دستها باید از دو سو بهم برسند

ده سال و بیست سال بسربردن دوراز میهن، آنهم در میان هزاران دورافتادهء دیگر که جهان کوچکی از آن ”جهان بزرگتر را با هم می سازند، بی تردید به دوریهائی بیش از جدائی فیزیکی می انجامد و به شیوه های ”گوناگون بر ایرانیان تاثیر می گذارد. ایرانی تبعیدی با بخشی از هستی خود در ایران می زید اما ایران ”کوچکی که پیرامون ش را گرفته است هر روز بیشتر جای آن ایران بزرگتر را پر می کند. این ایران ”کوچکتر هر چه هم بکوشد ــ و در گوشه های بیشماری از آن سخت می کوشند ــ از رسیدن به ژرفاهای ”ذکرناکردنی که ایران بزرگتر به آن سرازیر شده است برنمی آید؛ ابعادش کوچک است وقدرت ش اندک. ”ولی اگر به خود گذاشته شود در این "خرده فرهنگ"ی که او را چون دیوارهء درمیان گرفته است ”سرازیرتر خواهد شد. این خرده فرهنگ، که یک ناظر آگاه از درون ایران به تازگی انگشت بر آن نهاده، ”فضای منجمد شدهء هزاران ایرانی است که در عوالم ١٣٥٧/ 1978 می زیند و جز به خوشه چینی ناچیزی ”از خرمن تمدن شگرف غربی که بیخبرانه در آن تنفس میکنند خرسند نیستند ــ اگر خیلی هنرکنند.”

” نقش درون و بیرون در رویاروئی با جمهوری اسلامی یک موضوع بحث و سوءتفاهم بیست و چند سالهء ”تبعیدیان بوده است ( تبعیدی، چنانکه غلامحسین ساعدی نخستین بارگفت، با مهاجر تفاوت دارد. مهاجر به ”کشور زادگاهش به دیدهء جهانگردی ــ یا کاسبی ”business” ــ با عواطف نیرومندتر، و بستگیهای کاهندهء ”شخصی می نگرد. ) این رویاروئی برخلاف انتظاری که منطقا می توان داشت هیچگاه یک زمینهء مشترک ”برای گرایشهای گوناگون تبعیدیان نشد و خود هرچه گذشت به اختلاف و پراکندگی بیشتر دامن زد؛ چنانکه ”اکنون می توان گفت موضوع عمدهء اختلاف است، که همچون پرده ای بر روی موضوع اصلی، یعنی جای ”هر گروه و فرد در آیندهء پس از رژیم اسلامی کشیده شده است. در همین رویاروئی هم هست که گروههای ”بیشماری از ایرانیان سخت می کوشند فضای جهان کوچکتر خود را به آنچه ایران این ربع قرن در آن فرو ”افتاده نزدیک کنند؛ دوری فیزیکی را با نزدیک کردن روحیه و زبان، هرکدام به آن بخش که می پسندند، ”جبران سازند.”

” در آن سالهای نخستین، بویهء بازگشت به پیش از وضع موجود چنان نیرومند بود که همه به عینه مانند ”پیش از آن وضع موجود ــ که نه پرانتزی سرخ یا سیاه، بلکه توفانی زیروزبر کننده بود ــ رفتار می کردند. ”هفته ها و ماهها که برهم انبار شد آن بویه را به ناچار سست تر کرد و رفتار گروههای روزافزونی عوض ”شد؛ اما سخت سرترانی بودند که آسانتر دیدند بجای کمترین اندیشه و بررسی هر چه بیشتر به گذشته مانند ”شوند. دراز شدن سالها بسیاری ناهمواریها را هموار می نمود و از تیزی گوشه های ناپسندتر می کاست؛ ”نوستالژی جای خود را به حقانیت می سپرد. جمهوری اسلامی هر روز دلائل تازه ای به دست می داد که ”آن انقلاب با رنگ تند اسلامی اش، نه آنکه یکسره نالازم، که مصیبتی بوده است که مانندش را نیاکان ما ””۱٣۵٠ سالی پیش در تاخت و تاز دیگری با رنگ تند اسلامی اش، تجربه کرده بودند. اینهمه به روانهای ”شکست خورده تسلائی می داد که بزودی به احساس حقانیت righteousness انجامید. ”

