ستونهای شکسته اصلاحات دوم خرداد

انتخابات دومین دوره شوراها با پیامی روشن پایان یافت. همه از جمله سران جنبش اصلاحی انتظار یک نه ”بزرگ دیگر را، این بار به هردو جناح رژیم، می داشتند، اما رویگردانی مردم از انتظارها درگذشت. مردمی که ”از سال ۷۶/۹۷ پفیاپی در میلیونهای خود رای داده بودند سرانجام حکم نهائی خود را صادر کردند؛ صندوقها از ”رایهای مردم تهی ماند. در آمار رسمی از ۱۲ درصد شرکت کننده گان در تهران سخن گفته اند. پاره ای خبرهای ”خصوصی از ستاد انتخاباتی وزارت کشور، شمار شرکت کننده گان را بسیار کمتر از اینها ذکر کرده است. پس از ”انتخابات ۹ اسفند دیگرتردیدی نمی توان داشت که کسی در ایران امیدی به جبهه مشارکت و خاتمی و ”اصلاحگران و ملی مذهبیان از هر رنگ ندارد. آنها به عنوان یک نیروی سیاسی سپری شده اند و نیازی به ”بیرون رفتن از حکومت(به قول خودشان بیرون رفتن از حاکمیت) نیزندارند. بود و نبودشان یکی است. ”

” اصلاح رژیم اسلامی از درون، همواره آرزوی مردمی بود که خسته از انقلاب و بیمناک از خونریزی و بی ”نظمی، راه برونرفتی مسالمت آمیز و تدریجی از بن بست جمهوری اسلامی می جستند. انتخابات ریاست ”جمهوری سال ۱۳۷۶ چنان دورنمائی را پیش چشم آنان آورد و جوانان و جامعه روشنفکری به ویژه فرصتی را ”که برای باز کردن سیاست پیش آمده بود غنیمت شمردند. در دو ساله پس از آن سیر رویدادها به نظر می رسید ”که در راستای انتظارات آنان است. انفجار مطبوعاتی که پرده ها را درید و بیرون افتادن راز آدمکشی های ”زنجیره ای و نیروگرفتن صداهای مستقل همه از پیامدهای آن انتخابات بود که پاره ای آثار آن هنوز از میان ”نرفته است و نخواهد رفت. درباره دلائل و مقدمات دوم خرداد گمانپروریهای فراوان، عموما بر پایه تئوریهای ”توطئه، کرده اند. ولی آن رویداد با هر مقدمات و انتظارات و از سوی هر کس سرگرفت یک دوره تازه و حیاتی ”در زندگی جمهوری اسلامی بود و در سیر ناگزیر آن به نابودی، سهمی بزرگ داشته است و خواهد داشت. ”

” نخستین مرحله دوم خرداد با جنبش دانشجوئی هژدهم تیر به پایان رسید و از آن پس رو به کاستی نهاد. در ”هژدهم تیر نیروهائی که با دوم خرداد به صحنه آمده آمده بودند جنبش را به نتیجه منطقی آن رساندند. اگر قرار ”می بود اصلاحاتی صورت گیرد بایست نخست به حملات اوباش بسیجی پایان داده می شد. دانشجویان در پاسخ ”حمله به خوابگاههای خود به خیابان ریختند و از حکومتی که با رای آنها آمده بود دست کم انتظار پشتیبانی ”داشتند. هنگامی که رئیس جمهوری اصلاح طلب دست در دست سرکوبگران، رویاروی شان ایستاد نه تنها ”محدودیتهای اخلاقی و کاراکتر خود او بلکه مرزهای تنگ جنبش بیرونق اصلاحی که نماینده آن بود آشکار ”گردید. انتظارات مردم هر چه بود، سران دوم خردادی جز اصلاحاتی را در زمینه روابط عمومی در دستور خود ”نداشتند و تا به دامنه خواستهای عمومی پی بردند پس کشیدند و پشت ولایت فقیه پناه جستند. در هژدهم تیر ””۷۸/۹۹ در یکی از دو ستون دوم خرداد شکست افتاد.”

