درباره‌يی هويّتِ ملّی و پروژه‌ی ملّت‌سازی

برویز
درود بر دوستان و گردانندگان حزب مشروطه ايران(لیبرال دموکرات) بخش سوم و پایانی

جای بسی اندوه است که هنوز بغض ۶۰ ساله را چون عینکی تیره بر چشم گذاشته ایم.
اگر پیمان سنجش را ایران بنامیم دیگر زیر بار برهانهایی که سرچشمه ای جز همان عوامل استثماری ندارند نخواهیم رفت و نابخردانه خادمان این ملک و بوم را زیر پرسش نخواهیم برد. رضاشاه و محمد رضاشاه ایرانیانی فرهیخته و دلسپرده ایران و ایرانی بودند و در حد توانایی (و شاید بیشتر) در پیشرفت میهن و ایرانی کوشیدند اگرچه فرهنگ( یا کم فرهنگی) سیاسی ایرانیان سدی در پیشبردی سریعتر شد.

من با جامعه فرانسوی اشنایی کافی ندارم و لذا در باره اروپا(باختری) نظر نمی دهم ولیکن انگلستان را خوب می شناسم و اقوام در اینجا هم٫ خود را اول ایرلندی و یااسکاتلندی می نامند تا بریتانیایی. فرهنگ سیاسی که چه عرض کنم٫ بیشتر وابستگی ملی است که اجازه پشت نمودن به کشور مشترکشان را نمی دهد. تازه اگرقرار بر ظلم قومی باشد٫ این کشور در درازای تاریخش تا چند سال پیش حکومت مداری جز «قوم» انگلیسی بخود ندیده است در حالیکه اکثر حاکمان ما در قرنهای اخیر (از جمله ۲۴ سال گذشته) آذری بوده اند.
چرا استاد بزرگ داریوش آشوری بجای نامه نگاری برای راديو بي‌بي‌سي که در راه تجزیه ایران بیش از سه قرن پیشقدم بوده است به تلاش برای آزادی میهن نمی افزاید. آیا نمی داند که در انگستان هر کس نزدیک به ۱۵۰ پوند باید برای بی بی سی بپردازد در صورتیکه همین واحد «خبری» برنامه های جذاب و رایگان به زبانهای جهان سومی پخش می کند؟
جناب آشوری٫ اگر لارم است نوارهای کاست صدای ضبط شده بی بی سی در سال ۵۷ را برایتان ارسال دارم تا بشنوید چطور رادیو «بی بی سی» هرشب دلسوزانه اخبار تظاهرات «فردا» را پخش می کرد.

با آرزوی ایرانی آزاد و هم میهنانی سرافراز
برویز