””روز جهانی کارگر در جهانی متفاوت وبا کارگرانی متفاوت، جای آن دارد که از سوی همه گرایشهای سیاسی ایران گرامی داشته شود. ما در سده بیست و یکم در عصر انقلاب پرولتاریائی و سوء استفاده از نام کارگر بسر نمی بریم. نه تنها چنان انقلاب و چنان بهره برداری از کارگر بی معنی شده است خود مفهوم کارگر نیز با تعریف خشک و یک بعدی دویست سال و صد سال پیش آن شباهتی ندارد. امروز در کشورهای پیشرفته کارگران به جائی که می باید رسیده اند و در یک جامعه طبقه متوسط، تفاوت کارگر دستی و فکری در حال از میان رفتن است. کارگران شامل همه نیروهای تولیدی جامعه اند و در هماهنگی با مدیران و سرمایه گذاران، در خدمت چنان انقلابی در تولید و بهره وری هستند که اگر موانع سیاسی و اجتماعی نباشد بینوائی را از کره زمین بر خواهد داشت.
کارگران ایران که مانند عموم لایه های اجتماعی قربانی فساد و بی لیاقتی رژیم اسلامی شده اند اول مه را با تلخی و امید جشن می گیرند؛ تلخی اینکه کشوری که به تندی داشت صنعتی می شد اینگونه هر سال عقب تر می رود، و امید اینکه مبارزه همگروه مردم ایران هر چه زودتر رژیم را سرنگون کند و ایران بار دیگر بتواند نیروی کار مردم کوشنده و هوشمند خود را برای پیشرفت کشور بسیج کند. اول مه روز کارگران است ولی روز توده های بزرگ بیکاران ایران نیز هست که هر سال انبوه تر می شوند و نوری در افق اقتصاد نمی بینند.
سالهای جمهوری اسلامی از حرکتهای اعتراضی کارگران پوشیده بوده است ولی اعتراض و اعتصاب را می باید هماهنگ کرد و بویژه دست در دست جنبش دانشجوئی گذاشت. مبارزات کارگران در این سالها سهم بزرگی در بی ثبات کردن رژیم داشته است و اگر از همبستگی بیشتری برخوردار شود توان پایداری را از حکومت اسلامی خواهد گرفت. برقرارباد پیوند کارگر و دانشجو و کارمند.
|