” اصلاح رژیم اسلامی به دو عامل بستگی می داشت: عناصر مصممی از درون که پای یک برنامه اصلاحی ”گام به گام ولی امید بخش بایستند؛ و پشتیبانی مردمی در بیرون که فشار نیروهای مخالف اصلاحات و سودهای ”پاگیر پرقدرت را خنثی کند. اصلاحگران که در هر نظام بسته ای در اقلیت اند به مردم نیازمندند و مردم می باید ”به اصلاحگران نیرو بدهند. در جمهوری اسلامی این معادله تنها از یک سر کار کرده است. از هژدهم تیر تنها ”پشتیبانی عمومی و انتخابات بی اصلاحات بوده است. اصلاحگران پیاپی از مواضع خود پس نشسته اند و نه ”تنها به مردم بلکه به یاران و هم پیمانان خود پشت پا زده اند و آنها را به زندان و شکنجه سپرده اند. مردمی که ”دل به اصلاحات آرام بسته بودند همچنان به پشتیبانی ادامه دادند و در سه انتخابات بعدی به دوم خرداد رای ”دادند ولی پس از دومین پیروزی انتخاباتی خاتمی دیگر برضد امید نیز نمی شد امیدوار ماند. او با نشان دادن ”بیشترین سست عنصری، ورشکستگی سیاسی دوم خرداد را در ورشکستگی اخلاقی خود به نمایش گذاشت. ”برای توده رای دهندگان چاره ای نماند که به همان نتیجه آقای اکبر گنجی برسند: نظام جمهوری اسلامی اصلاح ”پذیر نیست و نه جمهوریت ش به درد می خورد و نه اسلامیت ش. ”

” اکنون ستون دوم جنبش دوم خرداد نیز به شکست افتاده است. نیروئی در درون حکومت نیست که پای ”اصلاحات بایستد و پشتیبانی مردمی در بیرون نیز ته کشیده است. اصلاحگرانی که تنها به انباز بودن در قدرت ”می اندیشند مردم را ازگرد خود پراکنده اند و هیچ گله ای نباید داشته باشند. به آنها و هواداران شان در ”نیروهای سابقا مخالف رژیم اسلامی فرصت بیش از اندازه داده شد که بیهودگی نظریه اصلاح از درون را در ”رژیمی اصلاح ناپذیر ثابت کنند. حتا پیشرفت اصلاحات در یک دو ساله نخستین، گذشته از اثر اقدامات آنها، از ”سردرگمی رژیم پس از تکان نا منتظر انتخابات سال ۷۶ نیز برخاست ــ چنانکه در آن "بهار آزادی" نخستین ”ماههای حکومت اسلامی نیز بود ــ تا هنگامی که به خود آمدند و ماشین سرکوبگری را براه انداختند. درانفجار ”مطبوعاتی و روزنامه های تازه نیز ادامه سیاستهای ماههای واپسین رفسنجانی را می توان دید که می خواست ”هوادارانی در مطبوعات داشته باشد و وزارت فرهنگ و ارشادش به فراوانی امتیاز روزنامه صادر کرد. ”

” بحث درآزمایش دوم خرداد اکنون که عملا پایان یافته است تنها از نظر کمکی که به استراتژی پیکار می کند ”اهمیت دارد و مخاطب اصلی آن همه عناصری هستند که از شش سال پیش دوم خرداد را در مرکز محاسبات و ”امیدهای خود نهادند. در سیاست نیز مانند بقیه زندگی از آرزوپروری ”wishful thinking” گریزی نیست. ”انسان ترجیح می دهد جهان را به میل خود ببیند. جهان نیز ترجیح می دهد به راه خود برود، و آنها که سودی ”در زندگی در فریب ندارند بهتر است با جهان پیش بروند. در انقلاب اسلامی نیز آرزو پروری عاملی اصلی بود. ”مردمان بیشمار چشم بر حقایق آشکار بستند ورویدادها و کسان را چنانکه دلخواه شان بود دیدند. امروز آنها که ”دوم خرداد را پاسخی بر معمای خود می شمردند اگر می خواهند پا به پای جهان بیایند چاره ای ندارند که آن را ”رها کنند. اگر اصلاحات با پشتیبانی کوه آسای مردمی نیز به جائی نرسید اکنون که مردم روی برگردانده اند چه ”امیدی می توان داشت؟

” در بهترین دنیای قابل تصور، صدام حسین ها از دم اژدها پس می کشند و رها می کنند و خامنه ای ها و ”رفسنجانی ها از دورنمای انفجار به هراس می آفتند و کنار می روند. ولی از موقعیت های سخت به آسانی نمی ”توان رها شد. دوم خرداد آسانترین راه رهائی می نمود و به جائی نرسید. اکنون می باید به راههای دشوارتر و ”امکان پذیر تر رهائی روی آورد. اسلامیان، ایران را به رایگان به چنگ آوردند و به رایگان از کف نخواهند ”داد. اصلاح گام به گام رژیم با همه مزیتهای فراوان ش شدنی نبوده است. هیچ کس به میل خود از خوان یغما ”بر نمی خیزد. می باید به این نتیجه ناگزیر رسید که سرنگونی جمهوری اسلامی تنها چاره سرنگونی ایران ”است. البته اگر سیاستبازی و منافع شخصی و گروهی جائی برای اندیشیدن به ایران بگذارد. ”

