۸ مارس، روز جهانی زن، اکنون مهم ترین روز مبارزه ملت ایران با رژیم آخوندی شده است. هر ۸ مارس از نو سهم روز افزون زنان در جامعه ایرانی و برخورد دائمی آنان با جهان بینی و سیاست های زن ستیز رژیم را یادآوری می کند. زنان درگیر مبارزه ای هستند که دامنه و ابعاد آن با هیچ نیروی اجتماعی دیگری قابل مقایسه نیست. ده ها میلیون زن هر روز در جبهه های بی شمار برای برابری حقوق خود در تکاپو هستند. با هر کوچک ترین حر کت خود سراسر رژیم را چالش می کنند و اندک اندک آن را به عقب می نشانند.
پیکار یک میلیون امضا که از یکی دوساله پیش بالا گرفته میدان مبارزه تازه و بی سابقه ای را گشوده است که حقا می باید آن را مرحله تکاملی تلاش جامعه مدنی ایران شمرد. زنانی که در صف اول این پیکار می جنگند و هزینه آن را با زندان و سرکوب می پردازند از هر نظر شایسته آن هستند که پرچمداران مبارزه آزادیخواهانه ملت ایران شناخته شوند. این زنان قهرمان با روحیه و گفتمانی سراسر مدرن بی هیچ تظاهر به مظلومیت و شهادت، بی هیچ توسل به نماد های مذهبی، شیوه مبارزه ای را برگزیده اند که با پیام آنها همخوانی کامل دارد. آنها نه ناگهان خود را در زندان و دادگاه به سید الشهدا می بندند نه در جامه مولانا علی ظاهر می شوند. تفاوت آنها با مبارزان پیش از انقلاب اسلامی در همین زمینه حیاتی است. هیچ انحراف و فرصت طابی و عوامفریبی در کار شان نیست. راست و پاک با وفاداری کامل به آرمان خود در نبردی هستند که پیروزی آن حتمی است و پس از پیروزی هیچ کس نخواهد توانست بهانه آورد که "مصادره" یا "خیانت" شده است. آنها با پا برجائی بر اصول، زنان مذهبی را نیز به صف خود آوره اند. مبارزه برابری حقوق کاری به اعتقادات مذهبی ندارد.
تا کنون ۵۰ تن از فعالان این پیکار به زندان افتاده اند. شش ۶ تن از آنها اجازه خروج از کشور ندارند. یکی از آنها، عالیه اسلام دوست به سه سال زندان محکوم شده است و زينب بايزيدی،شهناز غلامی، و روناک صفارزاده در زندان هستند. در بیرون زندان زنان دیگر کار شان را دنبال می کنند. جامعه روز به روز به زنان خود نیازمند تر می شود. آخوند نمی خواهد ولی نمی تواند. حتی سختگیری های اسلامی در دست زنان همچون سلاحی برای پیشبرد امر شان بکار می رود. ایران از داشتن چنین زنانی خوشبخت است.
|