رئیس پیشین انجمن شهر تهران كه در سوء قصدی بدفرجام تا دم مرگ رفت و اگر از جناح انحصارگر ”می بود به او شهید زنده می گفتند - و البته او را اصلا به دم تیر نمی دادند - سخنانی در نكوهش تبعیدیان و ”مهاجران ایرانی گفته است كه گویا میهن خود را در جامه دانهایشان گذاشتند و بیدردانه آسایش بیرون را ”برگزیدند. او به اصطلاح انگلیسها اهانت را بر جراحت افزوده است. با ساواما و كمیته ها و پاسداران و ”بسیجیانی كه خود سازمان داده هر كه را دستشان رسیده كشته و زندانی و مصادره كرده است ؛ رژیمی را ”روی استخوانهای هزاران قربانی برپاداشته است كه به خود او نیز رحم نمی كند . اما بجای كمترین ”شرمساری و حتا پشیمانی ، به كسانی می تازد كه همه سامان و خواسته و حاصل عمر خویش را به ”تاراجگران گذاشتند و با یك جامه دان ، و بیشتر با جامه ای كه به تن داشتند ، خود را به قاچاقچیان انسان ”، راهزنان ، بیابانهای خشك و دریاهای خروشان ، حتا نهنگهای آدمخوار ( كه یك وزیر استرالیائی ، ”پناهجویان ایرانی را از آنها ترسانده است ) سپردند و نماندند تا كشته و زندانی و شكنجه شوند یا دست كم ”هر روز ناگزیر به دیدن و شنیدن این گروه نباشند. ( در وصف این گروه ، بهتر از آوردن گفتار گزنده ”سعدی نمی توان كرد : " ترشروی تلخ گفتار ، بدخوی مردم آزار ، گداطبع ناپرهیزگار" ) .”
” در اینجا آهنگ توجیه و دفاع نیست. در جمهوری اسلامی بیش از اینها با مردم كرده اند و می كنند و ”دیگر به این سخان اهمیتی نمی باید داد . از این نظر گلایه های سوزناك پاره أی نویسندگان در بیرون از ”سخنان نادلپذیر "شهید زنده" كه با روشنگری بعدیش خود را خرابتركرد ، بیشتر مایه شگفتی است. گوئی ”اعتبار این دو سه میلیون تن بستگی به اظهار لطف و نظر خطاپوش كارگردانان جمهوری اسلامی - ”اگرچه از جناح بدش - دربرابر جناح بدتر ، چنانكه در انتخابات ریاست جمهوری می گفتند ، دارد. ”ایرانیان بیرون نه از او كمكی می خواهند نه به امید او نشسته اند ، نه نظر او و حكومتش كمترین اثری در ”رفتار و احساسشان دارد. ایران تنها آب و خاك نیست كه دست ما به آن نرسد. هاینریش بل كه از رژیمی ”در ردیف جمهوری اسلامی این نظریه پرداز اصلاحات دوم خردادی ، به بیرون گریخته بود می گفت ”آلمان در ذهن من است. او آلمان را با خود بهرجا می برد و آلمان او در جامه دانش نمی بود. میهنی كه در ”جامه دان بگنجد همان شایسته نگرش ریالی/دلاری سران رژیم اسلامی است. ”
” موضوع حتا این نیست كه اگر در نخستین دهه انقلاب و حكومت آقایان ، بیم مرگ و آزار ، مردمان را ”به ترك یار و دیار وا می داشت ، اكنون مهاجرت و آرزوی گریز ، یك پدیده همگانی است و رویای روز ”و شب بیشتر جوانان ایرانی شده است. رهبر دوم خردادی و همراهان دیروز و امروزش لابد بسیار از این ”دستاورد انقلابی خویش سربلندند. آنها توانسته اند یكی از با استعداد ترین و پویاترین مردمان جهان را به ”جائی برسانند كه اگر به آرزوی باربری در ژاپن نرسیدند در هروئین همه جا حاضر پناهی بجویند. اما در ”توضیح امواج مهاجرت ایرانیان نیازی به استدلالهای الكن اصلاحگر دوم خردادی نیست. جمهوری ”اسلامی از همان آغاز خطی میان خودی و غیر حودی كشید. هركه زودتر و بیشتر غیرخودی بود زودتر ”گریخت - اگر توانست ؛ هنوز هم چنین است. هر روز گروههای بزرگتری از مردم به این نتیجه می رسند ”كه ایران مال یك گروه ویژه است و آینده ای در كشور خود ندارند و اگر بتوانند می گریزند.”