” * * *

” این تصادفی نیست که هواداران سرنگونی رژیم، از دلسوزی به سرنوشت کشور و شوربختی مردم به آنجا ”می رسند. همچنین تصادفی نیست که در گفتمان دوم خردادیان درون و بیرون کمتر دلسوزی به سرنوشت کشور ”و شوربختی مردم دیده می شود و اگر هم اشاره ای هست برای پیشبرد استدلال سیاسی است؛ هماوردان خود را ”در بخش دیگر نظامی که همه در پی نگهداری اش هستند می ترسانند تا امتیازاتی بگیرند. این آرزو پروران ”اکنون نیز با همه درسی که انتخابات بیرونق شورا ها داده است از رشتن و بافتن دلائل و توجیه رویگردانی ”مردم دست برنمی دارند: در کشورهای پیشرفته نیز بیشتر مردم رای نمی دهند؛ انتخابات شوراها چنان اهمیتی ”نداشت که مردم را جلب کند. آنها امیدواری می دهند که در انتخابات مجلس آینده باز مردم به پیکر نیمه جان ”دوم خرداد روح تازه خواهند دمید. اما همین بس است که از خود نمایندگان مجلس بپرسند. بیم بسیاری از این ”اصلاحگران از هر سناریو محتمل تر پس از جمهوری اسلامی چندان است که هیچ باکی از فروتر رفتن در وضع ”موجود ندارند . گفتگو با این کسان اگر بیهوده نباشد هنوز زود است و به درسهای سخت تری نیاز دارند. ”

” روی سخن با اصلاحگرانی است که بیش از موقعیت خود در ایران پس از جمهوری اسلامی، نگران انفجار و ”آشفتگی بودند و اصلاح رژیم را جایگزین بهتری می شمردند. اینگونه مخالفان رژیم اسلامی اند که اکنون می ”باید با گزینش ناگزیر میان نابودی حکومت اسلامی یا نابودی ایران روبرو شوند. راه میانه ای نمانده است و ”اگر نمی خواهند بیش از آینها شاهد از هم گسیختن جامعه ایرانی و بسته شدن امکانات پیشرفت و باز سازی ”آینده باشند جز پیکار همه سویه با این رژیم و جهان بینی آن گزینشی ندارند. نظام آخوندی-مافیائی و جهان ”بینی مذهبی و ملی مذهبی که راه را بر چنین حکومتی می گشاید دشمن مردم ایران است. باید با آن در همه ”جبهه ها جنگید. ”

” مذهبیان به یاری ملی مذهبیان به قدرت رسیدند و ملی مذهبیان در بیرون و درون حکومت بیش از دو دهه ”است همچنان در پایندگی رژیم مذهبی می کوشند. این ملی مذهبیان بوده اند که پندار حکومت اسلامی خدمتگزار ”مردم را حتا در سیاه ترین روزهای ش زنده نگهداشته اند و به نام هویت ملی، و ارزشهای اصیل و با قرار دادن ”باور های مذهبی در کانون گفتمان سیاسی، از بالیدن اندیشه های پیشرو و امروزین جلوگیری کرده اند. این ”اصلاحگران اسلامی بوده اند که با لبخندهای روابط عمومی و سخنرانیهای خوش ظاهر، به دولتها و شرکتهای ”آزمند اروپائی بهانه داده اند تا زیر پوشش گفت و شنود انتقادی با رژیمی رو به اصلاح، به زننده ترین تاراج ”منابع ملی ایران پس از بیرون راندن شرکت نفت ایران و انگلیس در نیم قرن پیش دست بزنند. اصلاحات آنها در ”کشورداری دستاوردی نمایان تر از این نداشته است که به کاهش انزوای یک رژیم تروریست کمک کنند.”

