این پیکار درون و بیرون ندارد

”” ” سه سال پس از هژده تیر، جنبش دانشجوئی که خوابرفته می نمود بیدارشده است. در هژده تیر دانشویان ”پشتگرم به دوم خرداد انتظار داشتند با واکنش نشان دادن به حملهء اوباش و آدمکشان بسیج حزب الله،، بن بست ”اصلاحات را با تظاهرات خود بگشایند. اعتراضات پردامنه و چند روزه انان در پیرمون دانشگاه تهران توجه ”جهانی را برانگیخت و می رفت که مردم را نیز اندک اندک به میدان بکشاند. ولایت فقیه به لرزه افتاده بود و ”دستور می داد کاری به دانشجویانی که عکسهای ش را می سوزاندند نداشته باشند. همه چیز بسته به دوم ”خردادیها و خاتمی پیشاپیش آنها بود؛ اگر آنها پای پیش گذاشته بودند احتمال زیاد می رفت که مبارزه برسر ”اصلاحات که از سه سالی پیش از آن درگرفته بود یکسره شود. دانشجویان مصمم و مردم آماده بودند، همه به ”انتظار رهبر جنبش اصلاحی که تا آن زمان در مبارزه اش پیشرفتهائی کرده بود. آن لحظه ای بود که می ”توانست پاسخ نهائی را به پرسشی که از همان برقراری جمهوری اسلامی برسر زبانها بود بدهد: آیا اصلاح در ”حکومت اسلامی امکان دارد؟

” تصمیمی که رهبری دوم خرداد در آن لحظه گرفت به این پرسش پاسخی داد که هر چه از آن گذشت معنای ش ”آشکارتر شد. دوم خردا در هژده تیر، در چشم اصلاحات نگریست واز آنچه دید به هراس افتاد. پشت کردن ”خاتمی به دانشجویان ــ تا حد محکوم کردن آنها ــ و گره زدن ریاست جمهوری اش به جناح محافظه کار به ”رهبری خامنه ای در آن لحظه تصمیمی آنی و زیر فشار بحران بالاگیرنده بود ولی از یک اعتقاد ژرفتر بر می ”خاست. او ودوم خردادیان به اصلاحات، نگرشی اداری داشتند؛ آمده بودند به پاره ای زیاده رویها پایان دهند و ”کاستی هائی را برطرف کنند. مشکلی که تا آن زمان کوشیده بودند ندیده بگیرند آن بود که اصلاح حکومت ”اسلامی نه تنها به ریشه کن کردن سودهای پاگیری که با میلیاردها پول و اسلحهء پاسداران نگهداری می شد و ”شبکه اش را چون تار عنکبوت بر سراسر جامعه و دستگاه حکومتی تنیده بود، بلکه به اصلاح در خود اسلام ”اسلام بستگی می داشت. حکومت اسلامی همه اش بازتابندهء نوع افرادی نیست که آن را می گردانند(ومی باید ”سخت در تاریخ ایران گشت تا گروهی قابل مقایسه با آنان یافت شود.) بخشی از کاراکتر یک حکومت اسلامی ”ناچار به پسوند اسلامی آن مربوط می شود. اصلاح حکومت به اصلاح مذهب بستگی می یابد که کاری درباره ”اش نمی توان کرد و به همین جاها می کشد. بی دگرگونی کلی که جز نامی از حکومت اسلامی نگذارد، از ”اصلاح سخنی نمی توان گفت. دانشجویان این را دریافته بودند و اصلاح به معنی دگرگونی رژیم می می ”خواستند. خاتمی نیز سرانجام موضوع را دریافت و دربرابر دانشجویان ایستاد.”