” معنی و پیام سخن او در اینجاست و در همین جاست كه مشكل بنیادی جنبش اصلاحی دوم خردادی نمایان ”می شود. حجاریان می خواست اهانت را بر جراحت بیفزاید ولی نیاگاهانه ( ناخودآگاه ) ورشكستگی ”اندیشگی را بر شكست سیاسی خود و جنبشی كه نماینده آن است افزوده است. او هیچ اجبار تاكتیكی در ”رهاكردن زبانش نداشت. بسیار در این سالها كوشیده اند گفتار و كردار سران دوم خرداد را به ملاحظات ”تاكتیكی ببندند و از سر ناچاری بشمارند ؛ ولی سخنانی از این دست نشان می دهد كه مسئله بزرگتر از ”اینهاست. در آن سخنرانی كه اینهمه سروصدا برانگیخته است سخنران زیر هیچ فشاری نبود و از سخنان ”خود انتظار بدست آوردن هیچ امتیاز ویژه ای نداشت. او تنها آنچه را كه به دلش نزدیكتر بود گفت.”
* * *
” در آنچه دوم خردادیان چهار سال است می كنند و می گویند بدنبال معانی و مقاصد پنهانی نمی باید بود. ”آنها جناح دیگری از همان حكومت و خانواده سیاسی دیگری از همان تبار انقلابی هستند. تفاوتهایشان ، ”كه واقعی و تا مرز مرگ ، جدی است بیش از آنكه در ماهیت باشد در اندازه است. گروهی می خواهد ”دایره خودیها گشاده تر باشد. گروه دیگری دایره را از اینهم كه هست تنگتر می خواهد. از این گذشته ”هردو در یك بازی هستند و این بازی ، در چنین میدان و با چنین قواعد بازی ، چندان بیش از بن بست ”چهار ساله گذشته در بساطش نیست. یك جناح هیچ توهمی درباره موقعیت خود - نشسته بر یك آتشفشان ”فعال - ندارد و راهی جز رفتن تا پایان تلخ نمی شناسد و تا هرجایش بپاید خوش است. یك جناح پیوسته ”آتشفشان را یه رخ هماوردان می كشد ولی از آن تنها ، به قول خودشان ، بهره برداری ابزاری می كند. ”آتشفشان را برای ترساندن و امتیاز گیری جناحی می خواهد.”
” در تحلیل آخر هر دو از آتشفشان - مردم به جان آمده ایران - به یك اندازه دورند. اولیها آتشفشان را ”پذیرفته اند و تا بتوانند با آن می زیند ، دومیها هنوز امیدوارند كه آن را مهار كنند و در خدمت خود بگیرند ””. مردم تا اینجا با این دسته راه آمده اند و چاره بهتر سراغ نكرده اند . ولی جامعه ایرانی نمی تواند تقسیم ”خودی و غیر خودی را - به تعریف رفسنجانی باشد یا حجاریان ، و در بیشتر موارد تعریف مشترك آنها – ”بپذیرد. این گناه مردم ایران نیست كه از این نظرها در اصل تفاوتی میان رفسنجانی و حجاریان نمی بینند - ”حتا اگر اولی دستور كشتن دومی را داده بوده باشد.”
