شاه کار (اِعجازِ زنان ایران)

حق
درود و سپاس ویژه خدمت شما وجدانی نازنین تقدیم می کنم؛ امیدوارم بپذیرید. هر انسان با وجدانی جدا از اینکه جمهوریخواه یا پادشاهیخواه باشد نمی تواند خدمات رضاشاه بزرگ و محمد رضا شاه پهلوی به ایران و بویژه به زنان و کودکان ایرانی را ارج ننهد و سر تعظیم بر ایندو ابر مرد تاریخ ایران فرود نیاورد. بارها با خود اندیشیده ام که آیا ایندو پادشاه به بزرگی کوروش بزرگ و داریوش بزرگ برای نبوده اند!؟ با این تفاوت که در دوران قدرتمندی هخامنشیان این امتیاز را آنها داشتند که ابر قدرتی بجز آنها نبود. ایرانی هم نبود. پادشاهان پهلوی برخلاف آندو پادشاه بزرگ هخامنشی کشوری را از قاجاریان تحویل گرفتند که ایران یکی از فقیرترین ۲۰ کشور موجود در آنزمان بود و روس و انگلیس سایه سنگین خود را بر آن انداخته بودند و شیرازه مملکت داشت از هم می پاشید. انچه پادشاهان پهلوی در ۵۷ سال انجام دادند خود شاهکار و معجزه بودند. آنها از فرصتی که بدست آمده بود و می دانستند کوتاهست حداکثر استفاده را کردند. این فرصت اختلافات سیاسی جهان دو قطبی آنزمان بود. عجله برای رسیدن به دروازه های آن تمدن بزرگی که بدنبالش بودند اینگونه توجیه می شود. این وسط بزرگترین دشمنانش تا به امروز لیست کسان و احزاب و گروههایی بودند که در اول نوشتار شما، وجدانی عزیز، دیده می شوند. اینهایی که بدرستی می گویید اربابانشان در کشورهای خود تک حزبی یکی از ارکان ایدئولوژیشان بود و دست برداشتن از آن ناممکن. بجز انگلیس که چند حزبی بود ولی برخلاف ایران در درون کشور دشمن نداشت واگر دشمنی مثل گروه تروریستی آی آر اِی داشت ولی اکثریت غالب در کشور با دولت بودند و نه بر دولت در اینمورد. امروز در صحنه سیاسی ایران همان دشمنان داخلی مان در درون و برون مرز که شما لیستی از آنها را در آغاز نوشتارتان آورده اید را می بینم که هنوز فعالند. فعالیتشان همانست که همیشه بود؛ بر ایران بودن و نه برای ایران بودن. نمونه اش اسماعیل نوری علاء است که در مقاله اخیرش با الفاظ طوری بازی می کند که انگار پاکترینها اوست و اعضاء شبکه اش و بس!