” از آن سال زنده نگهداشتن روحیهء هژده تیر، مهمترین دلمشغولی رهبران دانشجوئی، و دانشگاه، مهمترین ”جبهه نبرد میان نیروهای آزادی و ترقی با رژیم اسلامی بوده است. دانشجویان به بحث میان خود روی آوردند. ”یک تخمین، شماره نشریات دانشجوئی را در ایران دو هزار براورد می کند. در حالی که رژیم با ترور قضائی ””(زندانی کردن دانشجویان و کیفرهای سخت و بی تناسب،) با خریدن و نفاق انداختن، و با پرکردن دانشگاهها از ”ماموران دانشجونما می کوشید جنبش دانشجوئی را خفه کند، دانشجویان در ارزیابی خود از ایران و از پیکاری ”که درگیرش بودند به نتایج درست رسیدند و پردهء توهمات را دریدند. جمهوری اسلامی قابل اصلاح نیست و ”می باید برود. آنها رهبران خود را یافتند که بیشترشان در زندان اند. این رهبران به دلیل رفتن به قلب مسئله و ”بریدن از دوم خرداد و به دلیل جسارت و ازخودگذشتگی خود، به آنچه نیروی سوم نام گرفت حرکت لازم را ”دادند. جامعه ای که از رژیم بیزار، و از اصلاح طلبان اسلامی نا امید شده بود، صدا و راستای خود را در ”مردانی مانند طبرزدی یافت که بزودی به همراهان دیگرش، گنجی و باقی و آغاجری و محمدی ها و باطبی و ”دیگران در زندان پیوست.”
” ”
” جنبش دانشجوئی نارو خورده، ضربه دیده، زخمی، و بیسر شده بود ولی از پا نیفتاد. نیروی سوم که از این ”جنبش برآمد به نوبهء خود به زنده ماندن آن کمک کرد. دانشجویان مطمئن بودند که توده های بزرگ ایرانیان ”مانند آنها فکر می کنند. این رژیم می باید برود. از آن پس آنچه می ماند بهانه ای بود که رژیم با محکوم کردن ”آغاجری به مرگ، فراهم آورد. تظاهرات چهارده روزهء دانشجوئی که پس از آن روی داد برای دفاع از ”آغاجری بود که به پیروزی هم رسید . او را از خکم اعدام رهانید، ولی دامنهء تظاهرات فراتر برده شد و همهء ”جمهوری اسلامی را نفی کرد. از این مهمتر برای نخستین بار هزاران تن از غیر دانشجویان، از طبقهء ”متوسطی که دژ مخالفت آشتی ناپذیر با جمهوری اسلامی است، به دانشچویان پیوستند. یادبود فروهرها، در ”پنجمین سالروز مرگ قهرمانانهء آنان، بهانه ای برای تظاهرات ضد رژیم گردید که با خشونت درهم شکسته شد ”ولی نشان داد که جریان زیرین جامعه رو به کجا دارد و گرمای ش چه اندازه به نقطهء جوش نزدیک می شود.”

”* * *”

” جبههء دوم خرداد از این تظاهرات دانشجوئی نیز مانند هژده تیر تا جائی که توانست برای مقاصد جناحی بهره ”برداری کرد و آنجا که خطر را برای نظام، برای مافیائی که دوم خرداد را در خدمت روابط عمومی خود گرفته ”است، نزدیک دید باز به خامنه ای پیوست. رهبر جبهه که هرچه می گذرد فضیلتهای ملی-مذهبی را بیشتر نشان ”می دهد، نه تنها پس از سرکوبی تظاهرات سالروز فروهرها در کرنش به مقام رهبری به رکوردهای تازه دست ”یافت، بلکه اوباش بسیجی را پیشاهنگ علم و کارائی و پیشرفت توصیف کرد ــ که از سوی مدافع گفتگوی ”تمدنها هیچ شگفتی برنمی انگیزد. او خواستار تقویت چاقو کشانی شد که کارشان برهم زدن تظاهرات مردمی، ”و لت و کوب دانشجویان است ولکهء خون آنان را به دست دارند، زیرا گویا امنیت کشور را تقویت خواهد کرد، ”و با تاکید اینکه بسیجیان به گرایش ویژه ای بستگی ندارند و حمله شان به مردم از تایید همهء گرایشها در رژیم ”برخوردار بوده است، مسئولیت حملهء آنان را به مردم مستقیما بر عهده گرفت. از این پس چه کسی می تواند ”میان دوم خرداد و بسیج، تفاوت و حتا فاصله بگذارد؟ ”
” ”
” بهره برداری جناحی از تظاهرات دانشجویان به دستورکار ”agenda” دوم خرداد بر می گردد. روبرو با ”سرخوردگی عمومی و پائین افتادن اعتبار خود، سران دوم خرداد در مجلس که می دانند دیگر از مردم نمی ”توانند انتظار رای دادن دشته باشند، به خاتمی فشار آورده اند که دست کم " ژست" مقاومت و مبارزه به خود ”بگیرد. گفتگوها دربارهء بیرون رفتن از حکومت(به زبان خودشان حاکمیت) که از چندی پیش برسر زبانهاشان ”بود البته جز گفتگوی پراکنده ای نبود. دوم خردادیان بیش از آن آلوده شده اند که دست از ظواهر قدرت و ”مقامات سیاسی بردارند ــ اسباب قدرت در دست هرکه می خواهد باشد. فشار برای کناره گیری از ریاست ”جمهوری به همان ترتیب به جائی نرسید. رئیس جمهوری آماده است تا هرجا پائین برود ولی کنار نخواهد رفت. ”او می خواهد این دو سال و نیمه را نیز به صورتی بسر آورد. تنها چاره ای که به نظر رسیده به راه انداختن ”نمایشی است که احساس مبارزه و مقاومت بدهد و نه تنها چندگاهی، هرچه درازتر بهتر، زمان بخرد بلکه ”پیروزی و شکست در آن نیز تفاوت زیادی در اصل موضوع نداشته باشد. همهء محاسبات در این بازی بر ”روی اثری است که بر افکار عمومی خواهد بخشید.”

