همانند کاتالیزور که موجب فعل و انفعال شیمیائی می‏شود اما خود بخشی از محصول نهائی نیست و در ساختار آن سهمی ندارد، افرادی که در این مسیر قدم می‏گذارند باید به پاداش معنوی قناعت کنند.

بخش دیگری از شروط موفقیت طرح ائتلاف وجود نقشه راه است. هر ائتلافی نیازمند هدف، طرح و نقشه راه است. نقشه‏ای که برای آینده است و آن تصویر و تصوری که ما از آینده داریم. تلاش برای ایجاد آینده‏ای درخشان در یک ایران آزاد، همانند کانادا، آمریکا، فرانسه و انگلستان. در چنین آینده‏ای برای همه جا هست غیر از آنانی که می‏خواهند دیکتاتور بشوند.


شاهین فاطمی

---------------------------

از سامانه حزب و صفحه رسمی حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) در فیس بوک دیدن کنید.

---------------------------