اعلامیه حزب مشروطه ایران

جامعه مدنی ایران به پا می خیزد

پس از یک دوره کوتاه بی حرکتی و حالت بلاتکلیف، جامعه مدنی ایران پیکار سرتاسری خود را به صورت تظاهرات و بست نشستن ها و اعتصابات و انتشار اعلامیه ها از سر گرفته است.
جنبش کارگری که اکنون در وجود منصور اصانلو یکی از بهترین رهبران خود را یافته است خواست های صنفی خود را از جمله تشکیل سندیکا پی می گیرد و با هر سرکوبی قدرت تازه ای می یابد. کارگرانی که شش ماه و هفت ماه حقوق نگرفته اند با پاهای برهنه دربرابر رئیس جمهوری که همه اش در فکر اسلحه و حزب الله و حماس است تظاهرات می کنند و گوشه ای از توفائی را که در راه است به نمایش می گذارند.
دانشجویان با تظاهرات دلیرانه و گاهگاهی خود شعله های سرکشی را فروزان نگه می دارند. زنان روز هشتم مارس را بهانه ای می سازند تا نگذارند محرومیت های بزرگ ترین اقلیت جامعه، یعنی اکثریت زن جمعیت، فراموش شود. زندان و بازداشت و باتوم های پاسداران و بسیجی ها اثری بیش از آن ندارد که اراده مبارزه را زنده و استوار می دارد. اکنون معلمان با سلاح تظاهرات و اعتصاب و تحصن به میدان آمده اند و حکومت آخوندی را با بزرگ ترین چالش خود روبرو ساخته اند. رژیم می تواند کارگران را با بستن کارخانه ها و گذاشتن واردات بجای تولید، به صفوف بینوایان و گرسنگان براند. می تواند دانشجویان مبارز را به سربازی ببرد و خدمت ملی را جانشین زندان سازد. می تواند زنان را در اعتصاب غذا رها کند تا سلامت خود را از دست بدهند. ولی اعتصاب معلمان در همه جامعه احساس خواهد شد. نیروی معلم جانشین پذیر نیست و مدارس را نمی شود در حال تعطیل نگهداشت.
نیرومند ترین لایه های اجتماعی همزمان با فشار فزاینده بین المللی به وضعی افتاده اند که حکومت برای توده های مردم چیزی نمی گذارد که از دست بدهند. امید همه کسانی که مخالف جنگ، مخالف سیاست خارجی ماجراجویانه رژیم و مخالف برنامه تسلیحات اتمی هستند به این جامعه مدنی است که نیروی مخالف اصلی نظام جمهوری اسلامی را تشکیل می دهد.