” تظاهرات دانشجوئی تا آنجاکه "از دست بدر نرود" یعنی دست به هیچ چیز در جمهوری اسلامی نزند، ”همچنانکه انتخابات، به عنوان یک سلاح تاکتیکی به کار جبههء مشارکت می آید؛ وسیله ای است برای فشار ”آوردن و امتیازاتی گرفتن. ولی اگر قرار باشد دانشجویان خودشان هم خواستهائی داشته باشند و مثلا آزادی ”بخواهند، دوم خرداد و جبههء مشارکت نخست فراخوان آرامش می دهند؛ آنگاه تظاهر کنندگان را از حالت فوق ”العاده و سختگیری جناح دیگر می ترسانند؛ و اگر باز آرامش برقرار نشد آنها رامحکوم می کنند و با ”سرکوبگران همصدا می شوند. دانشجویان در سه سالهء گذشته دست کم سه بار این تجربه را داشته اند.”

” لایحه های افزایش اختیارات رئیس جمهوری(در جلوگیری از زیرپا گذاشتن قانون اساسی، و محدود کردن ”نظارت استصوابی شورای نگهبان، که رئیس جمهوری به مجلس داد در اجرای این نمایش بود. لایحه ها اساسا ”بی معنی است ، چنانکه خواهد آمد، و حتا اگر از شورای نگهبان یا مجمع مصلحت ... هم بگذرند تاثیری در ”موازنهء نیروها نخواهند کرد. مهمترین تفاوتی که پیدا خواهد شد تضمین نامزدی نمایندگان دورهء کنونی در ”انتخابات آینده است که اصل ماجراست. اما مگر دوم خرداد در مجلس کنونی اکثریت ندارد و مگر یک دستور ”رهبر بس نبوده است که از ورود در بحث مثلا قانون مطبوعات خودداری کنند، تهدید به همه پرسی یا کناره ”گیری رئیس جمهوری در صورت وتو شدن لایحه ها بیش از عناصر تئاتری این نمایش نیستند. دوم خرداد و ”رهبرش اگر اهل رویاروئی می بودند فرصتهای بسیار بامعنی تری را در گذشته از دست نمی دادند ــ ”فرصتهائی که می توانست مردم را نیز به میدان مبارزه بکشاند و شکست مافیای خامنه ای ــ رفسنجانی را ”محتمل تر سازد. اما اینهمه برای آن است که مردم به میدان نیایند. دوم خرداد کمتر از جناح انحصارگر از ”مردم نمی ترسد. ( از اصطلاحات جناح اصلاحگر و انحصارگر می باید در پرتو تجربهء دو سالهء گذشته دست ”برداشت. اصطلاحات درست تر، جناح در قدرت و جناح در خدمت است.) ”

”* * *”

” در نمایشی بودن لایحه های خاتمی بیش از آوردن بخشهائی از سخنرانی بلند آقای باقر پرهام در بنیاد اسماعیل ”خوئی آتلانتا ( تارنمای ایران و جهان، ۲۵ نوامبر ۲٠٠۲) ” نمی توان کرد. سخنران، نخست با بررسی قانون ”اساسی جمهوری اسلامی نشان می دهد که چگونه همه چیز به اختیار رهبر است و"افزایش اختیارات" ریاست ”جمهوری و یکدست دوم خردادی شدن مجلس نیز کمترین تاثیری بر نظام ولایت فقیه نخواهد داشت، و آنگاه به ”لایحه ها می پردازد:”

