سخنی دیگر با هوادار رژیم

ما همه ایرانی هستیم، نمی توانیم یا او یا ما باشیم زیرا هیچ کدام بیشتر ایرانی نیستیم. هر دو باید باشیم ولی با گسترش نیهیلیسم در جامعه سرانجام هیچ کدام سالم از میدان بیرون نخواهیم رفت ــ کشور که جای خود دارد


در چند هفته گذشته به یاری دوستان گفت و شنود هائی با نمایندگانی از نسل جوان ایرانیان داشته ام که انتشار یافته اند. یکی از آن نمایندگان از هواداران رژیم است که آخرین نامه اش را به تلاش آنلاین (جایگاه اصلی این گفت و شنود ها که دو بار پیش از این ادامه یافت) در پائین می آورم به امید اینکه چنین برخورد دیدگاه ها در هر جا بیشتر شود:
* * *
به سایت اینترنتی تلاش آن لاین
رضا از ایران
بعضی وقت ها در زندگی اتفاق هایی می افتد که می توانستند هرگز اتفاق نیفتند و زندگی هم هما طور که داشت می گذشت ادامه پیدا می کرد و آدم هرگز متوجه نمی شد می شود بعضی چیزها و بعضی آدم ها را طور دیگری هم دید و کاملا متفاوت درباره شان قضاوت کرد.
یکی از این اتفاق ها چند هفته پیش برای من افتاد و من را متوجه خیلی چیزها و آدم هایی کرد که تا قبل از آن یا اصلا متوجه‌شان نبودم یا نمی خواستم متوجه‌شان بشوم.
مهم ترین آنها این حرف آقای داریوش همایون است:
"ما لازم است نخست به این تفاهم برسیم که یک ملت هستیم. ما ایرانی هستیم، همه ما."
برای من تازگی دارد که نوشته های آقای همایون و بعضی همفکران ایشان را می خوانم و با این که با خیلی حرف های‌شان کاملا مخالفم خشمگین نمی شوم و سوالاتم را درباره این نوشته ها برزبان می آورم و با نویسندگانی که باورهای سیاسی شان را قبول ندارم گفتگو می کنم و در طول گفتگو هم می دانم نه من مانند آنها فکرخواهم کرد نه آنها مانند من چون پایه فکری‌مان خلاف هم است. آنها در یک کلام اپوزیسیون نظامی هستند که من طرفدارش هستم.
پس چرا من چنین می کنم و چرا آنها در چنین گفنگویی شرکت می کنند؟ تنها جواب‌ش گفته آقای همایون است. ما یک ملتیم. و نکته مهم دیگر که بسیار خوشحالم از آقای همایون شنیدم این است" بهترین‌ها در دو سوی این شکاف (زیرا هیچ گاه نمی‌باید همه را به یک چوب راند) نگران آینده این ملت هستند."
به عبارت دیگر طرف مقابل من اصلا "آنها" نیست و من هم برای بعضی از فعالان آن طرف"از آنها" نیستم. ما همه یک ملتیم و بر اساس باورهای سیاسی‌مان اعتقاد داریم فکر ما برای ایران و ملت ایران درست تر است.
من با نظام جمهوری اسلامی موافقم و به آقای احمدی نژاد رای داده ام و از رایم دفاع می کنم ولی از گفتگو با آقای داریوش همایون که طرفدار نظام پادشاهی است و از جنبش سبز حمایت می کند و خواستار از میان برداشته شدن دولت آقای احمدی نژاد است و با تمام اعتراض ها و انتقادهای من به جنبش سبز مخالف است بسیار یادگرفتم و این درس به شناخت آقای همایون و این گفتگو خلاصه نمی شود. امروز من می توانم این حرف آقای همایون را بپذیرم که هدف گفتگو رسیدن به یک نظر مشترک یا قانع کردن یا قانع شدن نیست. هرچند در بعضی قسمت ها مثل توضیحی که درباره پرچم و اعتراض گروه معترض به حاکمیت دارند قانع شدم با این که با حرکت‌شان مخالفم.
به نظر من اصلاح هر نظامی خوب است و هر نظامی همیشه جا برای اصلاح شدن دارد ولی اصلاح طلبان ایران و همفکران‌شان در جناح اپوزیسیون خارج از کشور تند و حتی دست راستی شده اند. آن قدر دست راستی شده اند که نظام را فاشیست می خوانند، با تحریم کشور موافق هستند تا نظام را به زانو درآورند و با مذاکره با دول غرب مخالفند چون این دولت را قبول ندارند. ضرر همه این ها بیشتر به ملت ایران که همه ما هستیم وارد می شود و من با آن مخالفم و با کلمات تندی مثل فاشیست هم مخالفم ولی قبول دارم ما نباید خودی و غیر خودی بشویم. ولی بحث من این است که خوب است این مخالفت ها از هر دو سو مطرح شود و این اعتماد وجود داشته باشد که در هر دو سو آدم های دلسوز برای ایران و ملت ایران وجود دارند که دنبال راه حل اند نه انتقام جویی و سود شخصی بردن.
