نبرد فرهنگ با زندگی

برای نخستین بار در تاریخ ایران مسلمان شده، یک توده تعیین کننده از زنان درکار دگرگون کردن فرهنگ وحشیانه قرون وسطائی است

حقیقت جمهوری اسلامی در کمتر رویدادی خود را به اندازه هفته مبارزه با بدحجابی نشان داد. از اولویت حقیر و غیر انسانی فلسفه حکومتی آن، تا قدرت و منابعی که در اختیار دستگاه سرکوبگری اوست، و سرانجام در ناتوانی ذاتی اش دربرابر جامعه، همه در آن هفته خودنمائی کردند. این رژیمی است که در خطیر ترین بحران های درونی و بیرونی، مسئله حجاب رهایش نمی کند. زن را خوار می شمارد ولی در کشورداری جای اصلی را به مسئله ای که از زن ساخته است می دهد. می تواند هزاران مامور انتظامی را به یاری ده ها هزار اوباش زن و مرد بسیجی بفرستد و صد و پنجاه هزار زن را در یک هفته دستگیر کند ولی با همه صحنه های شرماوری که می آفریند از پس زنان بر نمی آید. مانند پیکار های گاهگاهی گردآوری بشقاب های ماهواره ای، ناگزیر است به موفقیت های موفتی دل خوش کند.
رژیمی که سراپای فلسفه اجتماعی و حکومتی اش اسلام آخوندی برخاسته از "رساله" هاست و هر چند غیر آخوند ها به ناچار در آن سهم روزافزون دارند، در جهان بینی اش آخوندی است، می خواهد با تکیه بر امکانات بزرگ ایران و ایرانیان برجهان اسلام سروری یابد و با جهان غرب بویژه امریکا در افتد، و آنگاه با روحیه ای که تنها به کار اداره قم می خورد با هرچه اسباب نیرومندی کشور است پیوسته به جنگ می آید و نیروی خود و فرصت ملت را تباه می کند. در این روحیه زن جای مرکزی دارد ــ به همان رساله ها نگاهی می توان انداخت. با زن به دلخواه مردی که چادر و جدائی وسواس آمیز زن و مرد سراسر نگرش او را جنسی و جنسیتی کرده است چه می توان کرد؟ مردی که از سخن خدای خود، آن تکه "کشتزار" از همه به دلش نزدیک تر است، با زن چه باید بکند؟ چگونه می تواند او را در اختیار گیرد و به ملکیت در آورد؟
پوشاندن زن و درپرده نگهداشتنش نخستین اولویت چنین رویکردی است. می باید اگر بتوان او رااز گهواره تا گور از دسترس مردان دیگر بدور داشت؛ سخت ترین کیفر ها را بر او و مردانی که این مقدس ترین حق مرد مسلمان را زیرپا می گذارند روا دانست. محرم و نامحرم زیر هر عنوانی بیاید ــ از پاکدامنی و سلامت اخلاقی و "ارزش" ــ معنائی جز این ندارد که حق دسترسی به زنان در معمولی ترین صورت آن نیز بار جنسی دارد و می باید سخت محدود باشد. در میان خودی و غیر خودی هائی که این فرهنگ سراسر آخوندی را پوشانده است این یک بالا ترین جا را دارد. مرد می تواند غیر مسلمان را تحمل کند ولی نامحرم را در نزدیک اموال زنانه اش نه.
غیرت جنسی یا ناموس (به معنی تکبر) که گرامی ترین ارزش های بیشتر مردان جهان سومی بویژه خاور میانه ای است (خاورمیانه ای، جهان سومی است که مسلمان هم باشد) از همین احساس مالکیت و نگرش جنسی-جنسیتی می آید و زنان را در این فضای فرهنگی، در هر گوشه جعرافیای جهان باشد، به تیره روزی محکوم کرده است. زن در این جهان خاور میانه ای، ارزش فردیش هرچه باشد، ناچار انسان درجه دو است. مالکیتی که تا حق کشتن می رسد نمی تواند با برابری و حقوق بشر سازگار شود؟ زن خاورمیانه ای تا هنگامی که در درون خود برضد این فرهنگ طغیان نکند و خود را نخست انسان با حقوق فطری-طبیعی که هیچ با مرد تفاوتی ندارد نشناسد این جامعه هائی را که مایه شرمساری سده ما هستند دگرگون نخواهد کرد. مردان هرچه بکنند تا زنان خود برنخیزند به جائی که می باید نخواهند رسید. به ایران صد ساله گذشته، حتی به ترکیه بنگرید.