” دیگران، کوشندگان و سرکردگان انقلابی که به هیچ خودفریب بی اصولی رحم نکرد، پس از دوره ی ”ناگزیر لیسیدن زخمهای شکست خودساخته که همه از آن گذشته اند، به پیرامون نگریستند که تیره و غمبار ”بود؛ و به افق نگریستند که هیچ رنگ امیدی، برای آنها، بر آن دیده نمی شد. کشتار هراس آور تابستان ””١٣٧٧/1998 بیشتر هم پیمانان گروههائی را که اهل عمل بودند در درون نابود کرده بود. در بیرون هم ”زمینهء رشد چندانی برای هیچ گروه متولی پیشین انقلاب نمی شد دید. بی بهره از توانائی پیشرفت، همان ”فرایند چرخش به گذشته در آنان نیز آغاز شد. ناکامان نظام پیشین به پیش از انقلاب باز می گشتند، ناکامان ”گذشته های پیاپی برباد رفته، به تنها دوران افتخارآمیز زندگی سیاسی خود، به "انقلاب شکوهمند" روی می ”آوردند: پشت بسوی آینده از هردو سو؛ روی گرداندن از جامعه ای که در دگرگونی های دردناک خود و ”جابجائی ناگزیر نسلها، پیوسته از گذشته اش فاصله می گرفت .”

”* * *”

” اما دورافتادن گروههای بزرگی از تبعیدیان از واقعیات جامعهء ایرانی به این اندازه ها هم نبوده است. ”اگر آتش بیاران انقلاب، از مردمی که از شنیدن انقلاب نیز بهم برمی آیند، دور می شوند و باز بهر حیله ”رهی در دل حکومت اسلامی دست پخت خود می جویند، روی دیگر سکهء آنان در اردوی بازگردندگان به ”گذشتهء پیش از انقلاب، در زبان و روحیه، ودر شیوه ها تا جائی که دست ش برسد، هنرهایش را با تقلید ”از حزب الله تکمیل می کند.”

” یک نمونهء برجستهء این فرایند را در سروصدائی که با اعلامیهء گروهی از هواداران برقراری نا ”مشروط روابط امریکا و جمهوری اسلامی برپا شد می توان دید. بیشتر آن گروه از چپگرایان و ملی ”مذهبیان و ملیون، و عموما با پیشینهء انقلابی اسلامی هستند. ( هیچ کارش نمی شود کرد. نیت پیروان آن ”روز خمینی هرچه بود، چند سال ایران برباد ده را زیر عبای خمینی بسر بردند. ) از پشت پردء هم دست ”دوم خردادیها و دبیرکل نهضت آزادی که بهر دست و پا زدنی می خواهد سودمندی اش را به پدرخواندهء ”مافیا ثابت کند از درون، و عوامل فعال جمهوری اسلامی و "لابی" بنیاد علوی در امریکا، درکار بودند و ”دوتن از این عوامل حتا امضای خود را در کنار بیگناهانی نهادند که دیگران به نام شان سالهای دراز پیاپی ”گناه می کنند. استدلالهای نه چندان نیرومند آن اعلامیه جز پوششی نیست. تلاشی است برای پرت کردن ”ریسمان نجات رابطه با امریکا بسوی جنبش بی اعتبار دوم خرداد که رهبرش رسما برای دو عضو دیگر و ”بسیار مهمتر "سه نفری" ”triumvirate” جمهوری اسلامی کار می کند. ”

” غریزهء انقلابیان پیشین هنوز آنان را به یافتن راه حلی از درون همین رژیم می کشاند ــ اگر بشود "انقلاب ”بهمن" را به صورتی به یک سرانجام قابل دفاع رسانید؛ اگر بشود باز درکنار گروهی یاران موجه تر پیشین ”و در ائتلاف تازه ای از خودیهای کهنه و نو، به روزهای خوشتر گذشته بازگشت! جمهوری اسلامی ”آشکارا سر در نشیب زباله دان تاریخ دارد و از خودش بدنامی قیاس ناپذیری خواهد گذاشت که اندکی هم از ”آن بر گوشهء هر دامانی زیادی است. چه راهی بهتر از اصلاح آن، که نام دیگری برای نجات آن، است؟ ”کلید همهء این گشایشها در برقراری رابطه با امریکاست، اگر شرایط مزاحم بگذارد. این تا آنجا که بتوان دید ”همهء ماجراست. گروهی نگران جای آیندهء خود در ایران، ناخرسند از سهمی که در تاریخ ایران گذاشته ”است، و دستاوردی که از او به یادگار خواهد ماند می خواهد خدمتی از این راه به خودش بکند و جز ”بازگشت به انقلاب اسلامی ( شکوهمند دورترها، بهمن این ده دوازده ساله ) راهی نمی شناسد. می خواهد ”با همراهی گوشه ای از حکومت اسلامی به گفتهء خودش خطر خونریزی و هرج و مرج و تجزیه را از ”ایران دور کند. ”