” اگر حجاریان ها پس از بیست و سه سال و پس از چهار سال ، خود را در وضع كنونی می بینند كه ”كشور زیر فرمانشان اندك اندك می باید آب آشامیدنیش را نیز وارد كند ؛ و اگر همه جنبش اصلاحی شان ”در یك حركت خرچنگی و گرفتن امتیازات تاكتیكی و اقدامات بسیار اندك و بسیار دیر خلاصه شده است ، ”سبب را نه در شخصیت و كاراكتر افراد - با همه نقش قابل ملاحظه اش - بلكه در مبانی اندیشگی ، در ”جهان بینی خود می باید جستجو كنند.كسانی كه هنوز پس از دو دهه شكستهای ویرانگر و قربانیهای جبران ”ناپذیر ، پس از همه شعارهای ریاكارانه ایران برای همه ، اینگونه مسلكی ، حتا جناحی ، به ایرانیان می ”نگرند سرنوشتی جز شكستهای بیشتر ندارند. آنها كی می خواهند به انسانیتی كه این طبقه بندیها را بر ”نمی تابد برسند ؟ آن پانصد سال مدرنیته اروپائی برایشان بس نبود ، این بیست و چند ساله خودشان نیز ”بس نبوده است ؟
” ریشه این كوری در حق بجانبی كسانی است كه هرچه كرده اند و بكنند خوب است . دوم خردادیان نیز ”مانند حریفان خون آشامترشان از نگریستن به خود از بیرون ناتوانند. همه چیز خوب بوده است ؛ تنها ”اشكالاتی بروز كرده است ؛ اما كجاست كه بی اشكال باشد ؛ بیشترش هم تقصیر خارجی و توطئه بوده ”است ( شباهتها با یك گروه دیگر كاملا تصادفی است. ) حجاریان مانند انقلابیان دیگری كه یكی پس از ”دیگری غیرخودی شدند و " میهن خود را در جامه دانههایشان گذاشتند و رفتند" ( به روایت اولش كه ”سپس "تصحیح" كرد ) نیت خود را بس می داند وكاری به پیامد هایش ، حتا شیوه های پیكار انقلابیش - ”یك مورد، سوزاندن پانصد تنی در سینما ركس آبادان – ندارد. او برای "آزادی" انقلاب كرده است( به ”تعریف آن روزها و حتا این روزها ) و بقیه اش به او مربوط نیست . اگر هم كسی این بقیه را یادآوری كند ”از آنهاست كه متاسفانه میهن را در جامه دان گذاشتند و نماندند كه خونشان تشنگی سركردگان و عمله ”انقلاب "آزادیخواهانه" را فرونشاند. او برحق بوده است و هنوز بر حق است و ظاهرا هیچ درس و تجربه ”ای كارگر نیست : "من به عنوان جوانی كه ”…” دركنار مردم انقلابی میهن خود در انقلاب و سرنگونی ”رژیم سلطنتی شركت نمودم هرگز نمی توانم تاسفی درباره محصولات فرعی این مبارزه مشروع و ”مردمی داشته باشم ." چنین بی اعتنائی به سرنوشت كشور و بهروزی مردم حتا از رفسنجانی شنیده نشده ”است ؛ محصولات فرعی !”
” در باره پدیده گریز همگانی از ایران كه از حمله "حرامی"آسای عرب تا حمله دومش در انقلاب اسلامی ”، مانندی در تاریخ ایران نداشته است ، به حساب نیاوردن "محصولات فرعی" انقلاب دورتر می رود. ”استراتژ دوم خردادی می گوید : " بسیاری از هم میهنان ما ”…” كشور خود را ترك كردند كه عمدتا جنبه ”معیشتی و اجتماعی داشته است ”…” چنین پدیده ای ”…” در جهان گلوبال ما امری كاملا طبیعی محسوب ”می شود. " به نظر او لابد بهمین دلیل است كه میلیونها امریكائی و كانادائی و اروپائی به ایران گریخته اند ”و چند ده میلیون دیگر هر شب با این آرزو به خواب می روند. این پدیده حتا از محصولات فرعی انقلابی ”نیست كه با چنان رهبری و تاكتیكها و گفتمانی، با انقلابیانی از قماش خود او، جزاین "محصولات" ”نمی توانست داشت. می باید امیدوار بود كه انقلابی سربلند ، باز دچار یكی از "محصولات فرعی" ”انقلابش نشود . بخت با هزارن تن دیگر به اندازه او یار نبوده است.”
* * *
” انقلابیانی مانند حجاریان درحق بجانبی خود دست كم این اندازه را دارندكه هنوز ، اگرچه برصندلی ”چرخدار ، سوارند و به دوم خرداد خود ، هرچه هم "پا در گل و خون در دل ،" امیدوار. آنها انقلابیان ”پیروزمندی هستند كه بسیاری پیروزمندان دیگر را نیز به بستن جامه دانها واداشتند. وضع بازماندگان این ”گروه پیروزمند آخری پیچیده تر است. اینان خود را موظف می دانند از انقلابی كه شكست خوردگانش ”هستند دفاع كنند ؛ از آن بدتر ، بهر موفقیت دوم خردادیان سر از پانشناسند و از هر ناكامی شان لرزه ای ”بر پشت داشته باشند و به ناچار در بیشتر زمانها با لرزه ای بر پشت ، زندگی را سركنند.”
