انتخابات پارلمانی پیش رو یکی از بسته ترین و غیر آزاد ترین در تاریخ جمهوری اسلامی است و در میان بی اعتنائی عمومی، مجلسی کم اثر تر و یکدست تر از مجلس کنونی از آن برخواهد آمد. با آنکه مبارزات درونی جناح های حکومتی این بار در جریان "مبارزات انتخاباتی" شدت بیشتری داشته بازتاب آن در میان نیرو های اجتماعی ازهمیشه کمتر است. پس از یک دوره ده ساله مردم بکلی به سرتاسر طیفی که جمهوری اسلامی را می سازد پشت کرده اند. انتخابات ربطی به مردم ندارد و جناح غالب در رژیم هر چه توانسته کرده است که هر توهمی را در این زمینه از میان ببرد.
ائتلاف آخوند-سپاهی بسیار مشتاق است که نمایشی از مشارکت عمومی در انتخابات بدهد و آن را به حساب محبوبیت خود و رژیم اسلامی بگذارد. اما مردم در این نمایش نقشی بیش از بازیچه ندارند. در حالی که رای دهندگان حتی در حلقه محدود خودی های حکومتی، از انتخاب محروم شده اند رفتن پای صندوق های رای از سوی آنها جز یک بازی تبلیغاتی به سود انحصار طلبان نخواهد بود. هر رایی به صندوق ها ریخته شود نتیجه انتخابات از پیش معلوم است. حذف سرتاسری نامزد های نمایندگی، مرحله اول انتخابات بود و تقلب های گسترده بقیه کار را انجام خواهد داد.
میدان مبارزه امروز بیش از همیشه در بیرون از نهاد های حکومتی است. مردم از راه انتخابات نه می توانند از فشار های روز افزون بر زنان بکاهند، نه به سرکوب دانشجویان پایان دهند، نه جلو بستن کارخانه ها و بیکار کردن کارگران را بگیرند، نه ویران کردن عمدی میراث تاریخی و نابودی منابع طبیعی را متوقف کنند، نه تورم بیست در صد را پائین بیاورند. کمک به مبارزات نیرو های پیشرو جامعه ایرانی بیش از شرکت در نمایش تبلیغاتی انتخابات به سود همگانی خواهد بود. دانشجویانی که آخوند بی سواد تحمیلی را از ریاست دانشگاه تهران بیرون کردند و امروز در دانشگاه شیراز به پشتیبانی دوستان دانشجوی خود تحصن کرده اند، کارگران اعتصابی که برای تشکیل سندیکا مبارزه می کنند، زنانی که برای رفع تبعیض به زندان می افتند تنها منافع خود را در نظر ندارند. آنها برای رهائی مردم ایران از فساد و سرکوبگری و توحش دستگاه حکومتی پیکار می کنند و حتی یکی هم از آنان حاضر نیست رای خود را در انتخاباتی که از هر معنی تهی شده است به هدر دهد.
|