” این درست است که در این دعویها تجربهء جامعه های بیشمار در آسیا، افریقا، امریکای لاتبن، و اروپای ”خاوری، با درجات توسعهء سیاسی و اقتصادی قابل مقایسه و عموما پائین تر از ایران ندیده گرفته می شود. ”آن جامعه ها بی افتادن در هرج و مرج و خونریزی، نظامهای سرکوبگر و حتا توتالیتر را پس از سالها و ”دهه های درازبا خیزش همگانی سرنگون کردند و گام در فرایند گذار به دمکراسی گذاشته اند. هیچیک از ”آنها دچار پیامدهائی که این سروران ما را از آن برحذر می دارند نشده است. "خطرها" ئی که از زبان ”همراهان نهضت آزادی و دوم خرداد در بیرون نمی افتد و به عمد بسیار بزرگتر از آنچه هستند وانمود می ”شوند بزرگترین تکیه گاه استراتژی آنهاست، اگر بزرگترین دستاویز نباشد؛ اما کسانی دم از این خطرها می ”زنند که خودشان بیش از همه دربارهء رشد جامعهء ایرانی و همبستگی ملی ایرانیان داد سخن می دهند و ”معتقدند که ایران کاملا برای یک جمهوری، که گویا تنها شکل حکومت دمکراتیک است، آمادگی دارد.”

” همچنین درست است که منظرهء سراسر هراس انگیزی که از ایران پس از جمهوری اسلامی تصویر می ”کنند هیچ با یک جامعهء رشد یافته با درجهء بالای همبستگی ملی که ایران هست نمی خواند. اگر ایران ”برای یک جمهوری دمکراتیک، جمهوری پارلمانی، آماده است دلیلی ندارد که تا بخواهیم دست به ترکیب ”جمهوری اسلامی بزنیم همهء آن مخاطرات ناگهان زنده شوند. در این ابتکاری که اینهمه مخالفت از هرسو ”برانگیخته، به عناصری از فرصت طلبی و فریب و چوب دوستیهای کهن را خوردن، بیش از همه ”آسانگیری و اهمیت ندادن به کاری که درپیش است، می توان برخورد. انگیزه های ناب مادی و زمینه ”سازی برای منصوب شدن به سفارت امریکا در ایران نیز بی تردید در عوامل جمهوری اسلامی در امریکا ”که بدانان اشاره شد و می باید میان شان با بقیه تفاوت گذاشت بوده است. ( سروران از اینکه پاره ای حزب ”اللهیان نیز از در مخالفت با ابتکارشان بر آمده اند شادمان نباشند. حزب اللهی های دست چندم لازم اند تا ”شکست در این دست و پا زدنها را بپوشانند. این سران اصلی مافیای سیاسی-مالی ، پدرخوانده و رهبر، بوده ”اند که سرنخ برقراری نامشروط رابطه با امریکا را به رئیس روابط عمومی خود و تا حلقهء آخر سلسهء ”فرماندهی در"لابی" آخوندها در امریکا داده اند. )”

”* * *”