” "آقای خاتمی چه می گوید که می خواهد اختیارات بگیرد؛ اختیاراتی مخالف قانون واساسی و نظام سیاسی ”کشور؟ برای یک لحظه خوش بین باشیم و فرض را بر این بگذاریم که مراجع اصلی نظام استبدادی در ایران ””... زیر فشار داخلی و بین المللی مصلحت خود را در این ببیند که از پافشاری بر نظارت استصوابی که مستندی ”در قانون اساسی ندارد دست بردارند ... نتیجه چه خواهد شد؟ آیا غیر از این است که در انتخابات آینده مجلس ”شورای اسلامی ... نمایندگان مردم اکثریتی قویتر یا حتی نزدیک به اتفاق آراء مجلس خواهند داشت؟ ولی حتی ”اگر چنین شود ایا این امر به معنای لغو استبداد دینی و آزادی عمل کامل نمایندگان مردم در ایران است؟ پاسخ ”این سوآل منفی است. زیرا اولا مجلس به تصریح مواد فانون اساسی قادر به گذراندن قوانینی بر اساس اراده ”ملت نیست و محکوم به قانونگذاری در چارچوب شریعت است، در ثانی، مقام رهبری، شورای نگهبان، و ”مجمع تشخیص ... و سپاه پاسداران و حتی ارتش و نیروهای انتظامی مطابق قانون اساسی کشور برای این ”بوجود آمده اند که پاسدار قانونگذاری در چارچوب شریعت اسلام باشند و از خلاف این مساله جلوگیری کنند. ”

” "اشکال کار آقای خاتمی این بود که ... مردمسالاری دینی خود را جدی گرفت و تصور کرد چنین چیزی ”براستی در قالب بینش سیاسی ولایت فقیه می گنجد”. اکنون پس از ۶ سال” می بیند نمی گنجد و دو تا سه سال هم ”به پایان کار دورهء دوم ریاست جمهوری اش که با آن همه وعده ها به مردم همراه بود باقی مانده است. خوب، ”چه کار کند که این دو سه سال هم به خوبی و خوشی بگذرد و خشم سربازان گمنام امام زمان را نیز ــ که منطق ”بیرحم گلوله را به نزدیک ترین مشاورش خالی کرده بودند ــ علیه خود بر نینگیزد. طبیعی است که ایشان خیال ”کند اگر طرحی برای رد نظارت استصوابی، و مانند اینها بدهد بالاخره فرجه ای است. تا اینگونه طرحها به ”سرانجامی برسد یا نرسد، که مرده و که زنده؟ دو سه سال باقیمانده هم تمام شده است و ایشان جای خود را به ”دیگری خواهد داد. و خیال اش هم راحت است که زور خود را زده است و چیزی به کسی بدهکار نیست."”

” این فرض را که لایحه ها از تصویب بگذرند می توان فراتر برد و باز بهمان نتیجه رسید. گیریم نظارت ”استصوابی برداشته شود و رئیس جمهوری اختیار یابد که از قانون اساسی نگهداری کند؛ وگیریم که شورای ”نگهبان که برخلاف قانون اساسی چنین نظارتی را برخود گرفته است به قانون مجلس تسلیم شود ــ که نخواهد ”شد ــ و گیریم رئیس جمهوری به اعتبار رای مجلس بتواند از زیرپا گذاشتن قانون اساسی جلوگیری کند ــ که اگر ”بشود قانون اساسی را به این سادگی زیرپاگذاشت، سرنوشت قانون مجلس معلوم است. اما گذشته از اشکالاتی ”که خود قانون اساسی پیش می آورد و آقای پرهام اشاره کرده است، مشکل ادارهء کشوربرجای خود خواهدبود. ”تا اینجا همه کشمکشها برسر این است که جناح درخدمت، چه اندازه جلو رد شدن خود را در انتخابات آینده ــ هم ”از سوی شورای نگهبان وهم مردم ــ بگیرد. ولی مردم مسائل دیگری هم دارند؛ و فساد و انحصار هم هست؛ ”و چنگالی که مافیای جناح درقدرت بر منابع مالی و ماشین زورگوئی انداخته است و نمی گذارد هیچ کاری پیش ”برود. ”