” شاخه حزب مشروطه ایران در برگن، دومین شهر نروژ، در فوریه به گزارشی از سفر ایران رئیس شرکت ””"استات اویل" که هشتاد درصد سهام آن در دست دولت نروژ است و از میدان نفتی پارس جنوبی بهره برداری ”می کند در خبرنامه آن شرکت دست یافت. سخنگوی شاخه توجه خبرنگار "برگنز تیدنده" بزرگترین روزنامه ”شهر را به تصویر مدیر عامل شرکت در زیر پستر بزرگی با عکس خمینی و شعار "اسرائیل باید از صفحه ”روزگار محو شود" به فارسی و عربی جلب کرد. آن روزنامه مصاحبه ای با سخنگوی شاخه حزب و مقامات ”شرکت به عمل آورد که به انتشار گزارش مفصلی در دوصفحه در ۲۷ فوریه آن روزنامه انجامید. در آن گزارش ”اطلاعات و آمارهای رسمی درباره وضع حقوق بشر در ایران و عکسی از مراسم دار زدن یک جوان و تصویر ”بحث انگیز مدیر عامل و نطق سخنگوی شاخه برگن حزب انتشار یافته است. انتشار این گزارش سر و صدای ”بزرگی در نروژ به پا کرد و به شرکت نفتی دولتی اعتراض کردند. شرکت نفتی از سفارت اسرائیل پوزش ”خواست که مدیر عامل، فارسی و عربی نمی دانسته است، و مناسبات نزدیک خود را با دولتی مانند جمهوری ”اسلامی با همان استدلال های معمول گفت و شنود انتقادی و بهبود اوضاع در ایران توجیه کرد. ولی حقیقت را ”یک مقام نروژی بطور خصوصی به سخنگوی شاخه ابراز داشت: نفت ایران در مقایسه، به بهای نزدیک به ”رایگان بدست نروژیها می رسد.”

” حقیقت اصلاحات و نتیجه تلاشهای فکری و سیاسی گرایش ملی مذهبی و اصلاحگر جمهوری اسلامی را در ”همین رویداد می توان یافت. به نقل از نام یک فیلم جیمز باندی، "بزی و بگذار بمیرند." در راهرو های ”قدرت، در گوشه کنارهای عافیت، در پناهگاه های بیرون نشسته اند و در وضع موجودی که دست کم برای آنها ”خطری ندارد می زیند و ملتی را به مرگ تدریجی و کشوری را به پوسیدگی فزاینده رها کرده اند. از سوئی دوم ”خرداد را نشانه پختگی ملت ایران و یک پدیده استثنائی می شمارند که ایرانیان را در ردیف پیشتازان دمکراسی ”می گذارد و از سوی دیگر هر اشاره به ضرورت سرنگونی رژیم را در غوغای هشدارهای بی پایه خود خفه می ”کنند: مردم آماده نیستند؛ "شورش کور" به تکرار تجربه سال ۱۳۵۷ خواهد انجامید؛ ایران افغانستان و بد تر ”خواهد شد؛ مردم مذهبی اند و هر چیزی کمتر از یک حکومت مذهبی بهتر از این نا ممکن است و ایران را به ”هرج و مرج خواهد انداخت. ”

” اکنون در یک انتخابات بسیار مهم از نظر اوضاع و احوال و معانی آن، همه طرح ملی مذهبی و اصلاحگر ”اسلامی و جمهوریخواه دینی به ورشکستگی افتاده است. جمهوریت نطام راه اسلامیت آن را در پیش گرفته ”است و "ملی، " خود را به روز مذهبی انداخنه است. مردم از هر راه حل دلالانه و کاسبکارانه مسئله مرکزی ”جامعه ایرانی یعنی تجدد بیزار شده اند. دست کم آنها که سود پاگیری ندارند می توانند ببینند که آنچه مانندهای ”بازرگان و طالقانی آغاز کردند و به مانندهای خاتمی رسیده نه تنها یک سراب بلکه دام خطرناکی بوده است که ”مردم ایران در بیرون زدن از آن می کوشند. آنها که در هزاران کیلومتری ایران در این سالها برای نمایندگان این ”طرح و اندیشه به عنوان آینده سازان ایران مجلس بر پا می داشتند اینک می توانند ببینند که فاصله ذهنی شان ”با ایران کمتر از فاصله فیزیکی نیست. ”