” واکنش بخش نوستالژیک در بیرون که هر روز بیشتر احساس حقانیت می کند حتا بیش از خود اعلامیه ”نشانه های بازگشت به بیست و پنج سال پیش از یک سو، و همانند شدن به جموری اسلامی ــ جناح دیگری ”از آن را ــ آشکار می سازد. ( احساس حقانیت در روانهای کوچک، پروانهء هر زیاده روی است. زننده ”ترین نمونهء آن را حزب الله در پیش چشمان ما به نمایش گذاشته است.؛ اما حزب الله را در هر گرایش ”سیاسی می توان یافت. ) پاره ای مخالفان رژیم با چنان تیزی وتندی به امضا کنندگان تاختند و چنان زبانی ”بکار بردند که گوئی درموضع قدرت دربارهء هماوردان و مخالفان خود، همه در همان فضای بیست و پنج ”سال پیش، بسر می برند. بی مدارائی آنان دربرابر کسانی که موضعی جز خودشان گرفته بودند ”فرمانروایان بیست و پنج سال پیش را به یاد می آورد که نمی توانستند تصور کنند کسی در خدمت بیگانه ”نباشد و با آنها که آنهمه ستودنی هستند و از همه بالاترند و دنیا باید بیاید و از آنها درس بگیرد از در مخالفت ”درآید. همانند شدن این گروهها با جمهوری اسلامی در زبان زهرآگینی است که بکار می برند و هر دشنامی ”را بهر که دربرابر است روا می دارند.”

” خیانت و جنایت نسبتهائی است که تعریف قانونی دارد و مزدوری می باید ثابت شود؛ کسی باشد که پولی ”از کسی بگیرد. امضاکنندگان اعلامیه، جز یک دو نفری که با دستگاههای جمهوری اسلامی از بنیاد و ”رسانه همگانی، در امریکا کار کرده اند و کتاب و مقاله نوشته اند و جلسات ترتیب داده اند رابطه ای از این ”دست با جمهوری اسلامی ندارند. کسانی از درون ایران گاهگاه به چند تنی از آنان اطلاعاتی می دهند که ”زمانی معنی داشت ولی امروز با از نفس افتادن اصلاحات، بیشتر مایهء گمراهی است. مردان و زنانی ”روی اعتقاد و مصلحت خود، چنانکه هرکس دیگری، موضعی گرفته اند و بیشتری از آنان مسئله را اصلا ”دارای اهمیت ویژه ای نمی دانستند و از واکنشها به شگفت آمده اند

” ما در اینجا شاهد کارکرد پیچیدهء فاصله گیری از جامعهء ایرانی، فرورفتن در گذشته، و همانندی با ”جمهوری اسلامی، برگروههای گوناگون ایرانیان تبعیدی هستیم. مقصود از جامعهء ایرانی، که اصطلاح ”دقیقی نیست البته برای هر کس تفاوت می کند. مقصود در اینجا توده های میلیونی جوانانی هستند که از ”عوالم تبعیدیان بیخبرند، و بویژه پیشرفته ترین عناصری هستند که سخنان و نوشته هاشان جهت آینده را ”نشان می دهند و پیشرفته ترین بخش جامعه را می سازند. در این بخش است که ما دگرگشت یا تحول واقعی ”را در ایرانی که انقلاب و حکومت اسلامی را تجربه کرده است می بینیم و آنچه از امیدواری به آینده داریم ”به مقدار زیاد به آنها برمی گردد. این دید سرامدگرایانه ”elitist” را می توان نکوهش کرد ولی آنها که با ”سرامدگرائی بیش از همه ستیزهء لفظی کرده اند در عمل به پائین ترین درجات کیش شخصیت درغلتیده اند. ”عوامفریبانی هم که از کوبیدن سرامدان خسته نمی شوند رویای سواری خود بر گرده های عوام را به ”دشواری می توانند پنهان کنند.”

” جامعهء ایرانی در این تعبیر محدودتر، از همهء زیاده رویهائی که سروصدای اعلامیه، گوشهء کوچکی از ”آن است درگذشته است. دوم خرداد برای او بیربط شده است، هرچند اگر مجبورباشد از آن استفادهء ابزاری ”می کند. او گذشته را به عنوان گذشته می بیند و آینده را نه امتداد آن بلکه پایه ای برای ساختن بر آن می ”داند ــ تکرار نکردن اشتباهات، درس گرفتن از تجربه ها، و بهره گیری از مصالح سودمند آن برای اکنون و ”آینده. در ایران نیز بقایائی هستند که همچنانکه در بیرون، به گذشته چسبیده اند ولی پیشرفت، سرانجام در ”جامعهء ما جاگیر و درونی شده است. ما هم یک روز باید به بهترهای دنیا برسیم و از لعنت همپائی با جهان ”سوم و خاورمیانهء اسلامی آزاد شویم.”