” آنچه برایشان دشوار است پذیرفتن دو حقیقت است : نخست ، انقلاب شكوهمند اسلامی ، پیشاپیش ”حكومت اسلامی به یكی از بدترین گوشه های زباله دان معروف تاریخ سرازیر شده است. هیچ امیدی به ”دست وپاكردن حیثیت تاریخی برای آن انقلاب ، از جمله نامیدنش به انقلاب بهمن و وامگیری از انقلاب ”اكتبر ، نمی توان داشت. انقلابیانی كه هنوز دست بردار نیستند ، خود را از دست كم حیثیت اخلاقی بی ”بهره می دارند. می باید از اشتباهی كه شده است - در بهترین تعبیرها - جدا شد و بالاتر رفت. دریافتن و ”گفتن واقعیت ناخوشایند ، بزرگترین نشانه خرد و كاراكتر است. حقیقت دومی كه پذیرفتنش ناگزیر خواهد ”بود نزدیك شدن جنبش دوم خرداد به پایان نقش تاریخی خویش است و می باید برای پس از آن آماده شد. ”دوم خرداد می خواست یك رژیم مذهبی با چهره انسانی بسازد ، و یك حكومت اسلامی كه كار كند ، و ”نتوانست - كه می تواند ؟ آنچه از آن برآمد كمك كردن به نیروی دیگری بود كه از محافل روشنكری ایران ”در سالهای پس از بیداری بر مهتابزدگی ، می جوشید و در سالهای پس از ٧۶/97 توانست به سطح ”گسترده جامعه برسد.”
” ستایش و توجیه انقلاب اسلامی و آب شدن در دوم خرداد ، بهم پیوسته اند ؛ تا از یكی آزاد نشوند به ”دیگری تن در نخواهند داد. سرازپانشناختگان دوم خرداد در پیروزی این جنبش سود پاگیر دارند. دیگر ”اصلاحگران و آزادیخواهان ایران نیز امیدوارند ، برضد امید ، كه دوم خردادیان بتوانند گذار ناگزیر از ”جمهوری اسلامی را بی خونریزی انجام دهند. برای سرازپانشناختگان ، هیچ راه حل بیرون از خود رژیم ”لطفی ندارد. اگر در این میانه انقلاب پایمال شود سودی در آن نخواهد بود. تكلیف مشروعیت انقلابی چه ”می شود ؟ آیا می توان پذیرفت كه بعد از سالها حكومت برآمده از انقلاب ، تنها شرمساریش بماند ؟ دوم ”خرداد ریسمان نجاتی است كه بسویشان پرتاب شده است. اگر سرانجام چیزی از این "درختی كه تلخ است ”او را سرشت" به بار آید كه دست كم به خودیهای اصلی فیضی برسد چه آسایش وجدانی خواهد بود!”
” اما چنانكه به روشنی می توان دید نیروی دیگری در جامعه ایران رو به بالا دارد كه از دوم خرداد نیرو ”گرفت ولی در تنگنای دوم خردادیان و محافظه كاران نمی گنجد. این نیرو هنوز شكل مشخصی ندارد و ”نامهائی نیز كه به آن داده اند - نیروی سوم یا جریان سوم - تنها می رساند كه از هردو جناح حكومتی ”بیرون است. تا اینجا اهمیتی بیش از آن به نیرو یا جریان سوم نمی توان داد كه نشانه ای بر یك طیف ”گسترده مردمانی است كه از انحصارگران بیزار و از اصلاحگران نومیدند. این مردمان راهی به بیرون ”از مبارزات بی نتیجه دو جناح ، و بن بست سیاسی و حكومتی می جویند. شمار آنها روزافرون و پایگاه ”قدرتشان دانشگاههاست . دانشجویان ایرانی در چهار سال گذشته یك شبكه ارتباطی میان خود بوجود آورده ”اند و از پشتیبانی هنوز غیر فعال مردم برخوردارند. جوانان ایران را یك قلم می توان از نیروی سوم ”بشمار آورد. ”
” قدرت این جریان سوم در بریدنش از جمهوری اسلامی است ؛ همانگونه كه ضعف و ویرانی دوم خرداد ”در زندانی شدنش در قفس اندیشه و كاركردهای جمهوری اسلامی بوده است. روشنترین عناصر جامعه ، ”كسانی كه در "محصولات فرعی" شاهكار زندگی حجاریان ها ، ژرفای فاجعه ملی را می بینند ، از ”تفاوتهای تاكتیكی به جدائی ایدئولوژیك رسیده اند. مشكل در جمهوری اسلامی است ، نه در نام یا حتا نیات ”مقامات رژیم ( نمی توان گفت كه همه دوم خردادیان در كوری وكبریای حجاریان انبازند.) چهار سال ”گذشته لازم می بود تا مردمی را كه آرزومند اصلاح گام به گام رژیم اسلامی بودند به اصلاح ناپذیر بودن ”چنین رژیمی متقاعد سازد. چهار سال گذشته همچنین لازم می بود كه به این مردم صدایشان را بدهد. ”
” دوم خرداد هنوز مصرفش را برای نیروی سوم دارد. كسانی كه به بیهودگی اصلاحات در رژیم اسلامی ”پی برده اند با همه نومیدی از دوم خرداد ، هیچ علاقه ای به یكدست شدن حكومت به رهبری پدرخواندگان ”مافیا ندارند. كشمكش در دستگاه حكومت اسلامی برای شكل گرفتن این نیروی تازه لازم است. اگر بیشتر ”كسانی كه می توان از نیروی سومشان دانست در انتخابات اخیر رای دادند از همین روست. نیروی سوم ”از دوم خردادیان بهره برداری ابزاری می كند و اصحاب دوم خرداد از این معامله به مثل نمی باید ”برنجند.”
