کنفرانس اروپائی حزب مشروطه ایران

قطعنامه کنفرانس اروپائی حزب مشروطه ایران

انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۴/۲۰۰۵ در ایران یک مرحله تازه در تاریخ جمهوری اسلامی و کارزار آزادیخواهانه و رهائی بخش ملی است و کنفرانس اروپائی حزب مشروطه ایران اندکی پس از انتخابات، فرصت مناسبی برای تعیین مسیر آینده مبارزات حزبی بود. پس از نزدیک بیست و هفت سال، امروز بی تردید می توان گفت که راه مبارزه از همیشه روشن تر است، هرچند مخاطرات روز افزونی نه تنها مبارزان بلکه ملت ایران را تهدید می کند.

به دنبال انقلابی که اکثریت بزرگی از مردم را به دام واپسگرائی و سیاهچال حکومت دینی انداخت مبارزه ملی ایران در بیشتر بیست و هفت ساله گذشته دچار ابهامات و در معرض همه گونه انحرافات بوده است. سال ها طول کشید تا مبارزان ــ و هنوز نه همه آنها ــ خود را از جدال های دوران پیش از انقلاب آزاد کردند؛ و دوره های پیاپی ناکامی و سرخوردگی لازم آمد تا دست از توهم اصلاح مذهبی، اصلاح از درون نظام سیاسی، و دگرگونگی گام به گام رژیم در راستای دمکراسی و حقوق بشر برداشتند. امروز با آغاز یک دور تازه سرکوبگری و باز گشت به روحیه و روش های سال های نخستین حکومت انقلابی، حزبی که همواره در صف اول مبارزه با سرتاسر نظام جمهوری اسلامی بوده است و در مدرن کردن فرهنگ و جهان بینی جامعه ایرانی می کوشد کمتر از همیشه تنهاست. گروه گروه مبارزان به این نتیجه می رسند که طبیعت رژیم اسلامی و مردانی که برآن حکومت می رانند با منافع ملی ایران و جهان امروز سازگاری ندارد. از چنین گروه فرمانروائی نمی توان انتظاری جز فرو تر رفتن در ژرفای تباهی، از رفتن تا پایان تلخ فساد و خشونت، داشت.

ارتباط متقابل مبارزات درون و بیرون در سال های جمهوری اسلامی به سبب گرفتار ماندن در بن بست اصلاح مذهبی و اصلاح نطام، در این سال ها دچار تنش ها و فراز و نشیب هائی بوده است که اکنون بیشتر به دست خود رژیم گشوده می شود. جدی ترین مبارزان بیرون که زود تر به ضرورت بریدن کامل از مذهب در حکومت و سیاست هردو، رسیده بودند در خود ایران همزبانانان چندانی نداشتند؛ و مبارزه در ایران، زیر فشارهای سخت، و آزاد نشده از پیوندهای انقلابی، همچنان می کوشید که در چهار چوب اسلام و حتا در خود حکومت اسلامی راهی به آزادی و حقوق بشر بیابد.

امروز، هم در پهنه نظری و هم در عمل، ابتکار مبارزه رهائی و آزادی بدست کسانی است که بند باورهای دوران انقلابی را از دست و پای خود گشوده اند. آنها به دمکراسی لیبرال رسیده اند که زمینه اصلی مبارزه برای ایران است، چه در درون و چه در بیرون. در طیف چپ و راست دگرگونی هائی روی داده است که آینده ایران بر آنها ساخته خواهد شد، اگر ما همه، اهمیت آنها را دریابیم و خود را به پایشان برسانیم. حزب مشروطه ایران به سنت همیشگی، پشتیبانی خود را از مبارزانی که به جبهه دمکراسی و حقوق بشر، به دمکراسی لیبرال، پیوسته اند اعلام می دارد. برای ما اهمیت ندارد که پیشینه کسان یا نظرشان درباره شکل حکومت چیست. مبارزه آنان مبارزه ماست و خوشحالیم که در این راه در کنار عموم گرایش های سیاسی بیرون از حکومت اسلامی قرار داریم.

فراخوان ملی رفراندم که در هنگام انتشار خود مهم ترین نشانه دگرگونی بنیادی در فضای مبارزه ایران بود پس از رویدادهای اخیر، معنی و اهمیت تازه ای می یابد. آن فراخوان راهکاری است برای رسیدن به هدفی که به روشنی بیان شده است: برگزاری انتخابات مجلس موسسان و همه پرسی آزادانه و زیر نظارت بین المللی برای قانون اساسی آینده ایران که مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر خواهد بود. هیچ زمینه ای بهتر از آن برای همکاری کسانی که صرفا برای رسیدن خودشان به قدرت یا جلوگیری از رسیدن دیگران به قدرت فعالیت نمی کنند وجود ندارد.

کنفرانس توصیه کرد که هموندان حزب همچنان به عنوان خودشان و بدور از دسته بندی و کشاکش های شخصی و گروهی در امر فراخوان ملی کوشا باشند و از نا آمادگی کسانی که نمی توانند به امر ملی بیندیشند نومید نشوند.

کنفرانس همچنین قویا خواستار آزادی بی قید و شرط آقای اکبر گنجی و دیگر زندانیان سیاسی شد و از همه نهادهای بین المللی برای رهانیدن مبارزان آزادی در ایران یاری خواست.

شرکت کنندگان در کنفرانس ضمن اشاره به عنصر دمکراسی لیبرال، حکومت اکثریت محدود به اعلامیه جهانی حقوق بشر، در منشور و اسناد حزبی خواستار تاکید بیشتر بر این اندیشه در منشور حزب شدند.

کنفرانس ضمن پشتیبانی از مبارزه قهرمانانه مردم در استان های کردستان، آذربایجانغربی و خوزستان با توجه به حساسیت اوضاع کشور به سازمان هائی که می کوشند به مبارزه ملی مردم ایران جنبه قومی بدهند هشدار داد که اقدامات انحرافی ایران جز نیرومند کردن دست رژیم نتیجه ای نخواهد داشت و ملت ایران در هر شرایطی یکپارچه خواهند ماند.

پیروز باد مبارزه آزادیخواهان دربند ایران