” در ایران به آزادی نمی توان سخن گفت به این معنی که همه کس آمادهء پرداخت بهای آن که از تصادف ”کاملا اتفاقی با یک کامیون تا زندان و بیکاری می تواند بکشد نیست. در ایران حتا بزرگداشت روز ”مشروطیت به لت و کوب به دست اوباش بسیجی و زندان می انجامد. ( در بیرون چند تائی از رسانه ها آن ”تظاهرات بسیار پرمعنی در چندین شهر ایران را دو هفته عقبتر بردند و از تظاهرات به مناسبت ٢۸ مرداد ”دم زدند ــ یک نمونهء دیگر همانند شدن با رژیمی که مدعی مخالفت با آن هستند ! ) از این رو اگر پاره ای ”موضوعات به اشاره برگزار می شود نمی باید پنداشت که ذهنهای بهتر جامعه را به خود مشغول نمی دارد. ”به گفتهء رامسفلد وزیر دفاع امریکا "نبود نشانه، [همیشه] نشانهء نبود نیست" ( رامسفلد که تاختن به او ”سرگرمی تازهء پوزشگران همیشگی هر عنصر هیولاوشی است و شناختن هنرهای ش خودبخود انسان را ”در صف امپریالیستها جا می دهد، درکنار چاره گری تاکتیکی و بینش استراتژیک، که جنگ افغانستان را ”برد و درکار زیرو رو کردن ارتش امریکاست، صاحب سبک دراماتیکی هم هست و مصاحبه های او ”طبیعت اینگونه اظهارنظرهای رسمی را دگرگون، و تروتازه تر، کرده است. او یک نمونهء خوب ذهنی ”است که تنبلی و سالخوردگی نمی شناسد. اینهمه البته ربطی به ارزشداوریهای کسان ندارد. ) ”

” ولی حتا در آن فضای بستهء خطرناک، آن اندازه سخن می گویند که نمی توان از" نبود نشانه" سخن گفت. ”به روشنی پیداست که جامعه این رژیم را در هیچ صورت ش نمی خواهد و به دلیل نگرانی از جای خود در ”ایران پس از جمهوری اسلامی، خواستار دراز کردن حکومت آخوندی ــ حکومت بدست آخوند وبدتر از آن ”با روحیهء آخوندی ــ نیست. شیوهء مبارزه در ایران تنها در بخش حزب اللهی اش به گروهی از مبارزان، ”که بیشتر درپاره ای رسانه های ایرانی در امریکا گرد آمده اند، ماننده است. ما در رسانه هائی که در ایران ”انتشار می یابند مانندهای کیهان سخنگوی خانهء اشباح و آدمکشان زنجیره ای را کمتر داریم. زبان بقیهء ”آنها با زبان مبارزان پرشورتر و لابد مبارزتربیرون که هیچ دشنامی در نظر شان به اندازهء کافی رسا و ”شیوا نیست تفاوت فراوان دارد. ازجمله در ایران هفتاد میلیونی به نظر می رسد شمار خائنان و مزدوران، ”کمتر از اجتماع دو سه میلیونی ایرانیان مهاجر و تبعیدی است. ما در فضای هیستریک خود هرکس را در ”ناسزاگوئی و تکرار فرمولها و کلیشه ها کوتاه بیاید ، از آن بدتر با معیارهای ما مبارزه نکند، سزاوار هر ”صفتی می دانیم ــ کمترین ش همکاری با جمهوری اسلامی که از بس به این و آن می چسبانند بیم آن است ”که زشتی اش از میان برود. در ایران این حقانیت را، احساس برحق و از همه کس طلبکاربودن، که پاره ”ای بیرونیان را به بربریت نزدیک می کند جز در محافل آخوندی و آخوند زده کمتر می توان یافت.”