” ما در این نیروی سوم ، سخنگویان و رهبرانش را به شمار روزافزون می بینیم ؛ كسانی كه بیرون از ”چهارچوبهای جمهوری اسلامی می اندیشند و دلیرانه به زبان دیگر سخن می گویند. زندانها از آنان ”پیوسته پر و گاه خالی می شود ولی همفكران و پیروانشان افزایش می یابند. پراكنده شدن گفتارشان در ”سطح جامعه به عناصر بیشتری از جمله در حوزه های مذهبی جرات بیشتری می دهد كه پایه های ”اعتقادی رژیم را زیر پرسش ببرند. بالاگرفتن این نیروی تازه از هم اكنون دارد زمینه پس از جمهوری ”اسلامی را فراهم می سازد : سیاستی كه پاك از عامل مذهب بی نیاز خواهد بود. ”
” این نیروی سوم را البته با كودتا اندیشانی كه خواب یكسره كردن اوضاع را می بینند یكی نباید گرفت. ”ولی اگر مترسكی مانند دبیر مجمع تشخیص مصلحت ”…” و "قهرمان جنگی" عراق با اندیشه كودتا در ”سر، از رهبری جریان سوم دم می زند ، این را می توان از نشانه های قدرت گرفتن چنان نیروئی دانست. ””( آیا كار ایران به چنین پستیهائی افتاده است ؟ ) رئیس تردامن آن مجمع ”…” فرصت طلبانه در پی پیش ”انداختن خود در جریانی است كه اگر خوبتر نگاه كند او و مانندهایش را نشانه گرفته است. مردم طبعا به ”كودتا فكر نمی كنند و اگر هم یك ضربه نظامی در پیش باشد - كه با ادامه سقوط كشور احتمالش می رود ، ”و بسیاری دارند طرحش را می ریزند - بزودی با مردم روبرو خواهد بود. ”
” ( نامیدن سردار دبیر مجمع به قهرمان جنگی عراق بی سببی نیست. اگر صدام حسین در پایان جنگ ”هشت ساله توانست پس از یك سلسله پیروزیهای اهانت آور در میدان ، خمینی را به نوشیدن جام زهر ”وادارد ، تا اندازه ای مرهون نبوغ فرماندهی بارفروش پیشین بود كه كار را از ارتشیان دانا گرفت و ”شنزارها و تالابهای جنوب خاوری عراق را از لاشه های سربازان و بسیجیان یكبار مصرف انباشت. ”پنجاه و هفت سال پیش هنگامی كه هیتلر از "شب ژنرالها" جان بدربرد چرچیل گفت كه بخت بلند ”امپراتوری بریتانیا نبوغ استراتژیك سرجوخه شایكل گروبر را - كه نام اصلی هیتلر و درجه سربازی ”اوست - نگهداشت . صدام حسین البته نه انصاف و نه شیوائی و نه طنز خاردار چرچیل را دارد. ) ”
” ”* * *
” سخنانی كه از دل رهبران "آزاده" ای چون شهید زنده دوم خردادی بر می آید جای رنجش و گلایه های ”دوستانه و دردآلود ندارد. از آن مهمتر نمی باید اجازه داد داغهای كهنه را تازه كند. با دوم خردادیان كه ”سهل است ، با جنایتكارتران جمهوری اسلامی نیز با زبان كینه كشی سخنی درمیان نیست. بیزاری هست ”، و به درجه ای كه انسان گاه خود را سرزنش می كند ؛ ولی كینه كشی و خونخواری را می باید به ”انقلابیان شكوهمند گذاشت. میراث خون آلود تاریخ ایران ، ارزانی همیشگی جمهوری و انقلاب اسلامی ”باد. ما نه تنها وظیفه داریم حكومت ایران را از این عناصر پاك كنیم ، فرهنگ و سیاست خود را هم ”می باید از این رویكردها ، از این حق بجانبی چنایتكارانه ، بپالائیم. ما حتا می باید خود این عناصر را از ”خودشان برهانیم. ”
