تکرارِ عادت به نام سیاست

ایرانی
با درود خدمت دوستان
سرکار خانم بقراط، مقاله خوبی بود. این به همه دیدگاه های تاریخی و سیاسی نیز قابل تعمیم است. تا جایی که از فرط تکرار، از وقایع تاریخی، عاشورا ساخته شده است و سالی یکبار روضه آن برپا می شود. اما در مورد انتخابات سال جاری، به نظر بسیار بعید می رسد، اصلاح طلبان حکومتی قادر باشند مردم را به پای صندوق های رای بکشانند. در دوران خاتمی، در همان اوایل دولتش، در سخنرانی خامنه ای را تهدید کرد که هر مسئله ای پیش آید با مردم در میان خواهد گذاشت، جناح راست آن زمان به نیابت از رهبری و خود او به کنایه، خاتمی را مسخره کردند که او جربزه این کار را ندارد. حزب مشارکت نیز، خاتمی را به فرصت سوزی متهم کرد. در جریان جنبش سال ۸۸، آقایان همه چیز را به نام موسوی و خودشان ثبت کردند غافل از اینکه بخش بزرگی از مردم حاضر در خیابان، یا مانند من رای نداده بودند و یا موسوی برایشان بهانه ابراز مخالفت بود. ملت با جنبش سبر، دریافت غایت خواست آقایان بازگشت به دوران طلایی امام راحل است، با توجه به برآیند افکار عمومی در ایران، بعید به نظر می رسد ملت بار دیگر به اینها اعتماد کند. شکاف بین ملت و حکومت را اینبار نمی شود توسط اصلاح طلبان پر کرد و به نظر می رسد ترس خاتمی از کاندیدا شدن، نه رد صلاحیت توسط شورای نگهبان، که عدم اقبال عمومی توسط مردم در روز انتخابات و ریشخند سایر جناح های جکومت در فردای شمارش رای ها باشد. تعداد آرا برای کسی در حکومت ایران اهمیت ندارد، اما می توان یرای ریشخند دیگران از تعداد آنها استفاده کرد. به نظر من، اصلاح طلبان به طور رسمی در انتخابات شرکت نمی کنند، زیرا این فرصت را به همه خواهند داد تا عیار ایشان را بعد از بیانیه های موسوی و اتفاقات ۸۸، بسنجند. این یعنی مرگ اصلاح طلبی و رای دادن به هر قیمتی. چنانچه در انتخابات شرکت کنند، با چهره های دست چندم خواهد بود تا بتوانند نتایج حاصله را به خود مربوط ندانند.
پاینده ایران