”* * *”

” دربارهء دورنمای دمکراسی در ایران بسیار نگرانیها هست. بی اصولی در جاهائی و یکسونگری در ”جاهای دیگر، به چنین فراوانی، با روحیهء مردمسالار سازگاری ندارد. نیروهای مدرن جامعه کار ”دشواری درپیش دارند که در چنین آشفته بازاری، از جامعهء مدنی ــ از جامعه ای که نها دهای غیر ”حکومتی را برتابد و بر مناسبات آن، ادب سیاسی و معیارهای تمدنی امروزی حکمروا باشد ــ دفاع کنند. ”کار، دشوار است ولی ناممکن نیست. چنانکه گفته شد سرانجام ماهم باید روزی به بهترهای دنیا برسیم. ”فاصله گرفتن و انتقاد از شیوه های متعصبانه، از پائین آوردن گفتمان در یک سقوط آزاد، نخستین گام است. ”نباید "از حملهء حریف سپر افکند؛" باید تذکرداد و فضا را برای رفتار درست تر مساعد کرد که اتفاقا به ”حال مبارزه هم سودمندتراست، اگرچه جاذبه های دکانداری اش کمترباشد.”

” مهمتر از آن می باید دستها رابهم رساند، در بیرون و درون. برقراری هر رابطه ای ، به ناچار از دور و ”نادیده، با آن بخشی که در این گفتار از آن به عنوان جامعهء ایرانی یاد می شود، به اندازه ای ثمربخش است ”که می باید هر چه بیشتر شود. آنها که در ایران از جناحهای حکومتی فاصله می گیرند ــ برخی هنوز در ”عمل، ولی نه در اندیشه، هنوز بستگی هائی با جنبش اصلاحگری دارند ــ سرزندگی امیدبخشی ازخود نشان ”می دهند و از روشنفکران پیشرو در جامعه های باختری ــ مگر احتمالا در" فرماسیون" آموزشی ــ چندان ”کم نمی آیند. آنها دو معضل اصلی اصلاحگران ملی مذهبی را ــ که دامنگیر"مخالفان" مینی مالیست ( ”حداقلی ) جمهوری اسلامی در بیرون هم هست ــ خوب دریافته اند: جمهوری اسلامی را نمی توان هم در ”چهار ستون ش نگهداشت، و هم جز در پاره ای زمینه های اداری، به اصلاح ش پرداخت؛ و جنبش ”اصلاحی را نمی توان از تنها نیروی موثری که دارد، از جنبش اعتراضی دانشجویان و جوانان، بی بهره ”کرد.”

” از ١٣٧٥/ 1996 تا کنون اصلاح در چهارچوب نظام ولایت فقیه و با ساختار قدرت دست نخورده، به ”پیروزیهای اندکی دست یافته است که به خود نظام ربطی ندارد و در قلمرو گشایش جامعه و در واقع برضد ”نظام است. این گشایش جامعه یا می باید به نتیجهء منطقی خود برسد و یا خفه شود. از ١٣٧۸/1999 ”رهبری جنبش دوم خرداد عملا، و به رغم سخنرنیهای حفظ آبرو، به خفه کردن این جنبش پیوسته است. ”سران دوم خرداد هیچ پایمردی در دفاع از پشتیبانان خود که پیاپی به آنها رای داده اند نکرده اند و برعکس ”هربار هر چه توانسته اند برای جلوگیری از آنان انجام داده اند. برخی ملی مذهبی ها با سربلندی از ”کوششهای خود برای متقاعد کردن سران جنبش دانشجوئی به دم درکشیدن سخن می گویند. معلوم نیست دوم ”خردادیان که نه اختیار قانونی چندان دارند، و نه جگر بهره گیری از اختیاراتی که قانون اساسی به آنها داده ”است ــ دست زدن به همه پرسی ــ چگونه می خواهند به اصلاحات برسند؟ آنها حتا از اصلاحات اداری ”قابل ذکری هم برنیامده اند. مافیائی که آنها را روز افزون به خدمت خود گرفته است اجازه نمی دهد دستی ”هم به امپراتوریهای مالی، شکارگاههای خاص تاراج دارائی ملی، بزنند.”

