اعلامیه حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)

به یاد دکتر شاهپور بختیار

بیست و یک سال از ترور دکتر شاهپور بختیار آخرین نخست وزیر مشروطه پادشاهی ایران توسط دژخیمان جنایتکار رژیم اسلامی می‌گذرد. دژخیمانی که از در دوستی وارد حریم خانه او شدند و او را ناجوانمردانه همراه با دستیار جوان‌اش زنده یاد سروش کتیبه با خنجر کینه و دشمنی از پای در آوردند.
زنده یاد دکتر شاهپور بختیار چون دیگر بزرگمرد تاریخ ایران زنده یاد دکترغلام حسین صدیقی از یاران دیرینه دکتر مصدق که او نیز در آن روزهای سرنوشت‌ساز به شرط خارج نشدن پادشاه فقید پیشنهاد پادشاه فقید را برای قبول مسئولیت نخست‌وزیری قبول کرده بود، از آن معدود سیاست‌مداران و بزرگانی بود که نام نیک و وجه ملی را نه برای سنگ قبر، پاسخی که دکتر صدوقی به مخالفان قبول مسئولیت‌اش در آن لحظات سرنوشت‌ساز داده بود، که برای خدمت به کشور و مردم و نجات این دو می‌خواست و در این راه از هیچ حمله و تهمتی هر چند ناجوانمردانه نمی‌هراسید.
او از آن معدود مردانی بود که در تب و تاب انقلاب‌اسلامی خیلی زود به ماهییت خمینی و نظام‌اسلامی که وعده‌اش را می‌داد پی برد و دانست که از این دو بوئی جز استبداد و خون و ویرانی نمی‌آید. او پی برد که با روی کار آمدن خمینی و به کرسی نشستن افکار عقب افتاده او و ملایان متحجر ایران دچار نظامی خون ریز و مستبد خواهد شد که خلاصی از آن بهائی بس گزاف را خواهد طلبید و ایران به ویرانی کشیده خواهد شد.
برای او که به روشنی فاجعه در پیش رو را می‌دید انتخاب میان نظام مشروطه پادشاهی، نظامی که تا آخر عمر همچون دکتر مصدق پیشوایش به آن معتقد ماند، و شاهنشاهی که سال‌ها با او و سیاست‌هایش به مخالفت پرداخته بود با جمهوری‌اسلامی و خمینی‌ای که وعده‌اش را می‌داد انتخاب سخت و مشکلی نبود. او اختلافاتش با پادشاه فقید را فراموش نکرد ولی برای نجات ایران به کناری گذاشت تا بلکه بتواند جلو فاجعه در پیش رو را بگیرد. پس از انقلاب و درگذشت پادشاه فقید نیز از حمایت و همکاری با شاهزاده رضا پهلوی هرگز دریغ نکرد. چرا که به خوبی می‌دانست ایران و ایرانی در چنگال دشمن اصلی است و هیچ چیز مهم‌تر از کمک به مردم برای مقابله با نظام جمهوری‌اسلامی نیست.
گرچه او بیست و یکسال پیش با خنجر کینه دژخیمان نظام ولائی از میان ما رفت و گرچه قاتلانش چون خفاشان کور دل در دل تاریکی نظام جمهوری‌اسلامی چون دیگر دژخیمان آن نظام خون ریز هنوز به زندگی نکبت‌بار خود ادامه می‌دهند اما چه باک که شجاعتی که برای نجات ایران در آن شرایط بحرانی به خرج داد نام و خاطره او را در دل هموطنانش و تاریخ ایران جاودان کرده است.
نام و یاد او را گرامی داشته و به راه مبارزه با نظام جمهوری‌اسلامی و تلاش برای نجات ایران، راهی که او از اولین رهروانش بود، مصمم‌تر از هر زمان و با افتخار ادامه می‌دهیم و شعار از یاد نرفتنی او که "ایران هرگز نخواهد مرد" را با جان و دل تکرار می‌کنیم.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.