” * * *

” شکافتن ویژگیهای انتخابات شوراها ورشکستگی کامل نه تنها جمهوری اسلامی، بلکه جایگزینان(آلترناتیو ”های) اسلامی آن را نیز آشکار می کند. در این انتخابات همه گرایشهای وفادار رژیم شرکت جستند زیرا شورای ”نگهبان نظارتی نداشت و وزارت کشور مانعی نتراشید. بیم و بیزاری از مداخلات شورای نگهبان نقشی در ”رماندن مردم از رای دان نداشت. چهره های مشهور ملی مذهبی، اصلاحگران، منتقدان پر سر و صدای رژیم ”آخوندی، بسیاری به زندان افتادگان نامزد انجمنهای شهر شدند. ولی نتیجه انتخابات نشان داد که هیچ کدام آنها ”وزنی در میان مردم ندارند؛ همه سپری شده اند. منظره دبیر کل نهضت آزادی و بازجوی تلویزیونی نخستین ”اعدامی های انقلاب که در خیابانها برای همفکران خود اعلامیه انتخاباتی پخش می کرد مضحکه ای ترحم انگیز ”بود. مداخله او به سود همفکرانی که در چشم مردم آلودگی او را ندارند به جائی نرسید. نهضت آزادی که کمتر ”کسی را جز محافلی در بیرون پشت سر خود دارد جایگاه ش را در ایران دریافت؛ و"مظلومیت" و دستگیری ”اعضای ش هم به دادش نرسید. در اصفهان نه کمتر از منتظری ها و طاهری ها مردم را به رای دادن خواندند ”ولی نتیجه همان بود؛ مردم بهر که از این نظام باشد پشت کردند. در قم همین گونه شد. در این انتخاباتی که از ”هر انتخابات دیگری در جمهوری اسلامی آزاد تر بود گروههای سیاسی که می کوشند باز به حلقه خودیها راه ”یابند بیگانگی مردم را از خودشان دیدند. آخوند و غیر آخوند با بی اعتنائی روبرو شدند و بی اعتنائی بیشترین ”چیزی است که مردم در این شرایط از آن بر می آیند.”

” رهبر جبهه مشارکت، که بازنده اصلی است، دو ستان ش را تسلی داد که رایی داده نشد که وزن کشی شود. ”او می توانست درست تر بگوید که وزنی نمانده بود که کشیده شود. یکبار دیگر او مردم را به رای دادن خواند ”و پاسخ تاخیر شده اش را گرفت. دیگر هیچ کس نمی تواند ادعا کند که مردم به اصلاحگران فرصتی ندادند. در ”تاریخ همروزگار ایران هیچ حرکت سیاسی مانند دوم خرداد فرصت نیافته است که ظرفیت خود را به تمام نشان ”دهد. شکست دوم خرداد دربرابر مردم راه را بر هر رشتن و بافتن و تعبیر و توجیه می بندد. بزرگترین تلاش ”برای درآوردن اصلاحات از یک نظام اسلامی به جائی نرسیده است زیرا این نظام اصلاح پذیر نیست. می باید آن ”را کناری گذاشت و هر کس آزاد باشد که با دین ش هر چه می خواهد بکند. دوم خرداد یک ورزش فکری در ”صفحات رسانه ها و بحثهای دانشگاهی نبود و در میدان سیاست با پشتیبانی رای دهندگان بیشمار صورت گرفت. ”سران دوم خردادی از آغاز می دانستند چه می خواهند و آن را با مردم در میان گذاشتند. هیچ رویداد نامنتظری ”راه بر طرح آنها نزد. در مسیری که خود گفته بودند حرکت کردند و این مسیر به بن بستی که پیش بینی می شد ”خورده است. نظام اسلامی از همین قبیل است. یا جمهوری اسلامی است یا طالبان است یا دوسالاری سعودی-”وهابی است. دست گشاده به اسلام در سیاست دادن به همین نکبتها می کشد.”

” ایرانیان مدتهاست به چنین نتیجه ای رسیده اند. از هرچه دینی، در امور عمومی و سرنوشت ملی خود ”بیزارند. آخوند تنها نیروی سیاسی نیست که به پایان کارش رسیده است، هر رنگ اسلامی در سیاست رو به ”زباله دان دارد. طالبان سرنگون شد و عربستان سعودی حتا در پناه بزرگترین درامدهای نفتی به لرزه افتاده ”است. در ایران فروریختگی از همه جا کامل تر است. ذهن مردمان آزاد شده است. لایه های واپسمانده ”اجتماعی هستند ولی بخشهای آینده ساز جامعه، از زنان و مردان متفاوتی تشکیل می شوند که مانند شان در ”هیچ کشور منطقه ما ــ از پاکستان تا هرچه به باختر در این جغرافیای تیرگی و بینوائی و خشونت پیش برویم ــ ” به چنین فراوانی یافت نمی شود. جهان بینی اسلامی همراه سرتاسر رژیم از هر پایگاهی در مردم ایران بی بهره ”است. جهان بینی ایرانیان دارد از نفوذ زیانبار آموزه های آخوندی و اندیشه های جهان سومی و از بن بست ”سیاستهای خاور میانه ای آزاد می شود. حکومت اسلامی هنوز می تواند بکشد و ببندد و فاسد کند ولی تا آنجا ”که به افکار عمومی مربوط می شود در وضعی است که یک موسسه نظر سنجی اعلام کرد و مسئولان ش با ”همه پوزشها و اقرار به اشتباه ها به زندان افتاده اند: جز آنها که زیر کنترل دستگاه حکومتی اند دیگر ایرانیان ”پشتیبان این رژیم نیستند. ”