” آن جامعهء ایرانی که ما می خواهیم دست بیرون، و نه تنها دست ما، به آن برسد می داند که نگرانی از ”پیامد های ناگوار برچیدن جمهری اسلامی، همه اش هم اصیل نیست و ارگانهای تبلیغات رژیم نیز درکار ”آنند. چند سالی این ارگانها خطر مجاهدین را بزرگ می کردند. سپس هنگامی که نوآموزان صحنهء سیاسی ”ایران نیز دانستند که این ترفند رژیم هیچ بازتابی در جامعهء ایرانی ندارد و مجاهدین اگر پا به ایران بگذارند ”به سرنوشت بدتر از سال ١٩۸۸ دچارخواهند شد، لولوی کارآمدتری را به خدمت گرفتند: خونریزی و ”هرج و مرج و بویژه از هم گسیختن ایران. این دومی بویژه با تاکتیکهای خباثت آمیز بیشتری همراه است. ”رژیم اسلامی آشکارا به عوامل دولتهای همسایهء شمالی و باختری ایران میدان می دهد که تخم تجزیه طلبی ”بپراکنند. آخوندها جنایت و سرکوبگری را هم برای ماندن برسر قدرت بس نمی دانند، و تا قمارکردن با ”موجودیت ایران آماده اند بروند. ”

” از این مهمتر، آن جامعه می داند که نگرانی اصلی در این نیست که اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود ”چه خواهد شد؟ در این است که اگر بیشتر بپاید کار ایران به کجا خواهد انجامید؟ هرج و مرج و تجزیه و ”خونریزی، ایران را تهدید نمی کند، چنانکه فیلیپین و بلغارستان راهم ( دو نمونه از بسیاری ) تهدید نکرد. ”اما ازهم پاشیدن جامعه ای که پیوسته بینواتر می شود، اعتیاد و بزهکاری و نا امیدی، پائین افتادن سطح، ”ویرانی محیط زیست و منابع زیر زمینی، کشور ما را هم اکنون در چنگال دارند. کار از تهدید گذشته ”است. ”

”* * *”

” بر تودهء بزرگ سرامدان فرهنگی و سیاسی که گذار از دوم خرداد به رهبری آنان صورت می گیرد می ”باید سی چهل میلیون جوان را افزود که تازه گام به اجتماع می گذارند و نه هیچ بستگی به جمهوری اسلامی ”دارند نه طبعا هیچ سود پاگیری در ماندگاری آن. این جوانان سرنوشت حکومت اسلامی اند. سنگینی آنان ”بیشتر و بیشتر بر رژیم می افتد و هیچ کاری از آخوندها دربرابرشان بر نمی آید. روزی این جوانان به ”تصمیم گرفتن مجبور خواهند شد. نه ملی مذهبی های سترون می توانند با اندرزهای بی پروپای خود جلو ”آنها را بگیرند، نه جمهوری اسلامی با خشونت ته ماندهء بسیجی های خود. دستها از بیرون باید همواره ”بسوی آنها دراز باشد. سخن گفتن با این جوانان با زبان دوم خرداد ــ همه گرایشهائی که از سر زیرکی نیم ”پختهء خود خواستند هردو کلاه را باهم و به نوبت بسر گذارند و کارشان به فریب دادن و فریب خوردن ”هردو کشید ــ بیهوده است. جهان ملی مذهبی نیز مانند جهان حکومت شریعت رو به پایان است. ملی ”مذهبی اگر یکسره عرفیگرا secular ”‎ ‎نشود برای جوان غربی شدهء امروزی چه دارد؟ به زور نامهای ”مصدق و بازرگان و طالقانی و شریعتی و آل احمد نمی توان آن هشتاد درصد جمعیت آینده ساز ایران را ”دربند جمهوری اسلامی و جهان بینی خاورمیانه ای نگهداشت. مصدق اگر می دانست روزی در کنار این ”نامها از او اینگونه سوء اسفاده خواهند کرد چه می گفت؟

” زبان این جوانان زبان هیستریک و دشنام آلود پاره ای سخنگویان مخالف نیز نیست. تا آنجا که می توان ”دید و شنید، آنها سراسر روی به تمدن غربی نهاده اند و کاملا آماده اند مانند غربیان زندگی کنند. دشنام و ”اتهام و خشونت به اندازه ای در پیرامون شان ریخته است که نیازی به افزوده های هم میهنان تبعیدی نمی ”بینند. جهان اصحاب نوستالژی نیز رو به پایان است. آنها اگر از قالب گذشته بدر نیایند برای جوانانی که ”هیچ گذشته ای را برای تکرار نمی شناسند چه دارند؟