یکبار دیگر جنگ شیعه و سنی

در این دوران صفوی تازه، ایران و منطقه جغرافیائی ما وارد یک مرحله نوین کشمکش شیعه و سنی می شود، با هزینه هائی که می تواند به همان سنگینی باشد.

پنج سده پیش صفویان برای شیعی کردن مردم ایران که بیشتری سنی بودند ــ و نه برای دفاع از ایران دربرابر عثمانی که غلط مشهوری است ــ برخاستند و به ضرب شمشیر و با بیشترین بیرحمی ها از یک سو و ترویج مبتذل ترین خرافاتی که در هر مذهبی بتوان یافت از سوی دیگر، در سودای خود کامیاب شدند. در دویست ساله صفوی، ایران یک جامعه آخوندی تمام عیار شد و به انحطاطی افتاد که دهه های نوسازندگی ایران در سده بیستم نتوانست برطرف کند و خود سرانجام مغلوب جنبش آخوندی تازه ای گردید.
کامیابی صفویان هزینه های خود را داشت. نه تنها بخش هائی از ایران به زور جدا شد، گروه های بزرگی از سنیان ایرانی نیز به میل خود از ایرانی بودن دست کشیدند و میهنی را که با آنان عملا همچون بیگانه یا دشمن رفتار می کرد رها کردند. میلیون ها سنی ایرانی یا در غرب به عثمانی به عنوان رهاننده روی آوردند و یا در شرق به راه جداسری افتادند. قاجاریان که میراث شیعیگری صفوی، از خونریزی و فساد و خرافه پرستی به آنان رسیده بود آن روند را ادامه دادند و زخم شیعه و سنی همچنان گشوده ماند (رفتار با اقلیت های مذهبی دیگر و تغییر مذهب های اجباری و کشتار ها که تاریخ پانصد ساله گذشته را به ننگ آلوده داستان دیگری است و در این مختصر نمی گنجد.)
اکنون در این دوران صفوی تازه، ایران و منطقه جغرافیائی ما وارد یک مرحله نوین کشمکش شیعه و سنی می شود، با هزینه هائی که می تواند به همان سنگینی باشد. سیاست مذهبی جمهوری اسلامی در استان های سنی نشین بلوچستان و کردستان وضع را به نقطه انفجار می رساند. در بلوچستان بویژه تنها اسلحه است که سخن می گوید. حکومت هیچ پاسخی جز کشتن و اعدام کردن ندارد و مردم، حتی مسالمت جو ترین لایه های شهرنشین، هیچ راهی جز دست زدن و دست کم امید بستن به اسلحه نمی بینند. چه در بلوچستان و چه کردستان مشکل درونی به آن سوی مرز ها سرریز کرده است و دورنمای خطرناک تری در پیش چشم است. باز مانند دوران صفوی، مذهب دارد عامل تعیین کننده ای در سیاست خارجی منطقه می شود. جمهوری اسلامی با سیاست های ماجراجویانه و دنبال کردن مقاصدی که هم از توانائی آن بیرون است و هم از حوزه منافع ملی ایران، به رقابتی دامن می زند که کشور ما از آن پیروز بدر نخواهد آمد.
رئیس جمهوری جمکرانی، شاگرد کوچک هیتلر، که یادآور سخن مشهور مارکس درباره تکرار تاریخ است: "بار اول به صورت تراژدی و بار دوم به صورت مضحکه" کشور را به سوئی می راند که در آن هم مضحکه و هم تراژدی خواهد بود. اولی، برای خودش و دومی برای ایران. یک جبهه سنی دربرابر آنچه "امپریالیسم شیعی جمهوری اسلامی،" خوانده می شود در حال شکل گرفتن است. امریکائیان دارند ائتلافی از کشور های سنی به هرس افتاده، اردن و عربستان و مصر، دربرابر جمهوری اسلامی می آرایند. عراق، که چاشنی جنگ مذهبی تازه خاور میانه را کشیده، میدان اصلی نبردی است که تا لبنان و فلسطین می کشد. (کار عراقیان به جائی رسیده است که زخمیان شیعی یا سنی را به بیمارستان های هم مذهب شان می برند وگرنه معلوم نیست زنده بدر آیند.) در فلسطین جمهوری اسلامی، حماس را در کنار خود دارد و در چهل تکه لبنان هر گروه سرش به جائی بند است. ولی از همه سو گرایش اصلی به خشونت روزافزون است و جنگی با همه وسائل در می پیوندد که بنیه نزار ایران را تحلیل خواهد برد. سران رژیم اسلامی امیدوارند با تبلیغات زشت ضد یهودی احمدی نژاد و پرداخت های صد ها میلیون دلاری به اعراب، از شیعه و سنی، رهبری توده های عرب را در دست گیرند ولی سرمایه گذاری های ناپایدار رژیم دربرابر واقعیات سیاسی و فرهنگی و تاریخی منطقه به چیزی نمی آید. خزانه ایران هم اکنون رو به تهی شدن است و حق شناسی مزدوران جمهوری اسلامی تاب بند آمدن جریان دلار ها را نخواهد آورد.