” دوم خرداد که پس از همان نخستین برخورد با سرسختی مافیا به خدمت آن درآمد، و پس از پی بردن به ژرفای ”خواستهای مردم و جنبش دانشجوئی در پیاپیش آنان، به مردم پشت کرد، همه در بازی روابط عمومی خود گرم ”است و از یاد می برد که خواست اصلاح و دگرگونی از جای دیگری می آید و ربطی به صف بندیهای درونی ”رژیم ندارد. مشکل مردم این نیست که خاتمی چه اندازه اختیار بگیرد؛ مشکل شان آن است که حکومت برای ”کشور چه می کند؟ دوم خردادیان در امتیازات حکومتی انبازشده اند و تکه ای هم از گوشت قربانی به آنها می ”رسد. هم پالکی هاشان نیز در بیرون بهر زندگی که دارند خوکرده اند و بیخبر از درد مردم ــ همان گوشت ”قربانی ــ پیاپی نسخه های سازشکاری برای دراز کردن عمر جمهوری اسلامی می دهند. ”

” ””* * *”

” برای پیشبرد اصلاحات از همان آغاز چاره ای جز روی آوردن به مردم نمی بود. جنبش اصلاحی که نام دوم ”خرداد گرفت بایست استراتژی و تاکتیکهای خود را نیز از دوم خرداد می گرفت. ویژگی این جنبش نه در روز ”رای گیری که در ابعاد آن بود. دوم خرداد از رای دادن توده گیر مردم آغاز شد؛ از هنگامی که عامل مردمی، ”عامل خیابان، وارد شد. دوم خرداد نام یک گروه سیاست پیشهء یک آب شسته تر از مافیا نبود؛ بلکه دورهء ”تازه ای در تاریخ جمهوری اسلامی آغاز کرد که اساسا از نظر ورود عامل مردمی در سیاست با دوره های ”پیشین ــ سنگ شدگی پس از آن بهار خونین "آزادی ــ" و سالهای خونبار بساز و بفروشی ــ تفاوت داشت. دوم ”خردادیان تا دو سالی این تمایز را دریافته بودند و استراتژی مشارکت که وزارتهای ارشاد و کشور پیش می ”بردند برای نیرو دادن به جامعهء مدنی بود که وزنهء متقابلی دربرابر مافیا شود. روزنامه های فراوان و نسبتا ”آزاد( میدانی برای نشان دادن استعداد یک نسل تازهء روزنامه نگاران که از پیشینیان خود بسیار بهتر شده ”اند،) انجمنها و گروههای سیاسی، بویژه در دانشگاهها که پروانهء فعالیت گرفتند، انتخابات شوراهای شهر و ”روستا و انتخابات خود مجلس(که با ریختن آبروی رفسنجانی بزرگترین خدمت خود را کرد و سردار ”دزدسالاران را از فرایند انتخاباتی بیرون برد) همه در راستای این استراتژی می بود. رسواکردن وزارت ”اطلاعات و امنیت در پروندهء آدمکشی های زنجیره ای بخش دیگری از استراتژی نیروبخشی به مردم بشمار ”می رفت. برداشته شدن تهدید هر روزهء کشته و سر به نیست شدن، به روشنفکران امکان فعالیت بیشتر و ”آشکارتر می داد. (ترور قضائی که جای آدمکشی زنجیره ای را گرفته است با همه خشونت و بیقانونی به پای ”آن نمی رسد.)”
” ”
” اینکه یک نهیب مافیا برای وارونگی این استراتزی کفایت کرد و سیاست پیشگان از دوم خرداد به نام آن، و از ”عامل مردمی به کشاندن شان به حوزه های رای گیری بسنده کردند، گناه مردم نبود که تا پایان از پشتیبانی کم ”نیاوردند. آنها برای نگهداری امتیازات خود اصلاحات را فدا کردند و بجای روی آوردن به مردم به چانه زنی ”هاشان در محافل و راهروهای قدرت بازگشتند. دوم خرداد از آن هنگام بی معنی شد که از پشتیبانی مردمی ”هراسید. اصلاح در چهارچوب جمهوری اسلامی امکان نمی داشت و این را هر کس می دانست. برای ”اصلاحات می باید از چهارچوب بیرون رفت و از مردم یاری گرفت. سران دوم خرداد بر عکس، سه سال است ”مردم را از خود بیگانه کرده اند تا در آن محافل و راهروها جائی داشته باشند. نتیجهء ناگزیر، بیرون رفتن ”مردم از به اصطلاح جنبش اصلاحی بوده است. ”

