رژیم جمهوری اسلامی تنها حکومتی نیست که حقوق بشر را زیر پا می گذارد و در مقایسه با سودان و مانند هایش بد ترین آنها نیز نیست. ولی رژیمی است که از زیر پا گذاشتن حقوق بشر سربلند است. تنها رژیمی است که رئیس جمهوری اش انتقاد از دولت را به چاقوی ضامن دار حواله می دهد و فرمانده نیرو های انتظامی اش ناراضیان را به شکستن گردن ها شان تهدید می کند.
اکنون نوک تیز حمله علاوه بر زنان و دانشجویان و کارگران به مشهور ترین مدافع حقوق بشر در ایران بر می گردد. خانم شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل با همه خویشتن داری ها و رعایت هائی که در حق رژیم اسلامی کرده هدف بد ترین توهین ها و تهدید ها شده است. بی پروائی مقامات رژیم به جائی رسیده است که با همه حساسیت بین المللی درباره برنده جایزه صلح حقوق بشر به خانه و دفتر او حمله می کنند. آنها می خواهند صدای حقوق بشر را با چاقو کشان خود خفه کنند و هیچ باکی از واکنش دیگران ندارند.
منظره سیاسی ایران پیش از انتخابات ریاست جمهوری و روبرو با یک بحران اقتصادی جدی، از هر ابهام عاری می شود. خط ها بطور روشن تری از هم جدا می شوند. بخشی از دستگاه حکومتی به پشتیبانی ولی فقیه تصمیم دارد قدرت را بیش از پیش انحصاری، و دست رقیبان و مخالفان درون و بیرون نظام را بکلی کوتاه کند. در برابر، مبارزان نیز می باید دور از هر توهم و خودفریبی از هدر دادن نیروی خود در بازی میان تهی میان جناح های حکومت بپرهیزند و کل رژیم را هدف بگیرند. افزایش حملات بر ولایت فقیه و زیر پرسش بردن مشروعیت آن نشانه مثبتی است و جبهه اصلی را در پیکار برای دمکراسی و حقوق بشر تعیین می گند.
|