ایران و شیعیگری در گوش عموم اعراب طنین ناخوشایند و تهدید آمیزی دارد. رئیس جمهوری اسلامی هر جه هم در شیپور نفرت بدمد و پست ترین عواطف توده های عرب را برانگیزد عبدالناصر نخواهد شد که خود ببری کاغذی بیش نبود. جمهوری اسلامی در کارزاری که می خواهد بر اعراب، و بر سنیان خاور میانه (که تا افغانستان و پاکستان را دربر می گیرند) تحمیل کند بازنده خواهد بود. ایران سودی در سرکردگی جبهه سوریه و حماس و حزب الله و دارو دسته های جنایتکار شیعی در عراق ندارد و سیاست آن در شدت بخشیدن به جنگ قومی و مذهبی در عراق شمشیر دودمی است که اگر امروز امریکا را در گلزار فرو می برد فردا ایران را به گلزاری از گونه ای دیگر فرو خواهد برد. آخوند ها هیچ فکر کرده اند که با یک عراق تکه پاره شده که مانند یک غده سرطانی به پیکر ایران چسبیده خواهد بود جه می توانند بکنند؟
* * *
همان گونه که پادشاهان و آخوند های صفوی در شور مذهبی خود کمترین پروای مصالح ملی ایران را نکردند، سران رژیم اسلامی نیز در رفتار با اقلیت سنی ایران دارند همان آسیب ها رامی زنند. پیامد های خطرناک دشمنی با سنیان ایران، شیعه و سنی و بلوچ و سیستانی نمی شناسد و سرتاسر استان هائی به اهمیت کردستان و بلوچستان را دربر می گیرد. بلوچان حتا بیش از کردان (که می باید جداگانه به مشکلاتشان پرداخت) حق دارند از رفتاری که حکومت ها در یک کشور شیعی با آنها داشته اند ناخشنود باشند. اگر بخواهیم محروم ترین مردم ایران را در همه پنج سده گذشته نام ببریم بی تردید بلوچان در صف اول آنان خواهند بود. حتی در دوران محمد رضا شاه تنها در سال های واپسین بطور جدی به یاد بلوچستان افتادند. با اینهمه بلوچان هیچ گاه در این سده ها با چنین تبعیض و خشونتی روبرو نبوده اند. هیچ گاه دولت مرکزی بطور منظم رهبران آنها را از میان نبرده است و مسجد هاشان را ویران نکرده است. درگذشته مردم بلوچستان قربانی غفلت بودند اکنون دست جنایت درکار است.
در چنین شرایطی کدام ایرانی است که بتواند با مقاومت مردم بلوچ همدردی نکند؟ ما تنها یک یادآوری داریم: در بلوچستان تعصب مذهبی و بنیادگرائی نوع افغانی و پاکستانی را نمی باید به جنگ سیاست تبعیض مذهبی کوری فرستاد که سراسر ایران از آن رنج می برد. پیکار در بلوچستان اگر زیر شعار حقوق بشر و حقوق شهروندی باشد هم در مرحله کنونی و هم بویژه برای آینده دمکراتیک پس از جمهوری اسلامی سودمند تر خواهد بود. بنیادگرائی و تعصب مذهبی را در همهء گونه هایش می باید دور انداخت. صفویان آن روز پایان ننگ باری داشتند؛ صفویان امروز هم پایانی خواهند داشت. ولی ایران و بلوچستان و ایرانی بلوچ و غیر بلوچ آینده ای دارند و پایان نخواهند یافت.