از سایت تلاش تشکرمی کنم که فضای سالم و آزاد این ارتباط را با امانت داری فراهم کردند.
از خانم ماندانا زندیان که شروع کننده این ارتباط بودند تشکرمی کنم که در طول این مدت بدون این که سعی در تحمیل نظری به من داشته باشند با من در ارتباط ماندند و هرگز امضای "محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران نیست" را از پایین ایمیل‌شان برنداشتند و مرا به این فکر انداختند که چرا ایشان که با صراحت از جنبش سبز حمایت می کنند با خیال راحت با من طرفدار آقای احمدی نژاد در ارتباط است و نام کاملش را هم می آورد و همفکران‌ش مشکلی با او ندارند ولی من از ذکر نامم در جبهه مخالف پرهیز می کنم.
من این اعتقاد را که از این اتفاق به دست آوردم پاس خواهم داشت و برای همفکرانم تعریف خواهم کرد: ما باید با احترام به آزادی و حقوق همدیگر در چارچوب قوانین کشورمان با هم گفتگو کنیم چون ما یک ملتیم و گفتگو بهترین راه رسیدن به راه حل است برای کسانی که علاقه ای مشترک هدفشان است و پیوندشان می دهد و این علاقه کشور ما و ملیت ما است. ما همه ایرانی هستیم.
* * *
ما در دو سوی میدان کارزاری بر سر آینده ایران، به عنوان یک ملت و آن هم شایسته زندگی در سده بیست و یکم، عادت به برخورد دیدگاه ها نداریم. برخورد ما دشمنانه است ــ یا او یا ما. سخن گفتن کمابیش مستقیم با جوانی پاک بیرون از جهان من با فاصله سنی پنجاه سال، و فاصله جغرافیائی از اروپا تا ایران و فاصله اصلی و پر نشدنی دو سوی آن میدان، برای من تجربه خوشایندی بود. تغییر لحن و روحیه ای که پس از هر نامه نگاری روی داد پیش از همه، فرض پر نشدنی بودن آن فاصله ها را باطل کرد. فاصله ها پر شدنی است زیرا کسانی در دو سوی میدان کارزار می توانند بپذیرند که هر دو ایرانی هستند و ایرانی بودن پایه و اصل است و همه چیز، از جمله باور های هرچه هم زورمند، پس از آن می آید و در نتیجه می باید به محک آن بخورد.
نگرش ما، آرمان های ما، جهان بینی های ما گاه از این سر تا آن سر جهان با هم تفاوت دارند ولی بنا بر آن اصل همه ایرانی هستیم، نمی توانیم یا او یا ما باشیم زیرا هیچ کدام بیشتر ایرانی نیستیم. ما هر دو باید باشیم ولی با گسترش نیهیلیسم در جامعه سرانجام هیچ کدام سالم از میدان بیرون نخواهیم رفت ــ کشور که جای خود دارد. این نیهیلیسم را در رفتاری که هم اکنون در ایران با دگر اندیشان می کنند و در نگرشی که اکثریتی از مخالفان رژیم در بیرون، از جمله به یکدیگر دارند، در ناپدید شدن تدریجی بردباری و رواداری از فرایند سیاسی، می توان دید.
برای برگرداندن جامعه از نیهیلیسم، به زبان دیگر از فراموش شدن ارزش های زندگی بخش و رنگ خشونت گرفتن امور عمومی، می باید به گفت و شنود پرداخت و می باید از هیچ هدفی به قیمت ضعیف شدن یا از میان رفتن ایران دفاع نکرد. گفته ای که آقای رضا در نامه تازه خود از من آورده اند گام نخستین است: گفتگو لزوما برای متقاعد کردن نیست. در درجه اول برای آن است که رابطه بر‌قرار بماند و جدائی و دشمنی پیش نیاید و نیز، تا آنجا که بشود به تفاهمی، به درجه‌ای از همرائی برسند. از گفت و شنود نمی باید ترسید و از پیامد های آن نیز ــ حتی اگر همراه شدن با طرف مقابل باشد. می شود که گاه دیگران حق داشته باشند.
اما گفت و شنود گام اول است. ما در دو سوی این میدان کارزار می باید این را برای خود روشن کنیم: آیا رژیم جمهوری اسلامی را به هر قیمت می باید برانداخت و آیا به هر قیمت می باید نگهداشت؟ این گفت و شنود هنوز دنباله دارد.