اکنون ما این بیداری و طغیان زنان ایران را می بینیم. برای نخستین بار در تاریخ ایران مسلمان شده، یک توده تعیین کننده critical mass از زنان درکار دگرگون کردن این فرهنگ وحشیانه قرون وسطائی است ــ پدیده ای یگانه در سراسر سرزمین های ناشادی که در چنگال این فرهنگ به واپسماندگی محکوم شده اند. همه قدرت تبلیغاتی و سرکوب حکومت اسلامی در سه دهه گذشته از این جنبش ژرف و فراگیر فرومانده است. این یک میدان دیگر نبرد بازندهء فرهنگ و سنت با زندگی است. فرهنگ و سنت می تواند بر سیاست چیره شود ــ در واقع نقش فرهنگ و سنتی که زمانش سرآمده تهی کردن جامعه از سیاست است ــ ولی دربرابر زندگی شکست خواهد خورد زیرا جامعه انسانی سرانجام نیاز به سیاست در معنی درست یونانی اش دارد: خوب زندگی کردن، فرد انسانی را با همه طبع فساد پذیر او به فضیلت هائی که هم در درون اوست و هم برای باقی ماندنش در جامعه ضرورت دارد، رساندن. ما خود نمونه شکست سیاست از فرهنگ و سنت هستیم و اکنون پیشگام شکستن زنجیر آهنین فرهنگ و سنتی "تنیده از خشونت و بافته از کوردلی" شده ایم.
زنان ایران حجاب اسلامی را که برای پوشاندن زیبائی زنانه و جدا کردنشان از جهان مردان، در واقع از زندگی و جامعه بود، به ضد خودش درآوردند. روسری تحمیلی پروانه راهیابی به آموزشگاه و اداره شد و در های زندگی اجتماعی را بر آنان گشود. آن اندازه از اداره کشور که در چنین نظام سراپا هرج و مرج و تاراج و ناشایستگی ممکن است بی مشارکت زنان نمی شود که دارند اکثریت درسخواندگان ایران می شوند. از سوی دیگر ذوق زیباشناسی شان از روسری زیوری خوشایند برای زیبا تر کردن پوشش زنانه ساخت که یکی از بهترین و تکامل یافته ترین جلوه های هر تمدنی است. سران رژیم از تند رو و میانه رو دربرابر این جوشش انرژی هر شیوه ای را به بیهوده آزموده اند و اکنون نومیدانه به خشونت برهنه دست می برند. ولی پایان مبارزه با بدحجابی از هم اکنون آشکار است. دیگ نارضائی با این پستی ها جوشنده تر خواهد شد. و زمانی خواهد رسید (اگر نرسیده باشد) که هیچ شیوه ای کارساز نخواهد بود.
خبر های هر روزه از فشار بر زنان، دانشجویان، کارگران، و معلمان دل ها را به درد می آورد ولی امید را زنده نگه می دارد. فشار در آنجاهاست که پایداری هست. رهائی ما نیز در آنجا هاست که فشار بیشتر احساس می شود. زنان چه به دلیل شمار میلیونی خود و چه تاکتیک های
درخشان، و چه پیگیری شان، در صف نخستین پیکار رهائی و بازسازی ایران هستند. پیکار یا
"کمپین" یک میلیونی زنان بدیع ترین شیوه مبارزه و فصل تازه ای در پیکار مدنی جامعه ایرانی است و حکومت دربرابرش کاری از پیش نخواهد برد. پیام زن پیشرو ایرانی با این پیکار به همه لایه های اجتماعی می رسد. فریاد های اعتراض زنانی که آنان را به درون اتومبیل های بسیجی کشیدند و فریاد های مرگ زنان سنگسار شدهء حکومت یا خانواده در این امضا ها نگهداشته خواهد شد و روزی به آزادی نه تنها زن ایرانی، بلکه مرد ایرانی نیز از فرهنگی که فرا آمدش جنین حکومت و سیاستی است یاری خواهد داد.