” دوم خرداد به مردم فرصت داد که به میدان بیایند وهمین بس بوده است. رفتار بعدی آن اهمیت ندارد. خدمت ”دیگرش آن بوده که پریشیدگی دستگاه حکومت اسلامی را به حالت کنونی فلج در انتظار فروپاشی، رسانده است. ”این را نه دوم خردادیان می خواستند نه شریکان پرقدرت ترشان. کسی از بابت این خدمتها به سران دوم ”خردادی بدهی ندارد. انها از راه خودشان خواستند جلو سرنگونی نظامی را که جز سرنگونی راهی ندارد ”بگیرند. اینک مردم بطور قطع از توهم اصلاح رژیم اسلامی بدر آمده اند که خدمت ناخواستهء دیگردوم خرداد ”است ــ آخرین خدمت آن. جنبش اصلاحی جای خود را به جنبش براندازی از راه نافرمانی مدنی و برای ”برگزاری همه پرسی داده است، اما نه همه پرسی سازشکاران دوم خردادی که یک ترفند روابط عمومی به ”قصد اصلاحات آرایشی است. شورش و تظاهرات و اعتصابات، نافرمانی مدنی در معنای درست آن، ”سلاحهای این پیکار است و از چندی پیش روزی نمی گذرد که در گوشه ای از ایران آشوب و تظاهرات و ”اعتصابی نباشد. ”

” مهمتر از همه دانشجویان، دیگر رها نمی کنند. سلسهء تظاهرات درازتر می شود و از تهران به شهرهای ”بزرگ و کوچک می رسد. لحن اعلامیه ها شدیدتر است و" رهبر اوباش" هدف مستقیم حملات شده است. ”جمعیت ۶,١ میلیونی دانشگاههای ایران به اندازهء کافی جوان بجان آمدهء آمادهء خیزش دارد و بسیجیان "پیشتاز ”علم و کارائی" خاتمی از عهدهء آنان برنخواهند آمد. رهبران دانشجوئی پرشمار شده اند و به صف درخشان ”مبارزانی می پیوندند که پایان مذهب در سیاست ایران و پایان صد و بیست سالهء بی شکوه گرایش ملی مذهبی ”را اعلام می دارند. بخش بزرگی از چپ و"ملیون" می باید در این موج عرفیگرائی که جامعه را برداشته ”است، ناقوس مرگ خودرا بشنود ــ اگر نخواهد خود را از گرایشی که نه گذشته ای دارد که به آن بنازد و نه ”آینده ای که به آن امیدوار باشد جدا کند. ملی مذهبی ها این بخش طیف سیاسی ایران را با خود بزیر عبای ”خمینی کشیدند، به کارگزاران تاراجگر و جنایتکار پیوند دادندد، و اکنون در گلزار ”quagmire” دوم خرداد ”نگهداشته اند. ملی مذهبی، بن بست دیرپای اندیشهء سیاسی ایران است و اکنون همراه جمهوری اسلامی رو به ”زوال می رود.”

” نیروی مخالفی که بخواهد آیندهء ایران را بسازد می باید در گنجی ها و طبرزدیها و همفکران بیشمار شان ”متحدان خود را بیابد. این مبارزه بیرون و درون ندارد. می باید به دفاع از اندیشه برخاست، از این مردان، از ”همه کسانی که سینه های خود را سپر مردم کرده اند، پشتیبانی کرد. شیوهء گزینشی پاره ای گروهها که تنها ”همفکران خود را درمیان قربانیان سرکوبگری، شایستهء دفاع می دانند از بدترین نشانه های دورافتادگی از ”واقعیات ایران است. آن جامعهء جوشنده، دریای موجزنی که پیاپی لاشه های گرایشها و دیدگاهها و شیوه های ”مرده را دور می اندازد و خود را از آنها می پالاید، به فرزندان باشهامت و روشنرای خود زنده است.”