پیامی به کنگره سازمان فدائیان ایران (اکثریت)

برگزاری کنگره سازمان فدائیان ایران (اکثریت) فرصتی برای من است که به عنوان یک دوست به سازمانی که آرزو دارم در یک ایران دمکراتیک هماورد، (رقیب) و چنانکه در همه نظام های دمکراتیک پذیرفته است، همراه گرایش فکری که به آن وابسته ام باشد، درودی بفرستم. فدائیان در تاریخ دراز خود بیش از بسیاری دیگر سهم خود را از تراژدی و رنج داشته اند و رنج و تراژدی چنانکه مولوی می گفت (می تواند) "نخستین منزل هر کمالی باشد."
آن تاریخ دراز، و قربانی های بیشمار چهار دهه مبارزه فدائیان با خود قدرت ها و مسئولیت هایش را می آورد. این سازمانی است، امیدبخش ترین، برای آنکه نخستین بار یک حزب چپ سالم و سازنده به سیاست ایران بدهد و دگرگشتی را که در چپ اروپا از دهه هشتاد سده نوزدهم آغاز شد و در سده بیستم سرانجام از کمونیسم جزمی و توتالیتر به سوسیال دمکراسی رسید به میهن ما بیاورد. از سوی دیگر پیشینه دراز مبارزه و گشاده بودن در های آن بر همه گونه افراد، و نه در عادی ترین اوضاع و احوال، سازمان فدائیان ایران را یکی از آسیب پذیر ترین سازمان های سیاسی مهم مخالف جمهوری اسلامی می سازد. فدائیان می توانند راه تازه ای نه تنها پیش پای نیرو های چپ بگذارند بلکه به سهم خود سرتاسر سیاست ایران را برای رفتن به پیشباز هزاره تازه ملت ما آماده سازند. در عین حال می توانند پا در گل کشاکش های سیاسی و ایدئولوژیک یادگار دوران تراژیک تاریخ ما نیروی خود را بفرسایند تا در پایان از آن همه سرمایه انسانی که در چهل ساله گذشته در پای سازمان ریخته شده است چیزی به دست نماند.
تکلیفی که تاریخ سازمان فدائیان ایران بر دوش آن نهاده است به هیچ روی آسان نیست. سنگینی آن چهار دهه، آزادی رفتار را می گیرد. ولی مسئولیت سازمان از بار تاریخ ناشاد آن نیز سنگین تر است. پیروزی در این تازه ترین پیکار سازمان که من در کنار همه دوستان فدائیان آرزومند آن هستم و به خوبی امکان دارد، پاداشی درخور خواهد بود. بازسازی سازمان فدائیان ایران برای آنکه سهم خود را در ساختن ایرانی متفاوت از گذشته ادا کند به هر گزینش دشوار و تلخی که من از نزدیک می شناسم می ارزد. آن ایران متفاوت جامعه ای خواهد بود که مبارزه سیاسی در آن از خشونت عاری باشد و منافع ملی بالای منافع گروهی، با همه اولویت و اهمیتی که باید به آنها داد، نهاده شود؛ ایرانی که در کنار مبارزه و رقابت، همرائی و مصالحه را نیز به عنوان اجزاء فرایند سیاسی بشناسد.
بویهء قدرت سیاسی وبهره گیری از منابع قدرت و دلنگرانی واپس ماندن در مسابقه در همه هست ولی اینهمه هنوز بیشتر در تصورات مایند و اگر هم واقعیت داشته باشند در جاهای دیگری هستند که می باید به جستجوشان رفت. قدرت سیاسی در پیشرو ترین و آگاه ترین لایه های اجتماعی ایران است که سه دهه گذشته را به بیهوده نگذرانده اند و با فضا های ایستای بسیاری از بیرونیان فاصله ای روز افزون می گیرند. منبع قدرت توده جوانی است که سخنان و رویکرد های تازه ای می خواهد و از اندیشه ها و شعار های واگردانی و از نو بسته بندی شده پنجاه سال پیش خسته شده است. مسابقه واقعی در رسیدن به آن لایه های پیشرفته است که سر به میلیون ها می زنند. بخت سازمان فدائیان ایران در چنان مسابقه ای از هیچ گرایشی کمتر نیست ولی مانند همه شرکت کنندگان جدی مسابقه می باید امروزی شود.
یک جریان عمومی سیاسی در ایران هست که از زیاده روی در هر صورت آن، راست و چپ، سرخورده است و از هیچ خواست حداکثری، از هیچ آرمانی که جنگ های تازه ای را در جامعه راه اندازد، پشتیبانی نخواهد کرد. امیدوارم سازمان فدائیان ایران از این جریان اصلی دور نشود.
با بهترین آرزو ها برای کنگره سازمان فدائیان ایران (اکثریت)