” اکنون با نمایش متقاعد کننده انتخاباتی که همه گرایشهای اسلامگرا را بی اعتبار نشان داد آیا سر سخت ”ترین هواداران اصلاحات نیز نمی توانند به آسانی فرش را ببینند که چگونه از زیر پاها شان کشیده می شود؛ ”یک نگرش به سیاست مرده است. آیا می باید بهمراه آن نگرش مرد؟ جمهوری اسلامی رهانیدنی نیست و دوم ”خرداد نه می تواند از حکومت(به قول نادرست شان، حاکمیت) بیرون بیاید نه خود را اصلاح کند. دوم خرداد به ”مردم پشت کرده است و اکنون مردم هم به آن پشت کرده اند و دوم خرداد بی پشتیبانی مردم معنائی جز یک جناح ”دیگر حکومت ندارد. جمعی در جاهائی نشسته اند و دستی در کاسه دارند و تا بتوانند آنجا خواهند ماند. اما ”اصلاح رژیم به معنی برکندنش از ریشه، و رهائی مردم به معنای زدودن آنچه اسلامی و آخوندی از حکومت ”است دنبال خواهد شد، و پس از ۹ اسفند با انرژی بیشتر و با روشهای کارساز تری دنبال خواهد شد. مردم ”ایران بایست از این مراحل می گذشتند. کسانی که پیش از موقع مردم را به رها کردن فرایند انتخاباتی می ”خواندند پیاپی ناکام شدند و اکثریتی در ایران به آنان توجهی نکرد. از جامعه ای جنگ زده و انقلاب زده نمی شد ”انتظار داشت حتا در ریسمان باریک امید مبهم به برونرفت تدریجی و دور از بی نظمی از این فاجعه چنگ نزند. ”مردم تا پایان امید خود را به انتخابات نگهداشتند، و این گناه سنگین تر دوم خردادیان آبرو باخته است که آنهمه ”امیدها را به سراب کشاندند. ”

” زنده کردن طرح فراموش شده همه پرسی برای محدود کردن شورای نگهبان(در واقع تاکید بر مواد قانون ”اساسی که هر روز زیر پا نهاده می شود) ترفندی است که بینوائی سیاسی جبهه مشارکت و رهبر و رئیس ”جمهوری آن را جبران نخواهد کرد. پاره ای دوم خردادیان می خواهند بار دیگر به نام اصلاحات مردم را پای ”صندوقها بکشانند. آگاه ترهاشان هشدار می دهند که مردم رای نخواهند داد و بدتر خواهد شد. دیگران در همان ”جبهه هر دست زدن به اوضاع را برای نظام محبوب شان زیان آور می شمارند و مانند همیشه برد با آنها خواهد ”بود. نظام را می باید بهر بها نگه داشت. اصلاحات وسیله ای بیش نبوده است. مردم آن را چندی جدی گرفتند ”و دیگر بازی پایان یافته است. ”

” بازایستادن فرایند سیاسی در جمهوری اسلامی پس از۹ اسفند نقش تحولات خارج را برجسته تر خواهد کرد. ”سرنگونی صدام حسین، واپسین همسایه باقی مانده ایران را نیز زیر نفوذ امریکا خواهد برد و حلقه محاصره را ”خواهد بست. پس از عراق نوبت برنامه هسته ای جمهوری اسلامی( و پرونده سنگین شونده تروریستی آن) ”خواهد بود که زیر نگاه سنگین امریکا بیفتد. در این احوال پرونده تروریسم جمهوری اسلامی پیوسته پر برگ ”تر می شود و اگر اکنون هنگام پرداختن به این امور نیست زمان ش دیر یا زود خواهد رسید. وضع حقیقتا جدی ”شده است و نیروهای سیاسی ایران کارهای بسیاری در پیش دارند. ”