” موضوع گرفتن امتیاز تبلیغاتی ، نشستن بر "بلندای اخلاقی" و "خواص فریبی" به تعبیر خرده گیران ”نیست. ما هر روز به ژرفای هاویه فرهنگی و سیاسی كه در آن فرو افتاده ایم آگاهتر می شویم. بازگشت ”به شهید زنده ای كه از آزادگان و اصلاحگران است بهتر این ژرفا را نشان می دهد. كسی بیست و سه ”سال از نزدیك و دست دركار ، خونریزیها و تاراجگریهاو نامردمیها را دیده و ورزیده ، در پلیدی و دروغ ”شبانروزی از بالا تا پائین شناور شده ، روزگار تیره هم میهنانش را شاهد بوده ، تیر همرزمان و انقلابیانی ”چون خود را در گلو داشته ، به هیچ آرمانی جز ویرانی و كشتار و فرونشاندن كینه نرسیده است ؛ و باز با ”دلی سرد همچون تیغه كارد به حال و روز كشورش می پردازد ؛ مسئولیت آنچه را كرده است به گردن ”دنیای جهانگرائی می اندازد كه پناهگاه قربانیان اوست ، یا قربانیانی كه نخواستند بیشتر قربانی شوند؛ و ”اینهمه را از قله معصومیت وخطاناپذیری می گوید. دریغ از سایه تردیدی ! تازه او نماینده چهره انسانی ”حكومتی است كه سرنوشت این كشور را در دست دارد. مانند او و بدتر از او سرزمین ما را فراگرفته ”اند. ”
” این زباله دانی انسانی را با زباله نمی توان پاك كرد . بریدن كامل از آنچه عادت و "سرشت" ما شده ”است ضرورت دارد. جمهوری اسلامی آینه تمام نمای هرچه زشتی است كه در ما بوده است و ما به روی ”خود نیاورده ایم. پیكار ما با این رژیم می باید در جبهه تازه ای ، در خودمان نیز جریان یابد. نخست ”می باید با خودمان روبرو شویم ، با ذهنی آماده شك و بازنگری ؛ بی پرده پوشی، بی ریاكاری و ”معیارهای مضاعف ؛ آماده پذیرفتن مسئولیت آنچه كرده ایم و دورانداختن آنچه در دیگران دورانداختنی ”می دانیم . این نخواهد شد مگر برای دیگری حقوقی برابر خود بشناسیم . "حقوق" ربطی به درست یا ”نادرست ، دوست و دشمن و موافق و مخالف ندارد. ربطی به هیج تفاوت و تمایزی ندارد. از اینجاست كه ”رواقیان آن را حقوق طبیعی یا فطری نامیدند ؛ با خود انسان ، هركه و هرچه هست ، می آید. ”
” اشتباه نگرفتن مبارزه با كینه جوئی و خونخواهی ، وظیفه بعدی ماست. مبارزه درست "با" نیست ، ””"برای" است. "برای" رسیدن به چیزی می باید "با" چیزی جنگید و اگر آن چیز دیگر از همان قبیل و ”بدتر باشد مبارزه ارزش ندارد. نشستن برجای همپالكی های شهید زنده آرزوی بسیار كسان است ، ولی ”هدفی نیست كه انسان زندگی اش را برای آن بگذارد و پیكاری نیست كه درخور موقعیت ایران باشد. ما ”تكلیفی كوچكتر از انسانی كردن جامعه ایرانی نداریم كه با لاف زدن از كورش و شعر آوردن از سعدی ”حاصل نخواهد شد و می باید از متمدن كردن رفتار سیاسی و خشونت زدائی در اندیشه وعمل آغاز شود. ”
” جمهوری اسلامی نشان داد كه چگونه چنین كشوری را درچنین عصری می توان به چنین توحشی ”انداخت. ما با جلوگیری از خشونت به سران و دست دركاران چنین رژیمی می توانیم سیاست را در ایران ”انسانی تر كنیم - پادزهری همان اندازه نیرومند و دراماتیك كه زهر. ”
|
|
Make irancpi.net you start page | 
Add irancpi.net in you favorites